Ο  ISIS είναι μια εγκληματική οργάνωση, που δημιούργησαν και χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ. Όσο για τη Συρία, δεν ήταν μόνο η επέμβαση της Ρωσίας, που ήρθε άλλωστε μετά από αρκετά χρόνια πολέμου, ήταν και η ικανότητα της κυβέρνησης Άσαντ να αμυνθεί, εξασφαλίζοντας ιδίως την οικονομική βιωσιμότητα και τη διατροφική επάρκεια της Συρίας, αλλά και έναν στρατό ικανό να υπερασπίσει τη χώρα του, υπογραμμίζει η Λεϊλά Χαλέντ, ηγετικό στέλεχος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στη συνέντευξη που παραχωρεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στο Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο.

Το Λαϊκό Μέτωπο (PFLP) είναι η δεύτερη σε ισχύ, μετά τη Φατάχ, συνιστώσα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), έχει έδρα στη Δαμασκό και είναι η σημαντικότερη οργάνωση της παλαιστινιακής αριστεράς, με θέσεις πιο μαχητικές από αυτές της Φατάχ. Επωφεληθήκαμε της πρόσφατης επίσκεψης της Λεϊλά Χαλέντ στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε εκδήλωση της εφημερίδας ?Δρόμος της Αριστεράς?, για να έχουμε για το ΑΠΕ-ΜΠΕ, από πρώτο χέρι, τις εκτιμήσεις ενός από τα πιο σημαντικά κέντρα των Παλαιστινίων για τα όσα δραματικά συμβαίνουν τώρα σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Τρομοκράτης για τους Ισραηλινούς, η Χαλέντ υπήρξε παγκόσμιο σύμβολο της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης, μετά τη συμμετοχή της σε μία από τις τέσσερις ταυτόχρονες αεροπειρατείες του Σεπτεμβρίου 1970, εμπνέοντας τραγούδια, ταινίες και έργα τέχνης διεθνώς. Οι Παλαιστίνιοι ?απήντησαν?, και με αυτές τις αεροπειρατείες, στη δεινή ήττα που υπέστησαν με την κατάληψη των εδαφών τους από το Ισραήλ το 1967 και τη σφαγή τους στην Ιορδανία κατά τον ?μαύρο Σεπτέμβρη? του 1970.

Επειδή το PFLP ήταν μια μαρξιστική οργάνωση με διεθνιστική ιδεολογία, έγινε εύκολα ?γέφυρα? με τους κύκλους τόσο της ευρωπαϊκής ?αντιϊμπεριαλιστικής? αριστεράς (όπως π.χ. η TMRI, διεθνής οργάνωση που διηύθυνε ο Έλληνας Μιχάλης Ράπτης-Pablo), όσο και της ?τριτοκοσμικής?, όπως π.χ. οι Σαντινίστας της Νικαράγουας. Αυτές οι δυνάμεις συνέδραμαν και πρακτικά τη διεθνή (εκτός Αραβίας) ένοπλη δράση του PFLP. Αντίστροφα, στελέχη τους εκπαιδεύτηκαν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα, μεταξύ των οποίων Έλληνες αγωνιστές κατά της στρατιωτικής δικτατορίας και Κύπριοι σοσιαλιστές, που ήθελαν να προετοιμαστούν και δυναμικά για την απελευθέρωση του νησιού από την τουρκική κατοχή.

?Δεν με ενδιαφέρει τι λένε για μένα. Ξέρω ποιά είμαι και ξέρω τον λαό μου?, απαντάει η Χαλέντ όταν της υπενθυμίζουμε τις κατηγορίες για τρομοκρατία εναντίον της. Όσο για τις επανειλημμένες ήττες που γνώρισε το παλαιστινιακό και αραβικό εθνικό κίνημα (των οποίων αντανάκλαση θεωρεί την άνοδο του ισλαμισμού μεταξύ των αραβικών μαζών), δεν συνιστούν ?τελική ήττα? των Παλαιστινίων. ?Έχουμε εμπεδώσει μια κουλτούρα αντίστασης? λέει, προσθέτοντας ότι ?η αραβική εθνική υπόθεση δεν είναι υπόθεση μιας γενιάς? και τονίζοντας ότι οι αγώνες και οι εμπειρίες συσσωρεύονται μέχρις ότου δώσουν το ποθητό αποτέλεσμα.

