Τα 42 χρόνια που έχουν περάσει από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν εξασθένησαν ούτε κατ’ ελάχιστο τη μνήμη της τραγωδίας. Ούτε κατ’ελάχιστο τη μνήμη της κατάφωρης αδικίας.
Αντίθετα. Κάνουν ισχυρότερη την αποφασιστικότητά μας να αγωνιστούμε, μαζί με την Κυπριακή Δημοκρατία, για το τέλος της παράνομης κατοχής και την επανένωση του νησιού. Όπως μας επιβάλλει η ιστορική και εθνική ευθύνη και όπως προβλέπουν το Διεθνές Δίκαιο, τα επανειλλημένα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε. και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Μια επανενωμένη Κύπρος, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς στρατεύματα κατοχής και ξεπερασμένα επεμβατικά δικαιώματα και εγγυήσεις, είναι η μόνη αποκατάσταση δικαιοσύνης προς όφελος των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων που μπορούν και πρέπει να ζουν ειρηνικά μέσα στην Ευρώπη.
Πάνω απ’όλα, πεποίθησή μου είναι ότι τα 42 αυτά χρόνια δοκιμασίας για τον Ελληνισμό, αποτελούν προς όλους μας ανεξαιρέτως επιταγή εθνικής ενότητας και υποχρέωση άρνησης κάθε διχασμού και κάθε λαϊκισμού. Ειδικά μάλιστα, στις ημέρες μας και στις παρούσες συνθήκες ανησυχητικής αβεβαιότητας που επικρατούν στην Τουρκία και την ευρύτερη περιοχή μας.
