Γιατί τόση μανία ενάντια στην πίστη;

Όταν εξετάζουμε ιστορικά τι έχει γίνει σε απολυταρχικά καθεστώτα, βλέπουμε ότι το θέμα της πίστης τους προβλημάτιζε τόσο πολύ που πάντα ήθελαν να την ελέγχουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, δηλαδή από την απαγόρευση έως τη συγγραφή ενός νέου προγράμματος που ήταν διαμορφωμένο για να επιβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που είχε πάντα ως βάση τον μηδενισμό και την ισοπέδωση του παρελθόντος, για να φανεί το παρόν ως το ξεκίνημα του κόσμου. Αυτό είναι το νοητικό σχήμα που σπάζει τις ρίζες. Με άλλα λόγια ήθελαν το μέλλον να ξεκινήσει μόνο από το παρόν τους. Δεν ήξεραν βέβαια ότι το μέλλον πηγάζει μόνο από το παρελθόν. Κι όποιος δεν έχει παρελθόν δεν έχει μέλλον. Το άλλο σημείο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι όλοι νόμιζαν ότι ήταν αθάνατοι λόγω αυτής της τεχνικής κι όμως τελικά πέθαναν ακόμα κι όταν προσπάθησαν να προστατευτούν διαπράττοντας γενοκτονίες. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα άτομα που ακολουθούν αυτές τις ιδεολογίες του μηδενισμού, επειδή δεν έζησαν από κοντά τη φρίκη όλων αυτών των συστημάτων. Έτσι αυτοί προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να σκοτώσουν τον Χρόνο, ποντάροντας στην κυριαρχία του κενού. Όμως ο μηδενισμός είναι ισχυρός μόνο με την αποδοχή. Μόνο όσοι αποδέχονται το απαράδεκτο νομίζουν ότι είναι ισχυρό. Η ιστορία αυτή που δεν μπορεί να είναι εκ φύσης ριζοσπαστική, συνεχίζει την πορεία της με όσους αντιστέκονται σε αυτά τα συστήματα. Ο Ελληνισμός ανήκει σε αυτούς που αντιστέκονται σε αυτά τα συστήματα. Όσο για το μονοπάτι του φωτός, το έδειξε ο Χριστός. Όσοι πιστεύουν θα συνεχίσουν και θα είναι εδώ ακόμα και μετά, όποιο και να είναι το πρόγραμμα του συστήματος.