Για τη Λεϊλά Χαλέντ οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι το αποτέλεσμα εφαρμογής ενός σχεδίου που αποσκοπούσε στην καταστροφή των ισχυρότερων στρατών των Αράβων (ιρακινού, λιβυκού και συριακού), αλλά και χωρών που είχαν μεγάλους, αρχαίους πολιτισμούς. Σε ότι αφορά τις διαφορές νεοσυντηρητικών και της τάσης Μπρεζίνσκι ή του Ομπάμα με τον Νετανιάχου, θεωρεί ότι είναι τακτικές και δεν αφορούν τις μείζονες, στρατηγικές επιδιώξεις. Η Χάλεντ πιστεύει ότι το σχέδιο ομοσπονδοποίησης της Συρίας εντάσσεται στον σχεδιασμό ?κατακερματισμού? των κρατών της Μέσης Ανατολής, για τους Κούρδους υποστηρίζει ότι ?χρησιμοποιούνται?, ενώ για το Ισραήλ πιστεύει ότι πάει σε κάποια μορφή φασισμού.

Ολόκληρο το κείμενο της συζήτησης με την Λεϊλά Χαλέντ:

Δ.Κ. Κάνοντας έναν απολογισμό πολλών δεκαετιών του παλαιστινιακού αγώνα, κάποιος μπορεί να πει ότι το παλαιστινιακό κίνημα έχει ηττηθεί. Έδωσε έναν πολύ ηρωικό αγώνα, δεν πέτυχε όμως τους στόχους του. Τι θα απαντούσατε σε μια τέτοια παρατήρηση;

Λ.Χ. Δεν το βλέπω έτσι. Οι αγώνες των λαών δεν μετρώνται με μερικά χρόνια. Συσσωρεύονται κι αυτή η συσσώρευση οδηγεί, όπως λένε οι Μαρξιστές, στην ποιοτική αλλαγή. Το αραβικό κίνημα χρειάζεται παραπάνω από μια γενιά. Καταφέραμε να εμπεδώσουμε την κουλτούρα της αντίστασης, την πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε τώρα, υπό κατοχή, ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη συνέχιση της κατοχής. Γι’ αυτό και πρέπει να συνεχίσουμε μαζί με όλα τα δεινά, με όλο τον πόνο, με όλες τις θυσίες. Και παρόλα αυτά, παραμένουμε πάντα αφοσιωμένοι στα όνειρα του λαού μας, στη φιλοδοξία να αποκαταστήσουμε και να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας απελευθερωμένη από τους Σιωνιστές.

Δ.Κ. Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών είδαμε και στο εσωτερικό του παλαιστινιακού κινήματος, αλλά και ευρύτερα, στον αραβικό κόσμο, μια στροφή από την κυριαρχία του εθνικισμού στην κυριαρχία του ισλαμισμού. Πιθανώς ήταν και αυτό που προτιμούσε το Ισραήλ, για να συγκεντρώσει την υποστήριξη της Δύσης, κάτι που θα του ήταν πιο δύσκολο να το κάνει όσο αντιμετώπιζε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και κοσμικά καθεστώτα. Πως ερμηνεύετε αυτή τη στροφή;

