ΘΥΤΗΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑ ΕΓΙΝΑΝ ΕΝΑ
Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Σίγουρα από την ειδησεογραφία και την παρουσίαση των γεγονότων δεν μπορεί κανένας να βγάλει εύκολα συμπεράσματα για το τι και πώς θα πρέπει να φτάσει όλη η συζήτηση σε ένα καλό και αποδεκτό αποτέλεσμα για τις δύο κοινότητες της Κύπρου.
Και σίγουρα η συζήτηση που θα γίνει, θα πρέπει να γίνει χωρίς τα στρατεύματα κατοχής, με εκπροσώπους της Τουρκοκυπριακής πλευράς και όχι με τα ανδρείκελα που η Τουρκία τοποθετεί εξυπηρετώντας αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα και φυσικά την Ελληνοκυπριακή κοινότητα, την εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση υπό την προεδρεία της Ε.Ε. με δεδομένο ότι είναι ένα καθαρά ενδοοικογενειακό θέμα της Ε.Ε.
Η Τουρκία δεν πρέπει να έχει λόγο γιατί βρίσκεται στην Κύπρο ως κατακτητής και αυτό είναι το διαχρονικό λάθος της Ελλάδος και της Κύπρου που «κατάφεραν» με την ανεπάρκεια τους, στα 42 χρόνια της κατοχικής της παρουσίας, να την κάνουν συνομιλητή τους.
Θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια, Ελλάδα και Κύπρος, να ετοίμαζαν την αντεπίθεση τους για να διώξουν τους Τούρκους από το νησί.
Δυστυχώς, οι δύο χώρες, με τα γνωστά πολιτικάντικα παιγνίδια, προτίμησαν την διπλωματική οδό αντί την οδό της ανακατάληψης του νησιού. (Ας μη γελάνε οι «προοδευτικοί» με αυτά που γράφω).
Οι υπόλοιποι, ακόμη και οι εγγυήτριες δυνάμεις, θα πρέπει να είναι παρατηρητές.
Και εδώ βέβαια αποδεικνύεται πόσο ρηχή είναι η σύνδεση της Ε.Ε. αλλά και πόσο ανίκανοι διαχρονικά υπήρξαν και είναι οι σημερινές κυβερνήσεις Ελλάδος και της Κύπρου.
Λογικά η απομάκρυνση του κατοχικού Στρατού θα έπρεπε να ήταν η απαίτηση της Ε.Ε. και στην ανάγκη, θα έπρεπε να επιτευχθεί, χρησιμοποιώντας η Ε.Ε., έστω και τα όπλα.
Αυτό το μόρφωμα δυστυχώς που ονομάζετε Ε.Ε., κάθε άλλο προστατεύει τα σύνορα του.
Σαφώς οι ευθύνες εκατέρωθεν, είναι μεγάλες και θα ήταν προτιμώτερο να ληφθεί υπ όψη σαν πολύ σοβαρός λόγος για να αποχωρήσουν εδώ και πολλά χρόνια από το άρμα της Ε.Ε. η Ελλάδα και Κύπρος.
Επειδή όμως οι δύο Χώρες είναι αδύναμες στο παγκόσμιο οικονομοπολιτικό γίγνεσθαι και πρέπει καλώς ή κακώς, να είναι συνδεδεμένες με κάποιον ισχυρό διεθνή παίκτη, θα έπρεπε με αυτόν τον όρο, να προσδεθούν στο οποιοδήποτε άρμα της οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης.
Στον αντίποδα, οι κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Κύπρου, διαχρονικά, αποδέχτηκαν στην ουσία και νομιμοποίησαν την κατοχή του νησιού βάζοντας στην ίδια μοίρα τους θύτες με τα θύματα.
Σήμερα η Τουρκία αντί να είναι υπόλογος, «μοιράζει» την τράπουλα, σύμφωνα με τα οικονομικά συμφέροντα τα δικά της και των «προστατών» της.
Η Ελληνοκυπριακή κυβέρνηση έπρεπε να θέση σαν όρο απαράβατο για οποιαδήποτε συνομιλία την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, διαφορετικά έπρεπε να προετοιμάζεται να διώξει τον κατακτητή με πόλεμο.
