Το παράδειγμα της Γαλλίας

Το νέο χτύπημα της Γαλλίας μέσω της Νίκαιας από τη φανατική βαρβαρότητα δείχνει ότι υπάρχει συνέχεια σ’ αυτόν τον πόλεμο της τρομοκρατίας. Κι όσο δεν έχει αφοπλιστεί η πηγή του προβλήματος στη Συρία και στο Ιράκ με την τρομοκρατική οργάνωση Daesh, δεν θα υπάρχει τέλος. Τα μέτρα της αστυνομίας δεν θα επαρκούν, διότι πρέπει να καλύψουν τεράστιες περιοχές δίχως να έχει ενδείξεις για την τοποθεσία των χτυπημάτων. Επίσης, αυτός που ενεργοποιεί τη βάρβαρη πράξη μπορεί να είναι οποιοσδήποτε που έχει φανατιστεί μέσω πλύσης εγκεφάλου. Μάλιστα αυτό επιδιώκει η τρομοκρατική οργάνωση για να έχει πυρήνες φωτιάς παντού στον κόσμο, ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμοι να εκραγούν για ν’ αποσταθεροποιήσουν καθεστώτα που θεωρεί εχθρικά προς την εξάπλωσή της. Μιλώντας αποκλειστικά για το προσφυγικό, που είναι τελικά και μετανάστευση παραβλέποντας το τρομοκρατικό, έχουμε καταλήξει ν’ ασχολούμαστε με δημοψηφίσματα άνευ ουσίας, ενώ το πρόβλημα είναι η συγκεκριμένη καταπολέμηση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που δεν έχει πια καμιά σχέση με τον αρχικό της θρησκευτικό χώρο, επειδή είναι τόσο ακραία που θεωρεί τα πάντα μ’ έναν κυριολεκτικό τρόπο. Αυτή η απαγόρευση της ερμηνείας καθιστά το εκκλησιαστικό σώμα όχι μόνο ανίκανο, αλλά και επικίνδυνο. Γι’ αυτό το λόγο το φαινόμενο δεν πρέπει να θεωρηθεί καινούριο, αλλά με καινούρια εμφάνιση. Διότι το παρελθόν του υπάρχει και είναι ήδη πολύ σκοτεινό.