Α. Κοσμίδης: “Πώς είδα τα εκλογικά αποτελέσματα”

ΠΩΣ ΕΙΔΑ ΤΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
**Οι νέες συνθήκες για τη δημιουργία του επιδιωκόμενου
Αντιμνημονιακού Λαϊκού Μετώπου**

Του Αντώνη Κοσμίδη*
Εκ πρώτης όψεως, ο συστημικά προσαρμοσμένος ΣΥΡΙΖΑ κατήγαγε, ελέω και του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, περίλαμπρη εκλογική νίκη. Απέσπασε την ανοχή, αν όχι τη συναίνεση και στήριξη, ενός σημαντικού τμήματος του ελληνικού λαού, στην περιβόητη ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική). Παρά την σθεναρή στάση του 62% του εκλογικού σώματος υπέρ του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το μεγαλύτερο τμήμα των ψηφοφόρων, είναι σαφές ότι τελικά αποδέχτηκε τη λογική του μικρότερου κακού που χαρακτήριζε και την διαιώνιση του δικομματισμού καθ’ όλη την μεταπολίτευση. Πολύ επιτυχής η πρόβλεψη σε άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου: «Το βέβαιο είναι ότι όσοι αντάλλαξαν την ελευθερία για την ασφάλεια θα συνειδητοποιήσουν για άλλη μια φορά ότι έχασαν και την ελευθερία και την ασφάλεια».
Στην πραγματικότητα το ποσοστό που έπιασε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ κατώτερο από το 1/4 του εκλογικού σώματος, αφού συνυπολογίσουμε και την σημαντικότατη, ενδεικτική για την απέχθεια προς τη μεταστροφή του Τσίπρα και του περιβάλλοντός του, αποχή. Τα μη ευκαταφρόνητα ποσοστά των άλλων μνημονιακών κομμάτων και το τίμημα του 7% που παραχωρήθηκε από το πολιτικό κατεστημένο της διαπλοκής στη ναζιστική δεξιά, θα βαραίνουν ενδεχομένως καθοριστικά τις αποφάσεις του. Εν κατακλείδι είναι πλέον ολοφάνερο ότι ο Τσίπρας αποδέχτηκε να αντιγράψει τον ρόλο που έπαιξε ο Αντρέας, ώστε να καμφθούν οι λαϊκές αντιστάσεις στην εφαρμογή των πιο αντιδραστικών καπιταλιστικών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Πιθανότατα, μάλιστα, να θελήσει και να τον υπερσκελίσει στον αντικομμουνισμό, στον αυριανισμό, στις μεταστροφές και στη δημαγωγία. Θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί η ίδια ιστορία ως τραγική,πλέον, φάρσα;
Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδεύει ολοταχώς, υπό τη σκέπη της βαθειά συντηρητικής Ευρώπης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, στην εφαρμογή και πρόσθετων μνημονιακών μέτρων που θα σημάνουν νέο Αρμαγεδδώνα για τα εργαζόμενα και μη λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Η εξωκοινοβουλευτική ΛΑΕ έχει να αντιπαλέψει πλέον τους 267 μνημονιακούς βουλευτές (προφανώς, με πολύ λίγους αμφιταλαντευόμενους κυρίως από το χώρο των δύο κυβερνώντων κομμάτων) και τους 19 βουλευτές της φασιστικής Χρυσής Αυγής που αναγορεύτηκαν στο ρόλο της ουσιαστικής αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Δεν παραγνωρίζουμε ασφαλώς και τους σταθερά επιμένοντες στα σοσιαλιστικά προτάγματα και προτεραιότητες, αλλά καθηλωμένους εδώ και 25 χρόνια στα λίγα βουλευτικά έδρανα 15 βουλευτές του ΚΚΕ, αλλά είναι βέβαιο ότι το νεο-μνημονιακό τόξο θα επιχειρήσει να τους αξιοποιήσει και πάλι για να δώσει επίφαση δημοκρατικότητας στις αντιλαϊκές και αντισυνταγματικές πράξεις του. Αυτό αποδεικνύει η μέχρι τώρα αρτηριοσκληρική πολιτική του που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντιμνημονιακής συνεργασίας, είτε εντός είτε εκτός της Βουλής, θέτοντας ως προϋπόθεση για κάθε αντίσταση κατά των μνημονιακών μέτρων την πρόταξη της πάλης κατά του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Με αυτή τη λογική το ΚΚΕ, ως το σημαντικότερο κόμμα της Αριστεράς που σήκωσε το κυριότερο βάρος της αντίστασης κατά της φασιστικής Χούντας των συνταγματαρχών, δεν θα έπρεπε εκείνη την περίοδο να επιδιώκει ευρείες συνεργασίες εναντίον της (για όσους θυμούνται τον ιστορικό του ηγέτη Φλωράκη, ακόμη και με το Βασιλιά, καθώς του ζητήθηκε να «πάρει κι αυτός μια πέτρα για να ρίξουμε από κοινού στη Χούντα», ενώ δεν ετέθη ασφαλώς τότε κανένα θέμα άμεσης απαλλοτρίωσης των παλατιών και ακινήτων του(!).
