Όταν μπορείς καθημερινά να «στοχεύεις» τον… έρωτα (βλέπε σκοποβολή) και να απολαμβάνεις την αγαπημένη σου… συνήθεια (βλέπε αθλητισμό), τότε πιθανότατα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη Γη. Στον αστερισμό της ευτυχίας, βρίσκεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μια αθλήτρια που έχει σπάσει τα… κοντέρ (για τα ελληνικά δεδομένα) όσον αφορά στις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έξι τον αριθμό. Και θα μπορούσαν να είναι περισσότερες, αφού και το άθλημα το επιτρέπει αλλά και η… καρδούλα της το λέει, όμως η έλλειψη κινήτρων και η παντελής αδιαφορία από πλευράς Πολιτείας, την υποχρέωσαν το 2004 να βγάλει από το μυαλό της τον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Τουλάχιστον ως αθλήτρια, αφού η Άγη Κασούμη ουδέποτε έπαψε να ασχολείται με το αγαπημένο της άθλημα, τη σκοποβολή, αφού και δικό της σύλλογο έφτιαξε (λίαν προσφάτως πρωταθλητή) και προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις που διαθέτει να δημιουργήσει μια φουρνιά αθλητών και αθλητριών που θα την ξεπεράσουν. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε αριθμό συμμετοχών σε Ολυμπιακούς Αγώνες!
Το τηλεφωνικό ραντεβού του Πρακτορείου Sport με την Άγη (Αγαθή) Κασούμη κλείστηκε αργά το βράδυ, αφού παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε αρχές Αυγούστου, εκείνη νυχθημερόν είναι στα σκοπευτήρια για προπονήσεις του συλλόγου της (Ε.Α.Σ.Ο. ΑΓΗ ΚΑΣΟΥΜΗ). Μιλήσαμε μαζί της για τα πάντα: τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την Κορακάκη και τον Μίττα που σε λίγες ώρες δοκιμάζονται στο Ρίο, στο 38ο πανελλήνιο τίτλο που κατέκτησε πρόσφατα η ίδια στη σκοποβολή, αλλά και στιγμές που σημάδεψαν την καριέρα της. Και δεν είναι λίγες αυτές.

ΕΡ: Σε λίγες ώρες ξεκινούν στο Ρίο οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ως ρεκορντγούμαν συμμετοχών για λογαριασμό της Ελλάδας, γνωρίζεις πόσο σημαντικός είναι ο συγκεκριμένος θεσμός για έναν αθλητή. Πώς νιώθεις κάτι τέτοιες στιγμές;
«Νιώθω περηφάνεια και συγκίνηση που κατάφερα να είμαι μέλος επί πολλά χρόνια, αυτής της μεγάλης αθλητικής γιορτής. Αλλά και, για να είμαι ειλικρινής, πιο ξεκούραστα γιατί δεν έχω το άγχος των Αγώνων. Απολαμβάνω τους Ολυμπιακούς από διαφορετική θέση».

ΕΡ: Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία βολή σου σε Ολυμπιακό επίπεδο, νιώθεις ότι θα μπορούσες να διεκδικήσεις μια θέση στην Ολυμπιακή ομάδα;
«Η αλήθεια είναι πως στο Ρίο θα βρίσκεται μια αθλήτρια της φουρνιάς μου, αν όχι και λίγο μεγαλύτερη. Αλλά τα τελευταία χρόνια έχω στρέψει το ενδιαφέρον μου στο δικό μου σκοπευτικό σύλλογο. Οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει, αφού ο στόχος πλέον, είναι να φτιάξω αθλητές και αθλήτριες που να με ξεπεράσουν σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε αριθμό συμμετοχών σε Ολυμπιακούς Αγώνες».