Λ.Χ. Η περιοχή μας έχει ούτως ή άλλως την κουλτούρα του Ισλάμ, και δεν εννοώ μόνο το θρησκευτικό φαινόμενο, αλλά ευρύτερα τον πολιτισμό της, εδώ και 1.400 χρόνια. Ακόμα και οι Χριστιανοί της περιοχής διαποτίστηκαν από τον πολιτισμό αυτό. Ο Δρ. Χαμπάς (σ.σ. Ιδρυτής και ιστορικός ηγέτης του PFLP, γεννήθηκε Χριστιανός, αλλά κι αυτός πίστευε ότι και οι Χριστιανοί έχουν τον πολιτισμό του Ισλάμ, γιατί αυτός είναι, εδώ και 1.400 χρόνια, ο πολιτισμός ολόκληρης της Αραβίας. Στην Παλαιστίνη υπήρχαν ισλαμιστικά κινήματα, αλλά διαλύθηκαν όταν αντιμετωπίσαμε τη σιωνιστική εισβολή και όλοι ενώθηκαν για να την αντιμετωπίσουν. Στην Αίγυπτο, οι Βρετανοί δημιούργησαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους όταν την έκαναν αποικία. Ήταν δραστήριοι στην Αίγυπτο, αλλά δεν ήταν οι ηγέτες του λαού και των μαζών, ενώ είχαν και παραρτήματα σε διάφορα μέρη του αραβικού κόσμου. Το 1952, όταν ο Νάσερ, με τους συντρόφους του και τον στρατό έκαναν την επανάσταση στην Αίγυπτο, τους κατέστειλαν γιατί τους θεωρούσαν εσωτερική απειλή. Αυτά όμως άλλαξαν με τον πόλεμο του 1967, όταν κατελήφθη όλη η Παλαιστίνη, τα υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά από το Ισραήλ και το 1973 συνήφθη η συμφωνία του Ισραήλ με την Αίγυπτο, που την έβγαλε από την αντιπαράθεση. H Αίγυπτος είναι η ηγέτιδα δύναμη του αραβικού χώρου. Όσο για τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα έλεγαν ότι είναι με τους Παλαιστίνους, ενώ μας χτυπούσαν πισώπλατα, παρόλο που χρηματοδοτούσαν την παλαιστινιακή αντίσταση και την PLO.

Όταν εμφανίστηκε η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση, μετά το 1967, χτυπήθηκε από την Ιορδανία, τον Λίβανο και από το Ισραήλ. Η παλαιστινιακή επανάσταση χτυπήθηκε από τους Ισραηλινούς και το 1982 υποχρεώθηκε να φύγει από τον Λίβανο. Και προηγουμένως είχε δεχτεί χτυπήματα από την Ιορδανία, υπό την καθοδήγηση του Χένρι Κίσσινγκερ και της αμερικανικής κυβέρνησης, που σχεδίασε και διηύθυνε όλη τη διαδικασία, με στρατηγική του να διασπάσει τους Άραβες και τους Παλαιστίνιους για να τους αντιμετωπίσει καλύτερα. Το πρώτο βήμα του Κίσσινγκερ ήταν να βγάλει την Αίγυπτο από τη σύγκρουση στο Καμπ Ντέιβιντ (1973). Υπήρχε λαϊκή αντίθεση προς τη συμφωνία στην Αίγυπτο, γιατί ο αιγυπτιακός λαός υποστήριζε την Παλαιστίνη και οι Αιγύπτιοι, πούχαν πολεμήσει τρεις φορές με το Ισραήλ, το θεωρούσαν εχθρό. Αυτό το γεγονός έδωσε στους Ισλαμιστές τη δυνατότητα να ξαναβγούν στην επιφάνεια, εκφράζοντας αυτή την αντίθεση.