Για το ρόλο της ΝΔ και των άλλων κομμάτων κεντροδεξιού προσανατολισμού, περισσεύει εδώ κάθε είδους ανάλυση (για το κόμμα του Λεβέντη, δεν υπάρχουν καν λόγια). Χωρίς να υποτιμούμε τις διακηρυγμένες προθέσεις τους να υπερκεράσουν κάθε εφαρμοστικό νόμο και «μεταρρύθμιση» που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει με τον ένα ή άλλο τρόπο η συγκυβέρνηση, είναι πλέον κόμματα τόσο απαξιωμένα από το εκλογικό σώμα που θα πασχίσουν πολύ να διατηρήσουν ανέπαφους τους αρχηγούς και τα επιτελεία τους.
Η νεοσύστατη ΛΑΕ που σχηματίστηκε υπό την πίεση των εσπευσμένων εκλογικών διαδικασιών, παρά τις ηρωικές προσπάθειες των συνειδητοποιημένων στελεχών (αρκετοί από τους οποίους απαρνήθηκαν τις βέβαιες κυβερνητικές καρέκλες και υποσχέσεις για διοικητικά αξιώματα), όπως και πολλών απλών μελών και οπαδών της, πλησίασε πολύ αλλά δεν ξεπέρασε τελικά το 3% ώστε να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Παρά την αδυναμία τους να πείσουν μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα τους ψηφοφόρους για την προοπτική και τη δυναμική που συνεπάγονται οι εναλλακτικές προτάσεις της ΛΑΕ, έχουν αποσπάσει την αναγνώριση και την εκτίμηση για την συνέπεια και την εντιμότητα που επέδειξε ο κύριος κορμός της, ως η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο περιορισμένος χρόνος δεν επέτρεψε την πλήρη σύνθεση των απόψεών τους με τους άλλους συνεπείς αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Με σκοπό την επεξεργασία πλήρους σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Στη βάση μιας άλλης πατριωτικής πολιτικής και πολυδιάστατων διεθνών οικονομικών σχέσεων. Όμως, η εκλογική μάχη δεν δόθηκε σε καμία περίπτωση επί ματαίω. Θα χρειαστεί ακόμη αρκετή δουλειά και συνεχής προσπάθεια, ώστε να εξοικειωθούν οι συμπατριώτες μας με την ιδέα ότι το νόμισμα σε μια χώρα δεν αποτελεί ούτε πανάκεια ούτε φετίχ και να αποβάλουν το φόβο των χειρότερων τάχα επιπτώσεων από την επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος στη θέση του εξιδανικευμένου, αλλά καταστρεπτικού τελικά για την οικονομία μας, ευρώ. Η διευρυνόμενη πεποίθηση ότι η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ ήταν ένα τραγικό σφάλμα, θα πρέπει να συμπληρωθεί από τη γνώση της ρεαλιστικής ευχέρειας προγραμματισμένου