ΕΡ: Υπάρχουν κάποιες στιγμές σε Ολυμπιακούς Αγώνες που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη σου;
«Δεν θα άλλαζα καμία από τις στιγμές που έζησα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Νομίζω πως δεν υπάρχει Έλληνας αθλητής που να μη νιώθει πως οι Ολυμιακοί Αγώνες αποτελούν την κορυφαία στιγμή στην καριέρα του. Από τις στιγμές που ίσως θα ξεχώριζα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Εξαιρετικοί αγώνες που μας έκαναν να νιώσουμε υπερήφανοι. Εγώ είχα κι έναν λόγο παραπάνω, αφού δίπλα μου στις κερκίδες, βρέθηκαν και τα δύο μου παιδιά. Ο Δημήτρης ήταν τότε ενός έτους και η Εβελίνα επτά. Και φυσικά συγγενείς και φίλοι. Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα αλλά και για τα παιδιά. Η κόρη μου έχει αναμνήσεις από τους Αγώνες της Αθήνας. Γενικότερα, πάντως, κάθε διοργάνωση είχε και το δικό της χρώμα. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλες τις τελετές έναρξης των Αγώνων. Αλλά και το ελληνικό στοιχείο, το οποίο στο Σίδνεϊ ήταν έντονο, λόγω και της ελληνικής κοινότητας. Ακόμη θυμάμαι τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια των Ελλήνων της Αυστραλίας. Ήταν δίπλα μας σε κάθε μας βήμα».

ΕΡ: Να αλλάξω λίγο την ερώτηση. Θα ήθελες να ξεχάσεις κάποια διοργάνωση από αυτές που έχεις συμμετέχει;
«Σε καμία περίπτωση. Όλες είχαν το δικό τους χρώμα. Δεν ήταν όλες τέλειες, όμως είχαν όλες κάτι μοναδικό. Ακούω ότι στο Ρίο τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα καλά για τις ξένες αποστολές. Το ίδιο είχαμε περάσει και στην Βαρκελώνη το 1992. Λεωφορεία μηδέν, καθυστερήσεις σε όλα τα επίπεδα, δεν μπορούσες να προγραμματίσεις προπονήσεις και άλλα τέτοια. Εύχομαι στη Βραζιλία να ξεπεραστούν τα προβλήματα και, έστω την ύστατη στιγμή, οι αθλητές και οι αθλήτριες που θα βρεθούν εκεί, να έχουν τις όποιες διευκολύνσεις χρειάζονται για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όποιος κι αν είναι αυτός».

ΕΡ: Η Άννα Κορακάκη κάνει την παρθενική της εμφάνιση σε Ολυμπιακούς Αγώνες σε λίγες ώρες και δεν είναι λίγοι αυτή που την θεωρούν φαβορί για ένα μετάλλιο. Η δική σου άποψη;
«Έχει μεγάλες επιδόσεις και σίγουρα θα μπορούσε να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Το γεγονός ότι είναι μικρή σε ηλικία, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Οποιοσδήποτε νέος αθλητής μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στο βάθρο των νικητών. Η Άννα έχει πολλά μετάλλια στο εξωτερικό και σπουδαίες διακρίσεις. Όπως και ο Μίττας. Έχουν μεγάλες επιδόσεις, με πολλά και σημαντικά μετάλλια σε μεγάλους αγώνες. Εάν βρεθούν και σε καλή μέρα, τότε τα πάντα είναι πιθανά. Τους εύχομαι καλή επιτυχία, γιατί η σκοποβολή αλλά και ο ελληνικός αθλητισμός έχουν ανάγκη τις διακρίσεις».

ΕΡ: Γιατί αποφάσισες να σταματήσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας;
«Όταν δεν υπάρχει βοήθεια από την Πολιτεία, τότε νιώθεις εγκαταλελειμμένος. Έπρεπε να δουλεύω πλήρες ωράριο εκεί που ήμουν διορισμένη, να μεγαλώνω δύο παιδιά και να βρίσκομαι πάντα στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση με πολλές καθημερινές προπονήσεις. Αυτό όμως μπορείς να το κάνεις κάποια χρόνια. Δεν αντέχεις για πάντα. Δεν υπήρξε ποτέ ένα κράτος που να μπορούσε να στηρίξει περισσότερο τον πρωταθλητισμό. Ελπίζω αυτό ν` αλλάξει κάποια στιγμή, ώστε τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, όπως αυτά που βρίσκονται στο σύλλογό μου, να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από την Πολιτεία.