Δ.Κ. Πάντως ακούγεται ότι και σήμερα το Ισραήλ διαθέτει μεγάλη επιρροή στον αιγυπτιακό στρατό…

Λ.Χ. Σε κάποιον βαθμό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι τώρα τόσο αποτελεσματική. Για να ξαναγυρίσουμε όμως στους ισλαμιστές, η Χαμάς, που ήταν το παλαιστινιακό τμήμα των Αδελφών Μουσουλμάνων σχηματίστηκε το 1988, για να πάρει μέρος στην παλαιστινιακή λαϊκή εξέγερση, την Ιντιφάντα. Τους υποστήριξαν διάφορες χώρες και οι διεθνείς Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Αλλά δεν μπήκαν στην ενιαία εθνική παλαιστινιακή αντίσταση. Προτίμησαν να μείνουν μόνοι τους. Και βέβαια και η Ιρανική επανάσταση κατά του Σάχη υπό τον Χομεϊνί έπαιξε τον ρόλο της.

Κοιτάξτε τώρα τι έγινε. Το 1982 υποστήκαμε ήττα. Η ηγεσία της PLO βρέθηκε στο εξωτερικό. Το 1990 η Σοβιετική Ένωση και οι σοσιαλιστικές χώρες κατέρρευσαν, χάσαμε την υποστήριξη που είχαμε, η αραβική εθνική υπόθεση ηττήθηκε, ήταν λοιπόν πολύ εύκολο στις ισλαμικές ομάδες να αναδυθούν.

Δ.Κ. Επρόκειτο δηλαδή για μια αντανάκλαση της ήττας της αραβικής εθνικής υπόθεσης;

Λ.Χ. Ακριβώς. Βλέποντας οι κοινωνίες μας ότι όλα κατέρρεαν γύρω τους πήγαν πίσω στο Ισλάμ. Και πίστεψαν στους ισλαμιστές επίσης γιατί και η Χαμάς και η Ελ Τζιχάντ αντιστέκονταν όντως, με εξαίρεση τη διάσπαση που προκαλούσαν.

Δ.Κ. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι οι Άραβες φταίνε και οι ίδιοι για αυτά που τους συμβαίνουν, δεν ενώνονται ποτέ κλπ.

Λ.Χ. Είναι σωστό. Δεν είναι μόνο οι εχθροί μας, είμαστε και εμείς. Πως δρούμε απέναντι στους εχθρούς μας και απέναντι στους λαούς μας. Στο επίσημο επίπεδο, τα αραβικά καθεστώτα δεν είναι δημοκρατικά. Δεν κάνουν αυτά που πρέπει για τους λαούς τους, δεν έχουν δημοκρατία, βιώσιμη ανάπτυξη, η οικονομία τους συνδέεται με το κέντρο του ιμπεριαλισμού…

Δ.Κ. Η Σοβιετική Ένωση συνέδραμε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, αργότερα όμως βοήθησε τους Άραβες. Ποιά επίδραση είχαν όλα αυτά στην αραβική αριστερά;

Λ.Χ. Οι Σοβιετικοί έχτισαν μια καλή σχέση με την Αίγυπτο, τον καιρό του Νάσερ, με την Συρία και με το Ιράκ. Υποστήριξαν τη νότιο Υεμένη στον αγώνα κατά των Βρετανών. Αλλά δυστυχώς κατέρρευσαν με την περεστρόικα, την γκλάσνοστ, τον Γκορμπατσώφ και τον Γέλτσιν. Αυτό ήταν μια μεγάλη απώλεια κατ’ αρχήν για τον λαό τους.

Δ.Κ. Πως βλέπετε τώρα τον ρόλο της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή;

Λ.Χ. Πρώτον θέλουν να υπερασπιστούν τους συμμάχους τους. Δεύτερο, θέλουν ένα πόδι στην περιοχή, ακολουθώντας τα συμφέροντά τους. Τώρα δεν βασίζονται σε αρχές, βασίζονται στα συμφέροντα. Και είναι προς το συμφέρον τους να υπερασπιστούν την ίδια τη δική τους χώρα στη Μέση Ανατολή. Τον εαυτό τους υπερασπίζονται στην πραγματικότητα. Και γι’ αυτό επενέβησαν για να υπερασπιστούν το καθεστώς Άσαντ από τον ISIS και τις ξένες επεμβάσεις. Γιατί οι Αμερικανοί είναι στο Ιράκ, αλλά και στη Συρία κάτω από το τραπέζι, με άλλα εργαλεία.

