ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, 1
Γυναίκα, της ειρήνης και του πολέμου
Έχει διακηρυχθεί με χίλιους δυο τρόπους ότι οι διάφορες Ημέρες που ‘γιορτάζουμε’ κάθε χρόνο από συνήθεια ή από υποχρέωση, υποτιμούν και μάλλον καθυβρίζουν το τιμώμενο – στάχτη στα μάτια.
Βάζω κάποιες σκέψεις και στοιχεία στο χαρτί, θέλοντας να τιμήσω τον πολυεπίπεδο αγώνα της γυναίκας. H γυναίκα στην ειρήνη και η γυναίκα στον πόλεμο. Κάθε μέρα ακούμε για μια νέα εστία πολέμου στον πλανήτη μας, ακούμε για μυριάδες πρόσφυγες, για ξεσπιτωμένους. Η γυναίκα θύμα. Και σκέφτομαι, η Ελληνίδα πόσες φορές στην ιστορία μας δε βρέθηκε στη θέση αυτή : Θράκη Βόρεια και Ανατολική, Μικρασία, Πόντος, Βόρεια Ήπειρος, Κύπρος.
Η γυναίκα τι τράβηξε, πώς επέζησε, τι τραύματα κουβάλησε και κουβαλά ακόμη η ίδια και η συν αυτή και μετά αυτήν. Γιατί αυτά δε σβήνουν έτσι – χωρίς διαδικασία κάθαρσης.
*
Η γυναίκα του πολέμου και η γυναίκα της ειρήνης. Δύο ποιήματα για τη γυναίκα του πολέμου.
Μάνα της προσφυγιάς
Της Νόρας Κωνσταντινίδου
Έταξες να γίνεις γιοφύρι
Για να περάσει το παιδί σου.
Τι, ήταν δύσκολοι οι καιροί σου !
Κι έγινες πέρασμα και πέρασαν τα’ όνειρα,
διάβαση και διάβηκαν οι ελπίδες.
……………………………………..
Αντάλλαγμα ποτέ δε θέλησες.
Αντιπαροχή δεν έλαβες καμία.
Πόνος παρέμεινες, υπομονή και προσμονή
Κι άγνωρη, απλέρωτη θυσία…!
Μάνες της Κύπρου
Της Κλαίρης Αγγελίδου
………………………………………
Τώρα δεν έχουν πια χωράφια
Για όργωμα,
Μήτε κερήθρες κι αργαλειούς αγάπης
Το μελανόχρουν της Εκάβης ένδυμα ντυθήκαν
Της Κύπρου οι πονεμένες μάνες
Που σέρνουνε τα βήματα βαριά
Στου Αποστόλου Βαρνάβα το προσκυνητάρι.
Γαλήνεψε Θεέ,
Τις ανεμόδαρτες ψυχές.
……………………………………..
Δώσε τους δύναμη
Της μνήμης τα όστρακα να γενούν κούπια κρασί
Φεγγάρια και ήλιοι της Ανάστασης
Που καρτερούν
Και καρτερούν οι σκλάβοι.
Η γυναίκα της ειρήνης δίνει το δικό της αγώνα. Γιατί αγωνίζεται για την αγάπη, το ίσιο και το δίκαιο.
Η μικρή σχεδόν παιδούλα Αντιγόνη κατά το Σοφοκλή διακηρύσσει : ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν ( = δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος αλλά την αγάπη).
Είναι δύσκολος τούτος ο αγώνας. Η γυναίκα της αγάπης και της δημιουργίας, η γυναίκα του αγώνα και του πόνου…
Ένα απόσπασμα από ποίημα της Μαρίας Δημητρούκα
Προς τους άντρες-συντρόφους μας…
——————————
Είμαι η γυναίκα.
Αν κάνετε άγαλμα τη γυναίκα της Κίνας
ποιός θα οργώσει τη γη;
Ποιός θα πορευτεί στο μέλλον;
Αν κάνετε άγαλμα
της Ινδίας τη γυναίκα
ποιός θα θερίσει τη γη;
Ποιός θα ταΐσει τα δώδεκα παιδιά της;
Αν κάνετε άγαλμα
τη μορφή της Ηλέκτρας
ποιός θα βάλει φωτιά
στις αδικίες των ανθρώπων;
…Ξεκινώ απ’ της γης τα έγκατα.
Ανεβαίνω πόντο τον πόντο
στιγμή τη στιγμή
τη κλίμακα του αγώνα
και καλημέρα θα σου πω
στις λεωφόρους
ενός κόσμου που έρχεται!
…Βαδίζω δίπλα σου.
Ποτέ δεν μένω πίσω.
Σου απλώνω το χέρι,
σε γροθιά!
Μαζί θα σπείρουμε!
………Είμαι γυναίκα.
Ο άλλος άνθρωπος.
Ο ίδιος άνθρωπος.
Όρκος μου, να βγω απ’ το περιθώριο των ταμπού της Ιστορίας..
Και ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη
…Φτωχές γυναίκες,
μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,
τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες
εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,
γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,
νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά
πίσω από την αγνότητα,
την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία
πίσω απ’ την υπακοή.
Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που
κρύβεται πίσω απ’ την κακία».
(Ακολουθεί δεύτερο μέρος: Οι Γυναίκες της ποίησής μου…)
