Πέρασαν και οι Γιορτές Παλιάς Πόλης.
Με κάποιους Συλλόγους χωρίς συμμετοχή.
Με νεα δεδομένα, όπως η παρουσία της ΔΟΥ, η οποία εφεξής θα είναι
πανταχού παρούσα, μας αρέσει δε μας αρέσει.
Νέα τάξη πραγμάτων.
Μέσα σε δείκτες οικονομικής ασφυξίας.
Πάραυτα. Η ζωή συνεχίζεται. Ο ανταγωνισμός επίσης. Οι πάντες και τα
πάντα επινοούμε ό, τι άλλες εποχές προσπερνούσαμε.
Η επισκεψιμότητα της πόλης – κάτι που όλοι θέλουμε – της κάθε πόλης,
αμείλικτα θέτει προϋποθέσεις. Τι τύπου παροχή υπηρεσιών έχουμε να
δελεάσουμε τον επισκέπτη. Αν έχουμε. Αν δεν έχουμε, ας αποκτήσουμε. Σε
κάθε άλλη περίπτωση, συνεχίζει το Περιθεώριο να συνοδεύει τον τίτλο
του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας, αλλά εμείς πάμε στο περιθώριο.
Για να γίνω σαφέστερος.
Υποθέτουμε πως είμαστε κάτοικοι της Ηγουμενίτσας. Κερδίσαμε σε
τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή ενα ταξίδι. Έχουμε να επιλέξουμε
προορισμό ανάμεσα σε ΞΑΝΘΗ – ΛΑΜΙΑ – ΚΑΤΕΡΙΝΗ – ΧΑΛΚΙΔΑ.
Για ποιό λόγο να επιλέξουμε να πάμε στην ΞΑΝΘΗ;
Για ποιό λόγο να επιλέξουμε να πάμε στη ΛΑΜΙΑ;
Για ποιό λόγο να επιλέξουμε την ΚΑΤΕΡΙΝΗ;
Για ποιό λόγο να επιλέξουμε την ΧΑΛΚΙΔΑ;
Προσωπικά θα επέλεγα την ΞΑΝΘΗ. Για να δω στην πόλη του καπνού στον
οποίο οφείλει το μεγαλείο της, όταν τα σύνορα της πατρίδας μας ήταν
ακόμα στη Μελούνα ( τοποθεσία μεταξύ ΛΑΜΙΑΣ – ΛΑΡΙΣΑΣ ) το μουσείο
καπνού, τον πολυχώρο σκέψης άντε μουσείο Μάνου Χατζηδάκη ( κορυφαίου
Έλληνα μουσικοσυνθέτη όλων των εποχών ), την αρχιτεκτονική των
αρχοντικών των καπνεμπόρων, κάτι που έφερε στην πόλη τμήμα
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ στο ΔΠΘ. το δέσιμο των σύνοικων πληθυσμιακών στοιχείων,
το απαράμιλλο το παζάρι, τις εγκαταστάσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας
ΠΑΕ ΞΑΝΘΗ Α. Ο. μοναδικές στην Ελλάδα, απο τις καλύτερες στην
Ευρώπη, το Πανεπιστήμιο, την απλησίαστη γαστρονομική ιδιαιτερότητα (
το ΕΒΕ με όχημα την ΚΑΡΙΟΚΑ έκανε παγκόσμια γνωστό το σύνολο της
γαστρονομίας ) και πολλά άλλα.
Με το εξπρές της φαντασίας μου, όπως πήγα στο ΡΙΟ ήρθα και στην ΞΑΝΘΗ.
Είδα τα μέλη των Συλλόγων να κάνουν απο μια εφημερία το μήνα για να
είναι ανοιχτό το μουσείο καπνού. Στη γειτονική ΚΑΒΑΛΑ έχει
χαρακτηριστεί μοναδικό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει επισκεψιμότητα
πολύ πιο μακριά απο την όποια πρόβλεψη. Το ίδιο και στο μουσείο Μάνου
Χατζηδάκη, τρομάρα μας. Τρομάξαμε να το δούμε τελειωμένο, απορούμε
όταν το βλέπουμε ανοιχτό. Όπως π. χ. στις Γιορτές Παλιάς Πόλης.
Την Αντζελίνα Τζολί, τον Μπράντ Πιτ, τους άλλους αστέρες των ΟSCAR του
Χόλλυγουντ τους απολαμβάνουμε στην πρώτη ευκαιρία. Το δικό μας OSCAR
απο το 1960 είναι κλειδαμπαρωμένο. Επιλογές είναι αυτές. (( Σεβαστές
)) καθ όλα.
Είδα ακόμα στο 8ο χλμ στο πάλαι ποτέ στρατιωτικό φυλάκιο INFORMATION
CENTER, άρτια συγκροτημένο, με ηλεκτρονικό, τυπογραφικό υλικό για τα
ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ και τα ΝΕΣΤΟΧΩΡΙΑ. Το ίδιο και στη ΓΑΛΑΝΗ. Το ίδιο και στο
ΠΟΡΤΟ – ΛΑΓΟΣ.
Είδα στα ΑΒΔΗΡΑ την έφορο αρχαιοτήτων Κωνσταντίνα Καλλιντζή με τους
συνεργάτες της να κάνει υπερπροσπάθειες να υποκαταστήσει τους καθ ύλην
αρμόδιους. Μόνο σε ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ έμεινε να μεταμφιεστεί. Ίσως να το δούμε
κι αυτό.
Είδα κι άλλα πολλά. Όσα δεν προλάβαινα, τα φανταζόμουν.
Δια ταύτα…
Δικαιολογημένα είμαστε προορισμός. Έχουμε παροχή υπηρεσιών. Όταν δεν
έχουμε, εκφραζόμαστε σε χρόνο Υπερσυντέλικο λέγοντας : θα μπορούσαμε
να είχαμε, διορθώνοντας το κακκό.
Δια ταύτα…
Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά.
Δια ταύτα…
Η πυξίδα, επινόηση των Κινέζων πάντα θα δείχνει το Βορρά ή την ΞΑΝΘΗ.
Στέλιος Αρσενίου
