Του Δημήτρη Καζάκη

Πληθαίνουν οι φωνές που βλέπουν την κατάρρευση του ευρώ, της ευρωζώνης και της ΕΕ εν μέσω μιας νέας φάσης της παγκόσμιας ύφεσης στην οποία συνεχίζει να βυθίζεται η οικονομία των κεφαλαιαγορών από το 2007. Ο Ντράγκι έχει φτάσει να χρηματοδοτεί το 36% του ΑΕΠ της ευρωζώνης για να πετύχει μια εικονική και εντελώς ασθενική άνοδο της τάξης του 1,7%.

Καμιά άλλη κεντρική τράπεζα στον ανεπτυγμένο κόσμο δεν έχει οδηγηθεί σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο. Ούτε καν η αμερικανική FED, η οποία χρηματοδοτεί το 25% του ΑΕΠ των ΗΠΑ με τα ενεργητικά της για να πετύχει μια εικονική άνοδο της τάξης του 2-2,5%.

Καθώς τα οικονομικά μέσα και τα “μπαζούκα” της νομισματικής πολιτικής αποτυχαίνουν να ανακόψουν την πορεία της ύφεσης και της επερχόμενης δύνης αποπληθωρισμού – δηλαδή γενικευμένης κατάρρευσης προσφοράς και ζήτησης – για το σύνολο της ευρωζώνης, τόσο ενισχύονται οι τάσεις για χρήση πολιτικών μέσων. Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν οι ισχυροί αντιμετωπίζουν τέτοια αδιέξοδα σαν τα σημερινά, όπου τα οικονομικά μέσα αποδεικνύονται τουλάχιστον ατελέσφορα, τότε το μόνο που τους μένει είναι να καταφύγουν στην επιβολή των συμφερόντων του με εξωοικονομικό καταναγκασμό. Κυρίως με στρατιωτικοπολιτικά μέσα.

Σ’ αυτή τη βάση βρισκόμαστε σήμερα μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Η Μέρκελ απαιτεί την “πολιτική ένωση” της Ευρώπης με κάθε μέσο. Αυτό σημαίνει την πολιτική επιβολή των κυρίαρχων συμφερόντων με πολιτικά μέσα κι όχι μόνο ή κυρίως με οικονομικά.

Την ίδια ώρα έχουν κηρύξει πόλεμο στον “λαϊκισμό” – που γι’ αυτούς είναι κάθε προσπάθεια να επανέλθει ο έλεγχος των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών κάθε χώρας σε εθνικό επίπεδο. Και φυσικά προετοιμάζονται για τον χειρότερο πόλεμο που πιθανά θα γνωρίσει η ανθρωπότητα σε ευρωπαϊκό έδαφος και παγκόσμια.

Στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία τον Ιούλιο φέτος, για πρώτη φορά μετά τον “ψυχρό πόλεμο” αναβίωσε το δόγμα του “πολέμου αποτροπής” εναντίον του Ρώσικου “επεκτατισμού” ακόμη και με τη χρήση πυρηνικών. Αμέσως μετά στις 24 Αυγούστου, ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ πρότεινε οδηγίες στο Υπουργικό Συμβούλιο, που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται από το 2012 ως μέρος μιας «Konzeption Zivile Verteidigung KZV” (Αντίληψη για την πολιτική Άμυνα). Οι προτάσεις αυτές εγκρίθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο. Είναι οργανικό μέρος ενός συνολικού «πλαισίου οδηγιών για το σύνολο της άμυνας” (RRGV), η οποία περιλαμβάνει επίσης ένα «Bundeswehr Konzeption”(KDB), δηλαδή την μετεξέλιξη των Γερμανικών ενόπλων δυνάμεων σε βασικό κορμό των δυνάμεων ασφαλείας της Ευρώπης. Φυσικά υπό την σκέπη του ΝΑΤΟ.

Το KZV των 70 σελίδων από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εσωτερικών της 24ης Αυγούστου απαριθμεί λεπτομερώς τα βήματα μιας πολιτικής προετοιμασία για την περίπτωση πολέμου. Ένας πόλεμος με πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα λαμβάνεται υπόψη. Σύμφωνα με το κείμενο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, (βλ. SPIEGEL ONLINE, 21 Αυγούστου) δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι “έμμεσα μια επίθεση εναντίον της εδαφικής επικράτειας δεν μπορεί πλέον αποκλειστεί». Κι αυτό δεν αφορά μόνο την εδαφική επικράτεια της Γερμανίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Μια στρατιωτική αναμέτρηση με τη Ρωσία όχι μόνο δεν θεωρείται πλέον πιθανή, αλλά τόσο η Γερμανία, όσο και το ΝΑΤΟ ετοιμάζονται συστηματικά γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Η γερμανική κυβέρνηση ακολουθεί πλήρως τις κατευθυντήριες γραμμές του ΝΑΤΟ κι έχει δεσμευθεί απόλυτα σ’ αυτό. Κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής στη Βαρσοβία, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ έχουν πλέον αναλάβει να (Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung της 21ης Αυγούστου) «ενίσχυσουν την πολιτική αντίσταση ενάντια σε αντισυμβατικές απειλές”.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πρώτα και κύρια την επιβολή ενός καθεστώτος όπου η απειλή των τρομοκρατικών χτυπημάτων και της αναμέτρησης με τη Ρωσία θα επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια των πολιτών ως δαμόκλειος σπάθη. Ταυτόχρονα, προχωρά γρήγορα ο κοινός ευρωπαϊκός χώρος ασφάλειας, όπου οι ένοπλες δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας ειδικά των παραμεθόριων χωρών της ΕΕ αλλάζουν ριζικά χαρακτήρα για να υπηρετήσουν το νέο δόγμα πολεμικής προετοιμασίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον της τρομοκρατίας και της Ρωσίας.