απεγκλωβισμού από ένα τεχνητό νόμισμα που μόνο τα εθνικά μας συμφέροντα δεν εξυπηρετεί. Από την κατάδειξη της δυνατότητας της χώρας μας να έχει επάρκεια συναλλάγματος όχι μόνο για τις αναγκαίες εισαγωγές πρώτων υλών και ενδιάμεσων προϊόντων για την επανεκκίνηση της οικονομίας της, αλλά και για προϊόντα πολυτελούς κατανάλωσης. Η ΛΑΕ θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η θέση επαναφοράς εθνικού νομίσματος, αν και δεν μπορεί να αποτελεί τη βασικότερη επιδίωξή της, είναι σήμερα προμετωπίδα και πολλών άλλων πολιτικών φορέων και οικονομολόγων που έχουν συμβάλλει σημαντικά εδώ και χρόνια στην επεξεργασία της. Και εάν θέλει να βρει ευήκοα ώτα συνεργασίας και στην κομμουνιστική αριστερά, είναι σκόπιμο να απογαλακτιστεί από το μύθο της άμεσης προοπτικής μιας «Ευρώπης των λαών της» που, τουναντίον, συνεχώς απομακρύνεται.
Πάντως, στην ΠΕ Ξάνθης, το ψηφοδέλτιο της ΛΑΕ υπερψηφίστηκε από 829 συντοπίτες μας, επιτυγχάνοντας το αξιοσημείωτο για τα τοπικά δεδομένα ποσοστό 1,45% των ψήφων (1,9% στην πόλη της Ξάνθης). Τους ευχαριστούμε για την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους, διότι μας στήριξαν χωρίς δυνατότητα δεύτερης κουβέντας, χωρίς χρόνο για συστηματικές επισκέψεις στις αγροτικές και υποβαθμισμένες περιοχές, ιδίως των μειονοτήτων, χωρίς οικονομικές δυνατότητες διάδοσης και κατανόησης των προγραμματικών θέσεών μας. Αν ληφθεί υπόψη το τι συμβαίνει στο χώρο της μειονότητας (μέχρι και 80% σε κάποιες αμιγώς μειονοτικές περιοχές έλαβε ο εκ νέου υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ!), το αποτέλεσμα δεν μπορεί να θεωρηθεί καθόλου αμελητέο.
Συνεπώς, από κοινού με τις άλλες αντιμνημονιακές οργανώσεις του ΕΠΑΜ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β κ.ά. θεωρώ ότι είναι απολύτως εφικτό να σχηματιστεί μια ισχυρή εξωκοινοβουλευτική δύναμη που θα μπορούσε να στηρίξει τις προβλεπόμενες αντιστάσεις των αντιμνημονιακών δυνάμεων μέσα στην κοινωνία, όπως και των 15 βουλευτών του ΚΚΕ στη Βουλή, καθώς και εκείνων από τους κυβερνητικούς, πρώην αντιμνημονιακούς, βουλευτές που θα διαχωρίσουν τη θέση τους από τις συμβιβασμένες ηγεσίες τους και θα αντιταχθούν σθεναρά κατά των επερχόμενων οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων από την εφαρμογή των μνημονίων.
