Το φιλόξενο πνεύμα της πόλης ορατό
για όσους αισθάνονται τον αποχωρισμό
του πλατανόφυλλου από τον κλώνο
Πρωινές Κυριακάτικες ορθοπεταλιές στην Γεωργίου Κονδύλη.
Ανιχνεύοντας την ταυτότητα στη σχάση, στην αρμονία,
στην διαφορά.
Καταφάσκοντας να μείνεις ο εαυτός σου.
Ανήμερος.
Να βγεις από το ποτάμι της ιστορίας για να μπεις
σε εκείνο της ζωής.
Οδός που το πέρασμά της
σηκώνει στους ώμους της την Πόλη.
Ατελείωτες εικόνες αισθημάτων και οσμών.
Μοναδικές σκηνές όπου ζωή και θάνατος
συνυπάρχουν, συνομιλούν, ισορροπούν,
ανάμεσα στην διαδρομή του αποχωρισμού του φυλλώματος
από το αιωνόβιο πλατάνι.
Τοπία παιδικής ηλικίας συνυπάρχουν ταυτόχρονα
με τα τοπία της νιότης.
Ρεαλισμός φθινοπωρινών χρωμάτων πάνω στην υγρή λησμονιά
του οδοστρώματος ,
να ορίζει την ξεχωριστή διαδρομή του καθενός διαβάτη.
Ερωτικό συμπόσιο ποίησης και φιλοσοφίας,
στοχασμός θανάτου δηλαδή,
στην προσωπική αρχαιολογία των ποιοτικών στιγμών
εκάστου ταξιδευτή.
Αμόλυντου από την χαζοχαρούμενη αμεριμνησία των λωτοφάγων.
Είναι κι αυτή η κωμική μήτρα της Πόλης που συνεχίζει να παράγει τραγικά σκάρτα αποτελέσματα.
Να θέλει να προσκύνα το είδωλο του ψεύτη.
Τελικά, μεγάλος δάσκαλος ο πόνος,
από εκεί αρχίζει η ζωή.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
