«Σαν σήμερα λίγο πριν τις 8 του πρωινού της 26ης Σεπτεμβρίου του ’89, μια παρέα ψυχρών τρομοκρατών, δολοφόνησε πισώπλατα και μοναχικό, αφρούρητο, τον Παύλο Μπακογιάννη.
Ήταν το τίμημά του, επειδή εργάστηκε – και το πέτυχε – για την εθνική συμφιλίωση, γεφυρώνοντας διαμετρικά αντίθετες ιδεολογικές πλατφόρμες και ενώνοντας σε μια κυβέρνηση τις απέναντι πτέρυγες του ελληνικού Κοινοβουλίου, μη επιτρέποντας αδιέξοδα στη Δημοκρατία μετά τις εκλογές του Ιουνίου ’89.
Πλήρωσε με αίμα την αρχιτεκτονική συμβολή του για μια Δημοκρατία της συμφιλίωσης, της συναίνεσης και της συνεργασίας, και που σύντομα θα βρουν χώρο διαλογισμού στο σπίτι του στο χωριό Βελωτά Ευρυτανίας που μετατρέπεται – και σωστά – σε Μουσείο.
Αν μη τι άλλο, αυτές τις αξιακές αρχές της Δημοκρατίας που υπηρέτησε ο Παύλος Μπακογιάννης, μπορεί να τις κάνει έστω και ψήγμα δόγματός της η σημερινή Νέα Δημοκρατία, που έχει επιλέξει ως διαχείριση της πολιτικής της, τις αθλιότητες, τις λάσπες και προπαντός τις επικίνδυνες διχαστικές συνταγές της;»
ΥΓ: Δεν συναρτώ αυτές τις τέσσερις παραγράφους με τη κυβερνητική ή κομματική μου ιδιότητα, γι αυτό και δεν τα αναφέρω στο συγκεκριμένο Δελτίο Τύπου. Τις έγραψα απλά με ένα ονοματεπώνυμο που βγαίνουν κατ’ ευθείαν από την καρδιά μου και τις μνήμες μου από εκείνον.