Αυτό ακριβώς επιβεβαίωσε και η άτυπη σύνοδος της Μπρατισλάβα. Κι έτσι η ίδια η έννοια των κρατικών συνόρων για τις χώρες μέλη της ΕΕ καταργήθηκε, ή ορθότερα τέθηκε καθαρά στην διακριτική ευχέρεια των οργάνων της Ένωσης να τα αναγνωρίζουν ή όχι ανάλογα με τις δικές τους σκοπιμότητες. Δεν είναι πλέον οι διεθνείς συνθήκες και το διεθνές θεσμικό δίκαιο που καθορίζει τα σύνορα των κρατών, αλλά το συμφέρον των οργάνων της ΕΕ.

Δεν πρέπει λοιπόν να ξενίζει κανέναν το γεγονός ότι μετά την Μπρατισλάβα, αλλά και τη συνάντηση Τσίπρα-Ερντογκάν στη Νέα Υόρκη στις 20 Σεπτεμβρίου, όπου ο φερόμενος ως Έλλην πρωθυπουργός ανέδειξε τον επίδοξο Σουλτάνο ως εγγυητή της δημοκρατίας και της ομαλότητας στην Τουρκία, ο πρόεδρος της Γείτονος χώρας έθεσε ανοιχτά πλέον θέμα Συνθήκης της Λωζάννης.
Η εν λόγω συνθήκη δεν είναι μια απλή σύμβαση οριοθέτησης συνόρων ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία το 1923. Αλλά συνιστά οργανικό μέρος της διευθέτησης των μεταπολεμικών συνόρων στο σύνολο της Ευρώπης και των Βαλκανίων. Όχι μόνο μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919, αλλά και μετά τη Συνδιάσκεψη του Σαν Φραντσίσκο το 1945.

Στην πράξη ο Ερντογκάν αμφισβήτησε μια από τις θεμελιώδεις διεθνείς συνθήκες καθορισμού συνόρων μετά το 1ο και 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Μήπως είδατε καμιά αντίδραση από μεριάς ΕΕ και ΝΑΤΟ; Και μάλιστα ιδιαίτερα για τα ελληνικά σύνορα, τα οποία υποτίθεται ότι είναι και “ευρωπαϊκά σύνορα”;

Ούτε μιλιά! Γιατί; Διότι η πρόκληση του Ερντογκάν εντάσσεται στο πλαίσιο συνολικής αμφισβήτησης του καθορισμού των μεταπολεμικών συνόρων στο Αιγαίο, τη Θράκη, τα Βαλκάνια και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Από το 1998 το επίσημο δόγμα του ΝΑΤΟ είναι ότι περίοδος που ξεκίνησε με την Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648) και βασιζόταν στην μη ανάμιξη στα εσωτερικά άλλου κράτους, αλλά και στην αποκλειστικότητα της άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων εντός της επικράτειας ενός κράτους, τελείωσε οριστικά. Η Γιουγκοσλαβία ήταν από τους πρώτες χώρες που πλήρωσε με αίμα και διαμελισμό το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ.

Μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, αλλά και της ΕΕ στη Μπρατισλάβα, έχουμε εισέλθει επίσημα στην εποχή της κατάλυσης των επίσημων εθνικών και κρατικών συνόρων. Είναι τυχαίο που εδώ και χρόνια όποιος φωνάζει “κάτω τα σύνορα”, μπορεί να περάσει από το ταμείο του Σόρος, της ΕΕ, του ΟΗΕ και των άλλων ευαγών ιδρυμάτων της παγκόσμιας διακυβέρνησης για να εισπράξει; Δεν είναι πλέον το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς συμβάσεις και το εθνικό δίκαιο των κρατών της διεθνούς κοινότητας που καθορίζουν τη νομιμότητα, αλλά η θέληση και τα συμφέροντα των ισχυρών σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα, όπου μόνο η ζούγκλα των αγορών και τα αρπακτικά τους μπορούν να ρυθμίζουν τα πάντα.

Δημοσιεύτηκε στην kontranews, 9/10/2016

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.