Αναζητώντας τα όρια του ραγιαδισμού

The State of Cyprus shall be a Republic with a presidential regime, the President being Greek and the Vice-President Turkish elected by universal suffrage by the Greek and Turkish communities of the Island respectively. Όταν διαβάζουμε αυτό το άρθρο της βασικής δομής της Δημοκρατίας της Κύπρου του 1959 καταλαβαίνουμε άμεσα ότι η προεδρία εκ περιτροπής που παρουσιάζεται από μερικούς ως ένα επίτευγμα δεν είναι παρά ένας εκφυλισμός της αρχικής υπόθεσης. Μάλιστα αυτό που δεν έχουν καταλάβει μερικοί είναι ο μη σεβασμός των Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία και αυτό σημαίνει πρακτικά ότι θα ζητήσει όχι μόνο να μπορεί να γίνεται αυτή η διαδικασία αλλά με Τούρκο κι όχι με Τουρκοκύπριο, αφού αυτός δεν θα είναι αρκετά Τούρκος. Διότι η Τουρκία δεν έχει κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψει τους Τουρκοκύπριους. Το έκανε ήδη μία πρώτη φορά το 1878 με τη Συνθήκη Βερολίνου ή μάλλον με τις μυστικές διαπραγματεύσεις της. Και το ξαναέκανε με τη Συνθήκη Λωζάννης το 1923 με τα άρθρα 20 και 21. Έτσι πρέπει να υπολογίσουμε από τώρα ότι οι κοινοτικές διαπραγματεύσεις έχουν κάποια σημασία για την Τουρκία μόνο και μόνο αν μπορεί στη συνέχεια να βάλει πραγματικά δικούς της. Και αυτό θα έχει ένα ενδιαφέρον ως τοποθέτηση για να μετρήσουμε ποιο είναι το όριο του ραγιαδισμού τους και αν βέβαια υπάρχει. Διότι η Τουρκία έχει ως σημείο αναφοράς το 1571 κι όχι το 1960, ούτε το 1963 και ακόμα λιγότερο το 1974.