Κυβέρνηση Παρατηρητών. Μάλλον συγγενείς των ΟΗΕδων θα είναι
Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Παρακολουθώντας την απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων στα πλοία από την μία μεριά και την αγωνία των αγροτών της Κρήτης από την άλλη να μεταφέρουν την παραγωγή τους, μου ήρθε «ξώφαλτσα» στην σκέψη μία φωτογραφία που σίγουρα όλοι μας έχουμε δει όταν Τούρκοι Στρατιώτες ρήμαζαν στο ξύλο ένα Κυπριοτόπουλο γιατί ανέβασε την σημαία της Κύπρου στο κοντάρι στην ουδέτερη ζώνη και μόλις δύο βήματα παραδίπλα οι ΟΗΕδες, Γάλλοι νομίζω Στρατιώτες, παρακολουθούσαν αμέτοχοι το σακάτεμα του κυπριοτόπουλου, ενώ η αποστολή τους και η ύπαρξη τους συνίσταται στο να μην επιτρέπουν ακριβώς αυτά τα πράγματα.
Είναι παρατηρητές και σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία πρέπει να επεμβαίνουν όταν η μία πλευρά αδικεί την άλλη.
Να πάμε λίγο στο παρατηρητήριο που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ναυτικοί έχουν χίλια μύρια δίκια γιατί θαλασσοπνίγονται μία ζωή και η κυβέρνηση μέσα στην ανικανότητα της να ψηφίσει αναπτυξιακούς νόμους για να έχει ο κόσμος δουλειά και να πληρώνει τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις, πάει στην εύκολη λύση.
Αυξάνει την φορολογία και κόβει τις συντάξεις αλλά επειδή αντιδρούνε οι ναυτικοί δεν κάθεται να συζητήσει μαζί τους μπας και βρεθεί κάποια λύση, άλλωστε πάντα βρίσκει κάποιος λύση όταν θέλει, αυτή δεν το πράττει.
Από την άλλη, μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι πραγματικά παλεύουν με την γη, προσπαθούν να επιβιώσουν και να πληρώσουν και αυτοί με την σειρά τους την αβάσταχτη φορολογία, όμως, τα πλοία μένουν δεμένα στα λιμάνια λόγω της απεργίας, με αποτέλεσμα να πετάνε την παραγωγή τους.
Η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι υπουργοί της, παρακολουθούν ως παρατηρητές του ΟΗΕ, μάλλον να δουν ποια από τις δύο ομάδες θα «σπάσει» πρώτη για να βρει την ησυχία της και να εφαρμόσει κατά γράμμα τα μνημόνια που θα έσκιζε.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν το παράδειγμα στέκει, αλλά ήρθε στην σκέψη μου αυθόρμητα.
Βέβαια, ο αναγνώστης βγάζει μόνος του τα συμπεράσματα του και για αυτόν που γράφει, αλλά κυρίως για την κυβέρνηση που έπρεπε όλα αυτά τα προβλήματα να τα αντιμετώπιζε με σύνεση και να μην επέτρεπε να φτάνουν τα πράγματα εδώ που φτάνουν.
Δηλαδή έχουμε που έχουμε την κρίση, αλλά μαζί με αυτήν έχουμε και κυβερνήτες οι οποίοι δεν κάνουν απολύτως τίποτε για να βρεθεί μία λύση.
Δυστυχώς για τον τόπο παρακολουθούν σαν τους Παρατηρητές του ΟΗΕ.
