Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Η κυβερνητική εκπρόσωπος σχεδόν μέρα πάρα μέρα διαψεύδει πως υπάρχει ενδεχόμενο για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Στην τελευταία σχετική δήλωσή της, ανέφερε πως «υπάρχει ισχυρή εντολή ως το 2019». Εκείνη μεν κάνει τη δουλειά της αλλά κανένας δεν την πιστεύει.

Οι υψηλοί τόνοι του Αλέξη Τσίπρα έναντι των δανειστών για το ζήτημα του χρέους είναι ο λόγος για τον οποίο το σενάριο των εκλογών μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2017 άρχισε να φαίνεται ως κάτι εξαιρετικά πιθανό. Το σκεπτικό του Τσίπρα είναι κατά βάση σωστό. Λέει πως αφού εμείς κάναμε όλα όσα έπρεπε με την πρώτη αξιολόγηση, τώρα είναι η σειρά των δανειστών να κάνουν κι αυτοί από την πλευρά τους όσα συμφώνησαν.

Θα ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Η έντονη διαμάχη ΔΝΤ – Γερμανίας για το ζήτημα του κουρέματος του ελληνικού χρέους οδηγεί το ζήτημα επί της ουσίας στις καλένδες. Ο Σόιμπλε δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει πως δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση πριν από το 2018. Όπερ σημαίνει θα πρέπει να προηγηθεί το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, να γίνουν και οι γερμανικές εκλογές και μετά βλέπουμε…

Δύσκολα μπορεί να δει κανείς ανατροπή αυτού του σεναρίου, όταν μάλιστα αυτό το διάστημα η απερχόμενη διοίκηση Ομπάμα στις ΗΠΑ, μπορεί να κάνει πλέον πολύ λίγα πράγματα για το ελληνικό χρέος. Άρα μέχρι το τέλος του χρόνου δε πρόκειται να υπάρξει καμία θετική εξέλιξη και θα πρέπει να δούμε πόσο ζεστά ή όχι θα ασχοληθεί με το θέμα η νέα αμερικανική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές του Νοεμβρίου και θα αναλάβει καθήκοντα τον Γενάρη του 17.

Η μόνη πιθανότητα για να υπάρξει αμερικανική πίεση είναι εάν βγει η Χίλαρυ και στο μεσοδιάστημα που μεσολαβεί από τις εκλογές μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων από τη νέα Πρόεδρο, υπάρξει ένα συντονισμένο «push» για πρωτοβουλία Ομπάμα για να καταγραφεί ως θετικό πρόσημο στην υστεροφημία του στη διεθνή σκακιέρα.

Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη αξιολόγηση θα είναι ένας πραγματικός Γολγοθάς για την κυβέρνηση Τσίπρα. Παρά την ετοιμότητα που δηλώνει η ελληνική κυβέρνηση για το γρήγορο κλείσιμό της, αυτό θα πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά απίθανο. Κυρίως λόγω του γεγονότος πως το ΔΝΤ θα επιμείνει σε εξαιρετικά σκληρά μέτρα ως αντιστάθμισμα του γεγονότος πως δεν λαμβάνεται από τους Ευρωπαίους καμία πρωτοβουλία για να καταστεί το χρέος βιώσιμο.

Ο Τσίπρας δεν θέλει να εισπράξει το πολιτικό κόστος της δεύτερης αξιολόγησης. Είδε πως η πρώτη αξιολόγηση ήδη του έχει κοστίσει ακριβά τόσο σε επίπεδο προσωπικής δημοφιλίας όσο και στη διαφορά με την οποία εμφανίζεται δημοσκοπικά η ΝΔ να είναι πρώτο κόμμα. Θα μπορούσε να πάρει το πολιτικό ρίσκο να τελειώσει τη δουλειά της δεύτερης αξιολόγησης αν έβλεπε πως υπήρχε «παράθυρο ευκαιρίας» για ένα “αριστερό success story” στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Θα είχε ένα λογικό επιχείρημα πως «οι θυσίες έπιασαν τόπο».

Αντίθετα όμως βλέπει πως το «κλίμα» δεν πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Στον γερμανικό τύπο διατυπώνονται λεπτομερέστατα σενάρια για το τι θα συμβεί το 2018 κι αυτά απέχουν πολύ από …success story. Οι Γερμανοί προετοιμάζουν το έδαφος υποστηρίζοντας πως πρέπει να ολοκληρωθεί και η δεύτερη αξιολόγηση, να γίνουν και οι γερμανικές εκλογές, για να δούμε μετά αν θα προχωρήσουμε σε τέταρτο μνημόνιο ή σε πρόγραμμα εξόδου από το ευρώ!

Χωρίς success story στο ζήτημα του χρέους ο Τσίπρας δεν θα κλείσει ούτε τη δεύτερη αξιολόγηση, η οποία άλλωστε φαίνεται πως θα τραβήξει σε μάκρος. Θα προτιμήσει να πάει σε εκλογές και να αφήσει την «καυτή πατάτα» στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τι περιμένει ο Τσίπρας για να αποφασίσει; Περιμένει να εξακριβώσει αν έχει πιθανότητες με το χρέος οπότε θα παραμείνει να το παλέψει, διαφορετικά αν πεισθεί για το αντίθετο, θα «δραπετεύσει» παραδίδοντας τη «σκυτάλη» στον επόμενο. Η επιλογή που θα κάνει θα φανεί κυρίως στον ανασχηματισμό και στα πρόσωπα που θα μείνουν ή θα μπουν στην κυβέρνηση. Άλλη κυβέρνηση φτιάχνεις αν πρόκειται να κυβερνήσεις κι άλλη αν πρόκειται να πας μέσα στο επόμενο εξάμηνο σε εκλογές.