Δ.Κ. Εκτιμάτε τη ρωσική επέμβαση ως θετική ή αρνητική;

Λ.Χ. Σε ένα μέτρο εμπόδισε τις προσπάθειες διάλυσης του καθεστώτος.

Δ.Κ. Τον τελευταίο καιρό είδαμε πολύ σοβαρές και αρκετά ασυνήθιστες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του Ισραηλινού κατεστημένου, όπως τις δηλώσεις του πρώην υπουργού Άμυνας και ανώτατων στελεχών της Μοσάντ εναντίον του Νετανιάχου, με βαρύτατες εκφράσεις μάλιστα. Εσείς πως τα ερμηνεύετε αυτά;

Λ.Χ. Το Ισραήλ κινείται όλο και περισσότερο προς τον εξτρεμισμό και μεταβάλλεται σε ένα κράτος απαρτχάιντ (φυλετικών διακρίσεων). Αλλά αυτή είναι η μία όψη. Από την άλλη η κοινωνία πάει στον φασισμό. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση των εποίκων και των εξτρεμιστών. Και βγήκε πρόσφατα ένας ανώτατος στρατιωτικός και το είπε αυτό, ότι ανησυχεί για την πορεία και στην κοινωνία και στον στρατό, ότι παρατηρούμε και στην κοινωνία και στον στρατό χαρακτηριστικά ανάλογα με αυτά της δεκαετίας του 1930 στη Γερμανία. Και τον επέκριναν πολύ σκληρά από την κυβέρνηση. Αλλά είπε την αλήθεια. Γιατί εμφανίζονται όλο και περισσότερα κόμματα που, ακόμα και με το όνομά τους, θεωρούν το Ισραήλ εβραϊκό κράτος. Αλλά όταν λες εβραϊκό κράτος λες απαρτχάιντ, γιατί 20% του πληθυσμού του Ισραήλ είναι Παλαιστίνιοι.

Δ.Κ. Μια τέτοια ιστορική στροφή, αν όντως επιβεβαιωθεί, θα ήταν πολύ εντυπωσιακή. Με δεδομένο μάλιστα και τον πολύ μεγάλο ρόλο που έπαιξαν, τουλάχιστον οι φτωχοί Εβραίοι, οι εργάτες πριν από έναν αιώνα στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Αλλά και την ιστορία των διωγμών τους, ιδίως από την ευρωπαϊκή άκρα δεξιά. Μοιάζει να συνιστά μια θεμελιώδη ?αλλαγή υποδείγματος?..

Λ.Χ. Κοιτάξτε, έθεσαν το Ολοκαύτωμα ως θεμέλιο της απαίτησής τους νάχουν τη δική τους πατρίδα στην Παλαιστίνη και τώρα κάνουν το Ολοκαύτωμα των Παλαιστινίων. Αλλά οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν καμμία συμμετοχή σε όσα συνέβησαν στην Ευρώπη με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Εμείς είμαστε υπό εντολή, είμαστε σε καθεστώς αποικίας επίσης.

Δ.Κ. Στην ανθρώπινη ψυχολογία λένε ότι οι άνθρωποι φέρθηκαν όπως τους φέρθηκαν. Διερωτώμαι αν κάτι τέτοιο ισχύει και για τα έθνη. Μια μέρα, πηγαίνοντας στην Ραμάλα με τον Γιώργο Παπανδρέου που επρόκειτο να συναντήσει τον Αραφάτ, είδα γραμμένο σε ένα τούβλο, δίπλα στο τσεκ πόιντ, τη λέξη Achtung (προσοχή στα γερμανικά). Δεν περνάει ούτε ένας Γερμανός το χρόνο από κει. Νόμισα ότι βρισκόμουν στο γκέτο της Βαρσοβίας…

Λ.Χ. Δρουν ως φασίστες έναντι των Παλαιστινίων.

