Δεν ξέρω αν έτσι όπως έφτασαν τα πράγματα σήμερα, αφού τα τελευταία χρόνια, μέσα από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και τις κακές πολιτικές επιλογές των κυβερνόντων, έχουμε ένα τρομοκρατημένο πληθυσμό και όπως δείχνουν τα πράγματα, η δημοκρατία, μάλλον έχει αποκοιμηθεί και τουλάχιστον προς το παρών, δεν οδηγεί σε διέξοδο.
Ο Ελληνικός λαός, αηδιασμένος, απογοητευμένος, κουρασμένος, άβουλος, άφησε πλέον την «δημοκρατία» σε χέρια ανικάνων πολιτικών, παρατρεχάμενων αυτών.
Βουτηγμένος μέσα στην ανεργία, ανασφάλεια, αηδία για όλους αυτούς που τον έφτασαν εδώ, έχει κλειστεί στον δικό του κόσμο και απλά περιμένει το μοιραίο ή τον από μηχανής θεό για να ξαναδώσει νόημα στην έννοια Δημοκρατία, συμμετοχή, αγώνα, πάλη για το απλούστερο των δικαιωμάτων του. Την εργασία.
Η φράση που λέει ότι στην «Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και ο λαός είναι αυτός που δίνει την λύση, ακούγεται ποια σήμερα μία κούφια φράση, διότι παρά της αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες –δημοκρατικές-, διέξοδος στα προβλήματα των πολιτών δεν δόθηκε.
Μπορεί λοιπόν η Δημοκρατία να δίνει διέξοδο στο πολιτικό σύστημα, ή καλλίτερα στους πολιτικούς που εκλέγονται και στρογγυλοκάθονται στις πολυθρόνες τους, δεν δίνει όμως διέξοδο στους πολίτες που εδώ και πολλά χρόνια εξακολουθούν να είναι άνεργοι και να χάνουν τα περιουσιακά τους στοιχεία. Δυστυχώς όσο αυτό συνεχίζεται το μέλλον καταγράφετε μέρα με την μέρα ακόμη χειρότερο, ακόμη ποιο θολό, ακόμη ποιο σκοτεινό.
Την συγκεκριμένη στιγμή που ειπώθηκε η συγκεκριμένη φράση, υπήρχαν συγκεκριμένα προβλήματα που αναζητούσαν λύσεις. Τότε όμως ο λαός συμμετείχε, ήταν στο πόδι ήλεγχε με τον τρόπο του ακόμη και κυβερνήσεις ισχυρές, που ήταν οπλισμένες.
Ο αγώνας από την πλευρά του λαού είχε σκοπό, είχε παλμό είχε θέρμη είχε ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο.
Σήμερα αυτή η φράση πλέον, με έναν λαό κουρασμένο, αδιάφορο, αποκτά μάλλον ρητορική, ιστορική αξία.
Δυστυχώς για μία ακόμη φορά η Δημοκρατία έμεινε στην άκρη και οι χιλιάδες ανέργων πολιτών είναι τα θύματα μίας τρομοκρατίας που μπορεί να μην αφήνει πίσω της ίχνη από αίμα, αφήνει όμως πίσω, νεκρές ψυχές, θέλω, αδιαφορία για το παρών και το μέλλων.
Πόσο αληθινό είναι πλέον και ποιους εμπνέει για να πρωτοστατήσουν σε αγώνες που θα δώσουν πάλι νόημα στην φράση «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»;
