Γεύση ιστορίας

Όλοι ήξεραν ότι το κρασί πρέπει να βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου, αλλά οι περισσότεροι αγνοούσαν ότι ήταν δωμάτιο κάστρου και κατά συνέπεια δεν είχε καμία σχέση το αποτέλεσμα της συμβουλής. Ήταν η διαφορά μεταξύ οδηγίας και συμβουλής. Πόσοι από αυτούς είχαν ζήσει σε ένα κάστρο ή ακόμα κι έναν πύργο; Πόσοι ήξεραν για την αξία του τζακιού ενώ γνώριζαν την έκφραση; Κι όμως θα μπορούσαν να ζητήσουν μια καθοδήγηση για να φανταστούν μια πραγματικότητα που υπάρχει εδώ και αιώνες. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να ζήσεις σ’ ένα κάστρο με μια βιβλιοθήκη όπου μπορούσες να μυρίσεις το άρωμα του δέρματος των εξώφυλλων την ώρα που ένας άλλος διάβαζε πάνω σ’ ένα ψηλό και τεράστιο τραπέζι, ακολουθώντας έναν άλλο που έγραφε με σινική μελάνι δίπλα σ’ έναν άλλο που έπινε κονιάκ δίπλα στο τζάκι όπου ένας άλλος έψηνε κάστανα, πριν βρεθούν όλοι στην τραπεζαρία για να γευτούν το φαγητό που άλλοι είχαν ετοιμάσει στο μαγειρείο με υλικά του κήπου, του ψαρέματος, του κυνηγιού. Και μετά να πιουν το κρασί όλοι μαζί αφού έχουν πει την προσευχή τους όχι μόνο για να θυμούνται τους νεκρούς, αλλά και για να μην ξεχνούν τους αγέννητους που θα ερχόταν πιο μετά σε αυτόν τον χώρο όπου ζούσε ο Χρόνος. Με αυτήν την έννοια, μπορείς να έχεις μια γεύση ιστορίας για να ενώσεις το παρελθόν με το μέλλον για να μη νομίζεις ότι υπάρχει μόνο το παρόν χωρίς βάθος και προοπτικές.