ΕΡ: Πρόσφατα κατέκτησες το 38ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της καριέρας σου, ενώ πλέον έχεις ξεπεράσει τις 100 πανελλήνιες νίκες σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Μέχρι πού θα φτάσει η Άγη Κασούμη;
«Η αγάπη μου για τον αθλητισμό και την σκοποβολή είναι απέραντη. Δεν ξέρω πόσες πανελλήνιες νίκες μπορώ να πετύχω ακόμη. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αυτό που προέχει είναι να συνεχίσω να προσφέρω από οποιοδήποτε πόστο. Είτε ως προπονήτρια, είτε ως πρόεδρος του συλλόγου. Αυτή είναι η χαρά του αθλητισμού-πρωταθλητισμού. Η αγάπη γι` αυτό που κάνεις και πως βελτιώνεσαι ως άτομο όταν κάνεις αθλητισμό. Γιατί στιγμές, όπως αυτή που έζησα πρόσφατα στον σύλλογό μου, είναι μοναδικές. Θα μπορούσα να πω ότι είναι μία από τις 10 σημαντικότερες της καριέρας, όταν είδα τους δικούς μου αθλητές να κατακτούν χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό σπορ πιστόλι γυναικών. Σπουδαία στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, δεδομένου ότι ήταν μια διάκριση που ήρθε με μόλις εννέα μήνες προπόνηση. Γενικότερα είναι σημαντικό να δημιουργείς αθλητές υψηλού επιπέδου. Να κατακτάς εσύ μετάλλια είναι σημαντικό, να ετοιμάζεις εσύ όμως τους δικούς σου πρωταθλητές, τότε η χαρά είναι απερίγραπτη».

ΕΡ: Έκανες λόγο για 10 σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα σου. Θα ήθελες να μας αφηγηθείς άλλη μία;
«Θυμάμαι την πρώτη φορά που συμμετείχα σε αγώνες με την εθνική ομάδα. Ήμουν 15 ετών. Βαλκανικό πρωτάθλημα στη Σόφια. Εγώ αγωνιζόμουν στην καραμπίνα πρηνηδόν. Κατηγορία εφήβων, αφού δεν υπήρχαν νεάνιδες. Ο πατέρας μου συμμετείχε στο πιστόλι κατηγορία ανδρών και ο αδελφός μου στην κατηγορία των εφήβων. Μια ολόκληρη οικογένεια σε έναν αγώνα, και μάλιστα στον πρώτο μου με την εθνική ομάδα της Ελλάδας. Μοναδικό συναίσθημα, μοναδική η χαρά μου και φυσικά είναι κάτι που δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ».

ΕΡ: Σε λεύκωμα του 1978 «Οι καλύτεροι της χρονιάς», είχες γράψει πως “σε σύντομο χρονικό διάστημα, μερικά αθλήματα που δεν είναι πάρα πολύ διαδεδομένα στον ελληνικό χώρο, θα γίνουν ακόμη πιο γνωστά”. Δικαιώθηκαν οι προσδοκίες σου ή τελικά ο Έλληνας είναι… κολλημένος στην μπάλα;
«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στα λεγόμενα μικρά σπορ, αλλά και κάποιες ομοσπονδίες, που κάνουν προσπάθεια για προβολή των αθλημάτων τους. Και τα έχουν καταφέρει. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση κάποια αθλήματα να φτάσουν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Και νομίζω πως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Κάποια αθλήματα προσφέρουν περισσότερο θέαμα και ως εκ τούτου είναι περισσότερο λαοφιλή. Ασφαλώς θα πρέπει να προβάλλονται όλα τα αθλήματα, ακόμη κι αυτά που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή, ώστε τα παιδιά να έρθουν γενικότερα κοντά στον αθλητισμό. Γιατί τα παιδιά μόνο κέρδος θα έχουν εάν ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να κάνουν όλα τα σπορ, ακόμη και τα πιο λαοφιλή, και γι` αυτό οι γονείς οφείλουν να τους δώσουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους κι σε άλλα αθλήματα όπως η σκοποβολή, η οποία προσφέρει πνευματική πρόκληση, κοινωνικοποίηση αλλά και διασκέδαση.