Δ.Κ. Μια που μιλάτε για φασισμό, μου κάνει εντύπωση η προσέγγιση πολλών οργανώσεων της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς με κύκλους του Ισραήλ. Με δεδομένη την ιστορία και την έως τώρα ιδεολογία, θα ήταν το τελευταίο που θα περίμενε κανείς.

Λ.Χ. Μας πήρε είκοσι χρόνια να εκπαιδεύσουμε το λαό μας ότι άλλο ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία και άλλο ο Σιωνισμός. Παλιά, όταν η μάνα μας ήθελε να μας τιμωρήσει ή να μας φοβίσει μας έλεγε ?θα πω στους Εβραίους?. Πάντα οι Εβραίοι ήταν οι εχθροί μας. Αλλά το αλλάξαμε αυτό. Ο λαός μας δεν ταυτίζει τους Εβραίους με τους Σιωνιστές. Καταλαβαίνει ότι ένας Εβραίος είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα.

Αλλά βέβαια με τους Εβραίους και το Ισραήλ συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Για παράδειγμα, οι Αμερικανοί προεδρικοί υποψήφιοι συνήθως προτάσσουν στα προγράμματά τους την ασφάλεια του Ισραήλ, όχι την ασφάλεια των ΗΠΑ!

Ερ. Τι γνώμη έχετε για τον Τραμπ;

Απ. Είναι τρελός (γελάει). Να σας πω όμως. Στην αρχή της εκστρατείας του είπε θα λύσω τη διαμάχη με τους Παλαιστίνιους ειρηνικά. Όλοι το λένε αυτό, κι ο Μπους το είπε κι ο Ομπάμα το είπε. Αλλά μετά δεν κάνουν τίποτα. Υπάρχει ένα λόμπυ εκεί και δεν μπορούν να το υπερβούν. Μετά ο Τραμπ έδωσε έμφαση στην ασφάλεια του Ισραήλ. Εγώ έχω την εντύπωση ότι αν τον εκλέξουν οι Αμερικανοί θα έρθει μια καταστροφή για τις ΗΠΑ. Θέλει να φακελώσει τους Μουσουλμάνους και να εμποδίσει τη μετανάστευσή τους, παρόλο που χρειάζονται μετανάστες για οικονομικούς λόγους. Αλλά βέβαια στις ΗΠΑ δεν είναι μόνο ο Πρόεδρος που κάνει την πολιτική. Είναι θεσμική χώρα. H πολεμική βιομηχανία και το AIPAC (σ.σ. το σημαντικότερο φιλο-ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ), έχουν επίσης την επιρροή τους στον Πρόεδρο. Μετά τον Μπους και τον πόλεμο στο Ιράκ, η εικόνα των ΗΠΑ καταστράφηκε παγκοσμίως. Έφεραν λοιπόν τον Ομπάμα, τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο, στην ιστορία των ΗΠΑ, έναν εξαίρετο ρήτορα και κοίταξαν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα που τα ίδια τα δικά τους μέσα έθεταν στον εαυτό τους συνεχώς: ?γιατί μας μισούν όλοι;?

Δ.Κ. Παρουσιάζετε τον Ομπάμα σαν μια απλή αλλαγή προσωπείου. Αλλά διαφώνησε με τον Νετανιάχου και τους νεοσυντηρητικούς και σταμάτησε το σχέδιο πολέμου με το Ιράν. Δεν είναι ασήμαντο.

