Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Κυπριακό
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου, 6:30 μ.μ. Καφέ «Βυζάντιο»
Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις. Η φωτιά του πολέμου που καίει τη Μ. Ανατολή, σαν αποτέλεσμα του οξύτατου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας), δημιουργεί όρους έντασης και κινδύνων για όλες τις γύρω χώρες. Πολύ περισσότερο που αυτοί οι διεθνείς δολοφόνοι διευρύνουν την αντιπαράθεσή τους και σε άλλες γειτονικές περιοχές. Αυτή την έννοια έχει και η «αναζήτηση λύσης» στο Κυπριακό, δηλαδή η νομιμοποίηση της διχοτόμησης και η μετατροπή της Μεγαλονήσου σε αβύθιστο αεροπλανοφόρων του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών και η χρησιμοποίησή του για τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εξελίσσονται τους τελευταίους μήνες και οι τουρκικές προκλήσεις με κορυφαία την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης και των συνόρων. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες και με αναφορά στους «μεγάλους προστάτες» (ΗΠΑ-ΕΕ) απαντά και η ελληνική πλευρά με την απόφαση μη έκδοσης των οκτώ πραξικοπηματιών Τούρκων αξιωματικών.
Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία είναι βεβαίως πραγματικές και διαχρονικές. Δεν έχουν όμως τα χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται από όλες τις πλευρές του συστήματος, τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ και τους πολυποίκιλους πατριδοκάπηλους. Στην πραγματικότητα είναι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί των κυρίαρχων αστικών τάξεων στις δύο χώρες. Αντιθέσεις που αναφέρονται σε ζητήματα κυριαρχίας και ρόλου που η κάθε μία διεκδικεί για λογαριασμό της. Αντιθέσεις που εξελίσσονται και προσδιορίζονται από τον παράγοντα εξάρτηση, δηλαδή από τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών, πρωτίστως των Αμερικανών. Αντιθέσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα των δύο λαών. Γι αυτούς υπάρχουν τα Μνημόνια (στην Ελλάδα) ή τα φασιστικά κελιά (στην Τουρκία) που καλύπτονται –εκτός των άλλων- και με «πατριωτικές» διακηρύξεις για «εθνικούς κινδύνους» ή «εθνικές απαιτήσεις». Γι αυτούς υπάρχουν ακόμη και οι αιματηρές θυσίες του πολέμου, όχι «για την πατρίδα», αλλά για τα συμφέροντα των καταπιεστών, των εκμεταλλευτών και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών αφεντικών.
Απέναντι σ’ αυτούς του υπαρκτούς κινδύνους οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου έχουν χρέος ζωής να αναπτύξουν δεσμούς φιλίας και αδελφοσύνης. Να ξεχωρίσουν τα δικά τους λαϊκά και ταξικά συμφέροντα και να βάλουν στο στόχαστρο συνολικά τις δυνάμεις του συστήματος και όχι τους σύμμαχους λαούς. Να παραμερίσουν το δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού και να παλέψουν για Ειρήνη και Δικαιώματα. Να αγωνιστούν για ένα Μέτωπο Πάλης των Λαών ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.
