ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΦΛΑΜΙΝΓΚΟ

Αυτοκρατορικό ύφος.
Μπόϊ, χρώμα ροζ σε όλες τις αποχρώσεις, λίαν ελκυστική παρουσία, μας κάνουν την τιμή τα φλαμίνγκος να τα παρατηρούμε ατέλειωτες ώρες στους βιότοπους, τις λίμνες, λιμνοθάλασσες της πατρίδας μας.
Βαδίζουν στο ρυθμό του τανγκό, με ματιές που καθηλώνουν μικρούς – μεγάλους.
Απο τα αγαπημένα θέματα των ζωγράφων, των ποιητών, των λογοτεχνών.
Όσοι δεν είδαν τις αποικές των ερωδιών η των φλαμίνγκος λίγο πριν, λίγο μετά το Πόρτο Λάγος, ας σπεύσουν στην πρώτη ευκαιρία να το κάνουν. Θα αποζημιωθούν με το παραπάνω.
Ενα φλαμίνγκο έγινε στις μέρες μας viral.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι viral, να τους πούμε πως είναι πρωτότυπο, αγαπημένο θέμα με δεκάδες χιλιάδες ενθουσιώδεις θεατές στο διαδίκτυο, τα πολυμέσα ενημέρωσης.
΄Ηταν ενα φλαμίνγκο καλά ενημερωμένο για το τι γίνεται στον κόσμο, στη Συρία, στην Ελλάδα.
Άριστος γνώστης των ηλεκτρονικών υπολογιστών, με ταμπλετ, κινητό τελευταίου τύπου, σελίδα στο face – book, λογαριασμό στο twitter και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Σε ενα καλάθι που προμηθεύτηκε απο Ρομά, τοποθέτησε μια σελίδα τετραδίου γράφοντας με τις φτερούγες του το ακόλουθο μύνημα: ΄΄ Δεν εχω χρήματα. Προσφέρω το φτέρωμά μου για τα παιδιά που τόχουν ανάγκη ΄΄.
Πότε στο ενα πόδι, πότε στα δυο, στάθηκε στο δίαυλο του λιμανιού του Πόρτο – Λάγος, ώστε να είναι ορατό απο όλα τα πουλιά του διπλανού άλσους, όπως και τους διερχόμενους ψαράδες, τραβόντας με το ράμφος του το φτέρωμα, τα πουπουλά του, και τοποθετόντας τα στο καλάθι.
Ευτυχώς που δεν φύσαγε δυνατά να τα πάρει ο άνεμος.
Το φλαμίνγκο έβγαλε όλο του το φτέρωμα.
Κρύωνε, μα δεν τόδειχνε.
Έλαμπε απο χαρά.
Ήταν ευτυχισμένο. Το πρόσωπό του φάνταζε Άγιονόρος.
Σκέφτονταν τη χαρά των παιδιών με τα δώρα, τα παιχνίδια, το ζεστό φαγητό όπως και τη ζεστή κουβερτούλα που θα τα σκέπαζε απο την πώληση του φτερώματός του.
Έχω τις φτερούγες μου. Θα με βοηθήσουν να μην ξεπαγιάσω,να βγάλω το Χειμώνα, σκέφτονταν.
Κάποια παιδιά, σε κάποια γωνιά δεν έχουν τίποτα. Έρχονται Χριστούγεννα. Θα μοιραστώ μαζί τους το ροζ φόρεμά μου που όλοι θαυμάζουν, την περηφάνεια μου.
Κάποτε έφερα κι εγω παιδιά στο κόσμο.
Ήταν τότε πολύ διαφορετικά. Είχαμε όλα τα αγθά. Δεν μας έλειπε τίποτε. Μόνη μου φροντίδα να τα φροντίζω, να τα χτενίζω, να τα ντύνω με όλες τις αποχρώσεις του ροζ, να μαθαίνουν γράμματα δίπλα στα καλύτερα φλαμίνγκος της χώρας μας. Σήμερα προσελκύουν επισκέπτες σε όλους τους βιότοπους του κόσμου. Μιλάμε μέσω skype κάθε μέρα.
Πολίτες του κόσμου και τα παιδιά μου, κι εγω.
Πολίτες του κόσμου, τα παιδιά όλου του κόσμου.
Είναι απαράδεκτες οι διακρίσεις.
Ελάτε κύκνοι, πάρτε το καλάθι κι αμέτε να κάνετε το φτέρωμά μου ισοδύναμα αγαθά για τα παιδιά. Μικρά και μεγάλα παιδιά. Εκει που περίσεψε ο πόνος, η αδικία, η ανέχεια.
Γιατί όπως είπε κάποτε και ο Μάνος Χατζηδάκις : Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ ΔΕΝ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΦΟΝΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΝΝΟ ΣΕ ΚΥΝΗΓΙ. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΜΑΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.
Καλές Γιορτές παιδιά!!!

Στέλιος Αρσενίου