Λ.Χ. Μεταξύ Ισραήλ και ΗΠΑ υπάρχει μια ισχυρή σχέση υποστήριξης του πρώτου, οικονομικά και στρατιωτικά. Ο Νετανιάχου θέλει μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια τώρα και πιέζει διαρκώς για νέους πολέμους. Οι Αμερικανοί μελέτησαν τον πόλεμο στο Ιράκ. Έκαναν έναν πόλεμο με μόνο αποτέλεσμα την καταστροφή του Ιράκ. Κατέστρεψαν αυτή τη χώρα και την άφησαν με εμφύλιο πόλεμο. Το έκαναν γιατί πίστευαν ότι αυτό το κράτος ήταν μια απειλή για το Ισραήλ. Μετά ήρθε η Συρία, στα πλαίσια του αμερικανικού σχεδίου της νέας μείζονος Μέσης Ανατολής, με το Ισραήλ ως την ισχυρότερη δύναμη της περιοχής.

Δ.Κ. Πάντως υπήρξαν ισχυρές διαφοροποιήσεις στο αμερικανικό κατεστημένο. Αυτό που περιγράφετε ήταν κυρίως το σχέδιο των νεοσυντηρητικών..

Λ.Χ. Πρόκειται για τακτικές διαφορές, όχι μείζονες αντιθέσεις. Το αμερικανικο-σιωνιστικό σχέδιο ήταν η καταστροφή των τριών μεγάλων αραβικών στρατών, του ιρακινού, του συριακού και του αιγυπτιακού. Και οι τρεις αυτές χώρες είναι επίσης χώρες μεγάλου πολιτισμού. Κοιτάξτε τι έκαναν στη Βαγδάτη όταν την κατέλαβαν, τη λεηλασία και την καταστροφή του Μουσείου. Τώρα κάνουν το ίδιο, αλλά χρησιμοποιούν τον ISIS.

Δ.Κ. Πιστεύετε δηλαδή ότι οι Αμερικανοί έφτιαξαν τον ISIS;

Λ.Χ. Ναι. Τον έφτιαξαν στο Ιράκ και τον χρησιμοποιούν. Παρόλο που λένε ότι πολεμάνε την τρομοκρατία. Υπήρξαν πολλές εκκλήσεις να γίνει μια διάσκεψη να οριστεί η τρομοκρατία. Αλλά δεν την έκαναν ποτέ. Γιατί θέλουν να χρησιμοποιούν την τρομοκρατία κατά το δοκούν.

Δ.Κ. Εσείς είστε τρομοκράτης για αυτούς, αν και ομολογώ ότι δεν μοιάζετε πολύ..

Λ.Χ. Δεν με ενδιαφέρει τι λένε. Ξέρω ποιά είμαι και ξέρω τον λαό μου κι αυτό μου φτάνει.

Δ.Κ. Διάβασα πρόσφατα σε ένα ρωσικό σάιτ, το Σπούτνικ, ένα άρθρο ότι η Ρωσία θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ ως στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ. Θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο

Λ.Χ. Όχι, δεν είναι δυνατόν, τα συμφέροντά τους διαφέρουν.

Δ.Κ. Κοιτάξτε τώρα, έχουν καταστραφεί το Ιράκ και η Λιβύη, εν μέρει και η Συρία. Και τα τρία αυτά κράτη στηρίζονταν σε μια ιδιαίτερη ισορροπία των εθνικών ομάδων τους, που εν μέρει αντανακλούσε και την αποικιοκρατική στρατηγική. Πιστεύετε ότι είναι δυνατή μια επιστροφή στο προηγούμενο στάτους κβο, στη Συρία π.χ. Ή μια ομοσπονδία για παράδειγμα;

Λ.Χ. Η επιδίωξη ήταν να καταστρέψουν τη Συρία…

Δ.Κ. Τους εμπόδισε η ρωσική επέμβαση…

Λ.Χ. Όχι μόνο. Και το καθεστώς αντιστάθηκε. Ο στρατός υπερασπίστηκε το καθεστώς και τη χώρα, απέναντι στους εγκληματίες όλου του κόσμου που έφεραν στη Συρία, κάτω από τις σημαίες του ISIS, της Αλ Κάιντα, του Αλ-Νούσρα…

Δ.Κ. Υπήρξε πάντως κατά την έναρξη των γεγονότων και κοινωνική δυσαρέσκεια με το καθεστώς Άσαντ.

