Ν. Λυγερός
Έχει ενδιαφέρον να υπάρχουν άτομα που όχι μόνο έχουν μια αφελή προσέγγιση για θέματα σοβαρά, αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν και λύσεις σε προβλήματα που δεν υπάρχουν. Μπερδεύουν το προσφυγικό με το μεταναστευτικό, λες και δεν υπάρχει ταύτιση και θεωρούν ότι η πρότασή τους είναι και μοναδική όσον αφορά στην επίλυση. Στην πραγματικότητα δεν μπορούν καν να ομολογήσουν στον εαυτό τους ότι αναφέρονται σε μία χώρα που λειτουργεί ως έμμισθος μεταφορέας μεταναστών, οι οποίοι βέβαια όταν φτάνουν στις πόρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν απολύτως τίποτα πάνω τους ούτε χρηματικό ποσό, ούτε ταυτότητα. Συνήθως πρόκειται για άντρες που είναι μόνοι κι έχουν επίσημα αφήσει την οικογένειά τους σε μία χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, για να ζητήσουν πολιτικό άσυλο δίχως να εξηγήσουν πώς θα επιζήσει η γυναίκα τους και τα παιδιά τους. Αυτές οι περιπτώσεις δεν έχουν καμία σχέση με το προσφυγικό. Κι ενώ βλέπουμε ποιες είναι οι δυσκολίες που έχουν για να περάσουν από την Ελλάδα, δεν αναρωτιόμαστε πώς διασχίζουν περιοχές αφιλόξενες χωρίς ουσιαστικά κανένα πρόβλημα εκτός από την πληρωμή. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα με τον μεταφορέα κι αν του δώσουμε κι άλλα κονδύλια θα τα εκμεταλλευτεί με τον ίδιο τρόπο δίχως ενοχές. Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τους ανθρώπους πρέπει να το κάνουμε εκεί όπου βρίσκονται, στην πατρίδα τους κι όχι αλλού σε μια χώρα καταφύγιο που προσποιείται ότι είναι χώρος αναμονής. Μόνο που ποιος μπορεί να πεισθεί όταν ξέρει ότι πρόκειται για μία χώρα από τις χειρότερες για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