Είναι ευνόητο ότι οι δυνάμεις της ΛΑΕ σε όλη την Επικράτεια μπορούν να συντελέσουν στο σχηματισμό ενός δυναμικού ριζοσπαστικού πολιτικού Μετώπου, δημιουργώντας σταθερούς διαύλους συνεννόησης και ισότιμης συνεργασίας με τους συντρόφους και συναγωνιστές που έχουν οργανωθεί εδώ και χρόνια σε άλλους αριστερούς και πατριωτικούς αντιμνημονιακούς χώρους, προσβλέποντας σε καινοτόμες και από τα κάτω ελεγχόμενες σοσιαλιστικές κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις. Επίσης είναι ευνόητο ότι δε θα πρέπει να κοπούν οι δίαυλοι επικοινωνίας και ενδεχόμενης συνεργασίας σε διάφορους κοινωνικούς χώρους με τους συντρόφους μας που παρέμειναν για πάμπολλους λόγους στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ σύντομα θα επιδιώξουν την υποστήριξή μας στα διάφορα δίκαια αιτήματα στους χώρους δουλειάς και στα κοινά ενδιαφέροντά μας.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η διάχυση των δυνάμεων της ΛΑΕ σε όλους τους εργασιακούς κλάδους, ώστε να συνδεθούν με τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα. Με την ένταξή τους στις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων και αυτοδημιούργητων ΕΒΕ, των νέων κυρίως αγροτών, των ανέργων, των ανθρώπων της διανόησης και της πολιτιστικής δημιουργίας, των ερασιτεχνών αθλητών, των περιβαλλοντικών οργανώσεων κ.ά. Εκεί θα πρέπει να σφυρηλατηθεί η ενότητα των αριστερών κοινωνικο-πολιτικών δυνάμεων, ώστε να σπάσουν οι προκαταλήψεις και οι απολυτότητες που εμποδίζουν την ευρύτερη αντιμνημονιακή συσπείρωση σε προοδευτική κατεύθυνση. Καμία προεκλογική μάχη δεν είναι χαμένη, αφού μέσα από αυτές μεταλαμπαδεύεται η συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση των δοκιμασμένων αγωνιστών της Αριστεράς. Που στοχεύει στην προστασία των εργαζομένων και της εθνικής περιουσίας από τις κεφαλαιοκρατικές πρακτικές -με προεξάρχουσα σήμερα την εφαρμογή των μισητών μνημονίων- καθώς και από τις άλλες επαχθείς και επονείδιστες ενέργειες του ντόπιου και ξένου αντιδραστικού κατεστημένου. Και που θα οδηγήσει σταθερά σε ποιοτικές προοδευτικές αναδιαμορφώσεις των κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων. Η δημιουργία ενός διευρυμένου Μετώπου της ισχυρής ΛΑΕ με τους αγωνιστές των άλλων προοδευτικών οργανώσεων και δυνάμεων της Αριστεράς καθώς και των ανένταχτων προσωπικοτήτων, έχει όλες της αντικειμενικές προϋποθέσεις να επικεντρωθεί κατ’ αρχήν στις δυνατότητες ενός ενιαίου κοινού παρονομαστή που λειτουργώντας υπό συντονισμένη συλλογική καθοδήγηση, θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω και να αποκρούσει με σθένος όλες τις περαιτέρω βάρβαρες μνημονιακακές περικοπές στα ήδη πενιχρά εισοδήματα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στην εκποίηση των εθνικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας κλπ.
Τέλος, ας μη ξεχνάμε ότι κατά την περίοδο της κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων το 10% του πληθυσμού όχι μόνο δεν υπέστη καμία μείωση των εισοδημάτων του, αλλά τα αύξησε σημαντικά, κατέχοντας πλέον πάνω από το 50% του εγχώριου πλούτου (σύμφωνα με τις επεξεργασίες των επίσημων στοιχείων από τον μαχητικό δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο, από 48,6% το 2007 σε 56,1% το 2014). Λίγες οικογένειες 11 (ένδεκα!) Ελλήνων χρυσοκάνθαρων αύξησαν κι άλλο την περιουσία τους και κατέχουν το 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Κι ακόμη μια ένδειξη για την αύξηση της ισχύος της πλουτοκρατίας: Κάπου 600 (εξακόσια!) «συμπατριωτάκια» μας κατάφεραν στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων να εκτινάξουν τα πλούτη τους κατά δεκάδες δις και κατέχουν σήμερα περί το 50% του ελληνικού ΑΕΠ. Και έπεται συνέχεια…
*Ο Αντώνης Κοσμίδης είναι αγωνιστής της Αριστεράς και μέλος του προσωρινού Συντονιστικού Οργάνου της Λαϊκής Ενότητας Ξάνθης.