Λ.Χ. Ασφαλώς, αλλά δεν είναι η μόνη χώρα που υπάρχει δυσαρέσκεια. Κοιτάξτε η Συρία μπόρεσε να αντισταθεί γιατί δεν είχε χρέη και ήταν οικονομικά βιώσιμη. Ο Άσαντ πήρε μέτρα από τότε που του επέβαλαν κυρώσεις οι Αμερικανοί, πριν από τον πόλεμο, για τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Η Συρία έχει ψωμί να φάει, δεν χρειάζεται να το εισάγει. Έχουν εξασφαλίσει το κρέας τους για τέσσερα χρόνια. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει δημοκρατία, όπως δεν υπήρχε και στην ΕΣΣΔ, ήταν μια από τις μεγάλες αποτυχίες της. Σε κάποιο μέτρο λοιπόν το καθεστώς μπόρεσε να αντισταθεί και δεν κατέρρευσε όπως στη Λιβύη. Οι Ρώσοι ήρθαν αργά, στο τέλος.

Με τη Συρία, αν κριτικάρεις την ξένη επέμβαση, σου λένε είσαι με το καθεστώς. Αν κριτικάρεις το καθεστώς, σου λένε είσαι τμήμα της συνωμοσίας. Εμείς, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ξεκαθαρίσαμε τη θέση μας από την αρχή. Δεν συμμετέχουμε σε αυτή την κρίση, είμαστε πρόσφυγες στη Συρία, ο λαός της Συρίας έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τη χώρα του. Υποστηρίζουμε τις λαϊκές διεκδικήσεις για δημοκρατία και ελευθερία, ο συριακός λαός έχει το δικαίωμα να αλλάξει το καθεστώς του, δεν είναι ο δικός μας ρόλος αυτός. Μας φτάνει το Ισραήλ.

Ούτε η αντιπολίτευση, ούτε το καθεστώς ήταν ευτυχείς με αυτή τη θέση και μας επέκριναν. Αλλά δεν θα φύγουμε από τη Συρία, θα μείνουμε γιατί δεν έχουμε που αλλού να πάμε. Και μας αντιμετωπίζουν αξιοπρεπώς ως Παλαιστινίους στη Συρία. 600.000 Παλαιστίνιοι ζουν στη Συρία, αν και αρκετοί έχουν φύγει λόγω της κρίσης.

Δ.Κ. Πως βλέπετε τον ρόλο των Κούρδων τώρα;

Λ.Χ. Τώρα τους χρησιμοποιούν. Ο Μπαρζανί είναι με τους Ισραηλινούς και το ίδιο γίνεται και με τους Κούρδους στο Ιράκ. Στο ιρακινό Κουρδιστάν βρίσκονται τώρα οι ισραηλινές εταιρείες.

Δ.Κ. Με τους Κούρδους στην Τουρκία και τη Συρία;

Λ.Χ. Έχουν το δικαίωμα στην αυτονομία στην Τουρκία, στη Συρία…

Δ.Κ. Αυτονομία ή κράτος;

Λ.Χ. Κοιτάξτε οι Κούρδοι ζουν σε τέσσερις χώρες, Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν. Αν θελήσουν απόσχιση, δεν νομίζω ότι θα λειτουργήσει. Αυτές οι χώρες δεν είναι σύμμαχες. Αλλά όταν ερχόμαστε στο ζήτημα των Κούρδων, αυτές οι τέσσερις χώρες συμμαχούν!

Δ.Κ. Το σχέδιο μιας ομοσπονδίας στη Συρία;

Λ.Χ. Διαφωνώ. Αυτό το σχέδιο εντάσσεται στο σχέδιο του κατακερματισμού της Συρίας σε μικρά κράτη.-