ΕΡ: Η σκοποβολή δεν κοιτάει ηλικίες, αφού δεν είναι λίγοι αυτοί που στέφθηκαν Ολυμπιονίκες μετά τα 50. Ποιο είναι το μυστικό για να μπορεί κάποιος να παραμείνει αγωνιστικά σταθερός σε αυτές τις ηλικίες;
«Αγάπη για το άθλημα. Αυτό που θα έλεγα είναι πως ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής, φιλοσοφία ζωής. Πριν από μερικά χρόνια, είχα πάει με τον γιο μου σε ένα παιδικό πάρτυ. Σάββατο βράδυ και γύρω στις εννέα, είπα ότι πρέπει να φύγουμε γιατί είχαμε αγώνες την επόμενη ημέρα. Με ρώτησαν με τι άθλημα ασχολείται ο μικρός. Τους απάντησα πως “εγώ έχω αγώνες αύριο”. Ίσως τους φάνηκε περίεργο, όμως η σκοποβολή αλλά και ο αθλητισμός γενικότερα είναι τρόπος ζωής. Δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό εάν δεν είσαι συνεπής με τον εαυτό σου. Έχω μάθει να μην ξενυχτάω, να μην πίνω. Δεν τα κάνω ως θυσία. Είναι επιλογή. Αισθάνεσαι νέος και ζωντανός κάνοντας όλα αυτά τα πράγματα».

ΕΡ: Υπάρχει “νέο αίμα” που να έρχεται κοντά στο άθλημα; Είναι ένα ακριβό σπορ ή μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε;
«Κάποια αγωνίσματα της σκοποβολής είναι ακριβά, όμως υπάρχουν νέα παιδιά και “νέο αίμα” στο άθλημα. Το κακό είναι πως όλες αυτές τις δεκαετίες, νέοι ταλαντούχοι αθλητές σταματούν τον αθλητισμό όταν φτάσουν στα φοιτητικά χρόνια. Το καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δουλέψεις και δεν μπορείς να στηρίζεις τα πάντα στην οικογένειά σου. Εκεί θα έπρεπε να παρέμβει η Πολιτεία ώστε να μπορέσει να συνεισφέρει. Αντιθέτως, η Πολιτεία προτίμησε να πάρει πίσω τα κίνητρα που έδινε σε έναν αθλητή που ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά με τον πρωταθλητισμό. Είναι κρίμα να χάνονται τόσα ταλέντα. Να χάνονται τόσοι πρωταθλητές».

ΕΡ: Τα παιδιά σου, η Εβελίνα και ο Δημήτρης, ασχολούνται με τη σκοποβολή;
«Κάνουν σε μικρό βαθμό. Η Εβελίνα ασχολείται με το πατινάζ στον πάγο και ο Δημήτρης με το τένις. Και δεν το βρίσκω παράλογο. Ένα σπίτι, που οι τοίχοι του είναι γεμάτοι από κύπελλα και μετάλλια, αποτελούν βαρύ ντεκόρ και ανασταλτικό παράγοντα στη ψυχολογία ενός παιδιού για να ασχοληθεί με το ίδιο άθλημα. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν με στεναχωρεί καθόλου. Δεν μου είχε μείνει απωθημένο να δω τα παιδιά μου πρωταθλητές. Έχω βρεθεί στη θέση αυτή και είμαι χορτασμένη. Είμαι ολοκληρωμένη και πλήρης. Νιώθω ευλογημένη που το έχω ζήσει αυτό το κομμάτι. Τώρα, το μόνο που θέλω, είναι τα παιδιά του συλλόγου μου να προοδεύσουν και να φτάσουν αλλά και να ξεπεράσουν τη δασκάλα τους. Αυτό είναι το μεγάλο μου στοίχημα. Και ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Άλλωστε έχει γίνει ήδη η αρχή».

ΕΡ: Θα ήθελες να στείλεις κάποιο μήνυμα στην ελληνική αποστολή που βρίσκεται στο Ρίο;
«Καλή τύχη και να είναι δυνατοί. Την υπερηφάνεια τους που βρίσκονται σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση, να την κάνουν δύναμη για να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί για τους ίδιους αλλά και για την Ελλάδα».

Η Κασούμη συμμετείχε σε έξι Ολυμπιακούς Αγώνες  (1984, 88, 92, 96, 2000, 04). Η καλύτερή της παρουσία ήταν το 1992 στην Βαρκελώνη, όπου κατετάγη 11η στο σπορ πιστόλι. Ακόμη ήταν 21η στο Λος Άντζελες, 22η στη Σεούλ, 15η στην Ατλάντα, 20η στο Σίδνεϊ και 21η το 2004 στην Αθήνα. Στην πλούσια συλλογή της έχει και έξι μετάλλια (1 χρυσό, 2 ασημένια, 3 χάλκινα) σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και δύο μετάλλια σε Ευρωπαϊκά.