Για όσους ακόμη δεν καταλαβαίνουν τους λόγους που οι στρατιωτικοί αισθάνονται κατάφωρα αδικημένοι από τις περικοπές αλλά και τις συκοφαντίς περί “προνομιούχων” που δέχονται τρία χρόνια καλό,το κείμενο μιας κόρης στρατιωτικού εξηγεία πολλά. Τα πάντα.

ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ…ΤΙ ΘΑ ΛΕΩ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΕΙΠΑ…ΘΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ…ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΛΑ ΤΟΤΕ..
Καθώς μεγάλωνα κ μετακινούμασταν καθε τρία χρόνια απαντούσα πως είμαι από την Κοζανη, τη Λάρισα ,το Κιλκίς, τη Χίο ,την Θεσσαλονίκη,την Κομοτηνή την Πάτρα…Είμαι μοναχοπαίδι κ όποτε μετακινούμασταν έχανα τον τρυφερό κόσμο της παιδικής καρδιάς μου….οι συγγενείς μου έμεναν πίσω,οι παππούδες μου,τα ξαδέρφια μου,οι φίλοι μου….Κάθε τρία χρόνια πήγαινα σε άλλο σχολείο κ ήμουν η καινούρια…Πάντα ήμουν η ξένη….Μου έλειπαν κάθε φορά οι φίλοι που άφησα πίσω…..Η μόνη μου αταξία ως παιδί ήταν που τηλεφωνησα στους πρωην συμμαθητές μου κ η υπεραστική χρέωση φούσκωσε το λογαριασμό του ΟΤΕ…με αποτέλεσμα να τις φάω!

Θυμάμαι όμως κ κάτι απογεύματα που χτυπούσε η πόρτα κ έλεγαν στον πατέρα μου οτι έχουν “ΠΕΛΕΚΥ”.Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτος ο πελεκυς που αναγκαζε τον μπαμπα μου να παει στη δουλεια΄..Όταν αργότερα αποκτήσαμε τηλεφωνική γραμμή τον ζητούσε ο Διοικητής…Τον φανταζόμουν πάντα σαν έναν φοβερό άνθρωπο που φώναζε τον μπαμπά μου να πάει στο στρατόπεδο…για να τον βάλει τιμωρία!
‘Ημουν δώδεκα ετών περίπου όταν έμαθα να κάνω αμπαλάζ σε έπιπλα.Έπρεπε να βοηθήσω κ γω την οικογένειά μου γιατί η μητέρα μου πήγε να ψάξει για σπίτι στη Λάρισα από τη Χίο κ ο Διοικητής δεν έδινε άδεια στον μπαμπά μου.Θυμάμαι που οι γονείς μου έγραφαν πίσω απο το χαρτί με το μισθο του τα έσοδα κ τα έξοδα.Πάντα είχαν αγωνία κ έλεγαν θα πάρουμε Προκαταβολη….Τι λέξη κ αυτή…Κάπως μου φαινόταν οταν τη συνδύαζα με την όψη των προσώπων τους…

Ήμουν δεκαέξη όταν τρέχαμε πίσω από το φορτηγό για να ξεφορτώσουμε Κομοτηνή…ο μπαμπας συνδεσε τα ηλεκτρικα κ εφυγε για τον Χανδρα (για μηνες) ,όπου είχε μετακινηθεί η Μονάδα του…”στήσαμε” το σπιτικό μας παρέα με τη μάνα σε μια πόλη που δεν ξέραμε κανένα.
Δεν γνωρίζω τι στέρησε η Υπηρεσία στον στρατιωτικό πατέρα μου…στη σύζυγο στρατιωτικού μητέρα μου…γνωρίζω όμως από πρώτο χέρι τι στέρησε σε μένα….Δεν γνωρίζω πως ένοιωθε ο πατέρας μου μακρυά από το σπίτι του …..πως ενοιωθε η γυναικα του κ μητερα μου….γνωρίζω πως ένοιωθα εγώ….
Κ δυστυχως υπάρχουν κατάλοιπα της παιδικής κ εφηβικής μου ηλικίας που έχουν καταλήξει απωθημένα.Δεν κατάφερα να αναπτύξω ισχυρούς δεσμούς με τα συγγενικά μου πρόσωπα ,γιατί πάντα στα σημαντικά γεγονότα η οικογένεια ήταν αλλού….δεν έχω ένα φίλο από τη γειτονειά ή από το δημοτικό ….κ κουβαλάω τη ρετσινιά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας πως ειμαι προβληματική ,γιατί είμαι παιδί στρατιωτικού….

ΤΩΡΑ ΟΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΑΠΑΝΤΩ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ ΑΠΑΝΤΩ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ…