Παρακολουθήσαμε όλοι την γεμάτο πάθος πορεία όλων όσων αντιτάχθηκαν στο άνοιγμα των γραφείων της Χ.Α. ακούσαμε τα συνθήματα και είδαμε τις…φωτιές “αγάπης” για την δημοκρατία να καίνε την Ξάνθη, να παραλύουν την πόλη και όλα τα…καλούδια της Δημοκρατίας και καλώς έγινε αφού αυτή την δημοκρατία επέλεξε ο Ελληνικός λαός με την ψήφο του.
Δεν είδα κανέναν δημοκράτη όμως να “συλλαλητηριάζεται” για τους Βορειοηπειρώτες που με το έτσι θέλω η Αλβανία γκρεμίζει τις περιουσίες τους, δεν είδα κανέναν “δημοκράτη” να “συλλαλητηριάζεται”για τα σπίτια που παίρνει η κυβέρνηση από τους φουκαράδες, για την υγεία που καταβαραθρώνεται.
Αντιθέτως μάλιστα, σύμφωνα με την ανακοίνωση των συμμετεχόντων, συμμετείχε το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, όπου πρόεδρος της είναι εργαζόμενος στην υγεία.
Για την παιδεία, που πάει κατ ευχήν.
Γκρινιάζουν μεν οι εκπαιδευτικοί αλλά, όταν οργανώνεται κάποιο συλλαλητήριο είναι τρεις και ο κούκος.
Όταν όμως καλούνται να αντιδράσουν κατά της Χ.Α. και να κάψουν την πόλη, είναι παρόντες.
Επίσης δεν έγινε αντιληπτό αν οι συμμετέχοντες καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται. Για να καταλάβει κανένας η αριστερή βία είναι καλλίτερη της δεξιάς βίας;
Ο παρόντας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ποια ακριβώς βία καταδίκαζε εκείνη την ώρα που συμμετείχε; Των φασιστών της Χ.Α. ή και της άλλης βίας που καίει τις περιουσίες των πολιτών;
Σε αυτό το σημείο μία εξήγηση από τον βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου, πρέπει να δοθεί. Για να καταλάβουν και οι Ξανθιώτες αν ψηφίζουν ανθρώπους που ζητούν την κατάλυση της όποιας δημοκρατίας απέμεινε σε αυτόν τον τόπο.
Όπως επίσης θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί το κάλεσμα για την καταστροφή της πόλης έγινε στην τουρκική γλώσσα, την στιγμή -που ακόμη- επίσημη γλώσσα του κράτους είναι η Ελληνική.
Τελικά για να καταλάβει κανένας τι γίνεται σε αυτήν την δημοκρατία, προκειμένου να σταλθεί κάποιο πολιτικό μήνυμα πρέπει να καεί η πόλη;
Και από πότε συνδικαλιστικές οργανώσεις ακολουθούν τα πολιτικά κελεύσματα; Απ όσο γνωρίζουμε τα συνδικαλιστικά όργανα είναι εκεί για να προστατεύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων κατά των πολιτικών που ασκούνται και όχι πιασμένοι χέρι με χέρι με τους πολιτικούς να παίζουν τα δικά τους παιγνίδια.
Στο πρόσφατο παρελθών είδαμε συνδικαλιστές να γίνονται υπουργοί άρα κατά βάθος οι συνδικαλιστές που συμμετείχαν έχουν άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού τους εκτός από την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων που εκπροσωπούν.
