ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ
Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΕ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ
Μου φαίνεται ότι κάποιοι φίλοι μου δεν διάβασαν τις αναδημοσιεύσεις στα «κοινωνικά δίκτυα» από τα προφητικά κείμενα για την ΟΝΕ και το Ευρώ που δημοσίευσε το 1998, 1999 και 2000 ο τότε επικεφαλής της αριστερής συνιστώσας του ΣΥΝ και σήμερα Γραμματέας του Αριστερού Ρεύματος και της ΛΑΕ Παναγιώτης Λαφαζάνης. Ίσως, διότι τα πολιτικο-οικονομικά φαίνονται πολλά και δυσνόητα.
Αλλά και για τον πιο αδαή στα οικονομικά, είναι ηλίου φαεινότερο πόσο δίκαιο είχε τότε! Και πόσο πασιφανές είναι σήμερα, για ποιο λόγο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι και επικεφαλής του Αριστερού Ρεύματος. Της πολιτικής οργάνωσης της ΛΑΕ που φιλοδοξεί να συνενώσει και να οδηγήσει σε συμμαχικό μέτωπο ή κίνημα όλα τα ριζοσπαστικά αριστερά και προοδευτικά κόμματα, από το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ μέχρι και τους αγωνιστές πατριώτες που είναι ενταγμένοι σε πολιτικούς χώρους με λαϊκό-ενωτικό χαρακτήρα ή λειτουργούν αυτόνομα, αλλά σε αντιμνημονιακή αντίθεση και ανεξάρτητα από τα φιλο-μνημονιακά αστικά κόμματα και τον προσκυνημένο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο προσκεκλημένος στην πόλη μας υπεύθυνος της Οικονομικής Πολιτικής της ΛΑΕ και συνεργάτης τού Παναγιώτη Λαφαζάνη, στο Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (τότε Γ. Γραμματέας του Υπουργείου) Γιάννης Τόλιος, θα είναι την Παρασκευή, στις 17/3/2017, στο Καφέ “Dony’s Coffee” (Cosmos Center) της πόλης μας, ώστε να μας παρουσιάσει τις προβλέψεις της ΛΑΕ για το Εθνικό Νόμισμα που εμπεριέχονται στο βιβλίο του <<Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟ «ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ» – Αφετηρία εξόδου από την κρίση>>. Είναι βέβαιο, ότι η συζήτηση που θα επακολουθήσει, θα διαφωτίσει σε μεγάλο βαθμό τις απορίες των συντοπιτών μας για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, όταν επανεισαχθεί το εθνικό νόμισμα στην ελληνική οικονομία.
Παραθέτω, μερικά αποσπάσματα από τα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΔΙΑΥΛΟΣ (Φεβρουάριος 1998), στην Κυριακάτικη ΑΥΓΗ (3 Ιανουαρίου1999) και στην εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ (Πέμπτη 16/3/2000) που καταδεικνύουν πόσο σημαντική για την οικονομία μιας χώρας είναι η μαρξιστική – λενινιστική πολιτική ανάλυση και πρόβλεψη (έστω κι αν -για ευνόητους λόγους- ο αρθρογράφος δεν αναφέρονταν ονομαστικά και με τσιτάτα στα κλασσικά έργα των κορυφαίων του κομμουνιστικού κινήματος):
«Σε πείσμα των κρατούντων απόψεων, οι οποίες έχουν περιβληθεί το φωτοστέφανο θρησκευτικού δόγματος, θα προσπαθήσω όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά να τεκμηριώσω ότι:
ΠΡΩΤΟΝ: Το “ευρώ” έτσι όπως οικοδομείται, αποτελεί μηχανισμό κοινωνικής εκθεμελίωσης της Ευρώπης.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η διαμόρφωση του “ευρώ” δεν πρόκειται να αποβεί παράγοντας σταθερότητας αλλά περαιτέρω αστάθειας και ανασφάλειας για την Ευρώπη ως σύνολο και τα κράτη μέλη της.
ΤΡΙΤΟΝ: Ο αποκλειστικά αγοραίος και μονεταριστικός δρόμος οικοδόμησης δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ενοποίηση αλλά μάλλον στην αποενοποίηση και σε περαιτέρω αποκλίσεις, παράλληλα με την πολιτική επικυριαρχία των ισχυρών κρατών εντός της ευρωπαϊκής Ζώνης.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Η Ελλάδα θα υποστεί βαρύτατες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες (πασιφανείς ήδη) για να εισέλθει στο ευρώ, οι οποίες όχι μόνο δεν θα ανακοπούν, αλλά θα επιταθούν στη συνέχεια, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στη Ζώνη του ενιαίου νομίσματος.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Η σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ένωσης, τέλος, υπ’ αυτές τις ευρωπαϊκές συνθήκες θα έχει άκρως δυσμενείς επιπτώσεις για τις πιο αδύνατες χώρες, ενώ θα ενισχύσει την πολιτική και οικονομική θέση των ισχυρότερων χωρών…
Τίποτα πιο ατεκμηρίωτο, επίσης, δεν υπάρχει από τους ισχυρισμούς ότι η προώθηση, μετά την ενιαία αγορά, του ενιαίου νομίσματος θα συμβάλλει στην οικονομική σταθερότητα και προοπτική της Ένωσης. Αντιθέτως, τόσο τα υπέρμετρα άνισα επίπεδα ανάπτυξης και παραγωγικότητας ανάμεσα στα κράτη μέλη και τις περιφέρειες (καμιά ουσιαστική μέριμνα για πραγματική οικονομική σύγκλιση), όσο και η σχετικά περιορισμένη κινητικότητα κεφαλαίων και πολύ περισσότερο η κινητικότητα εργασίας ανάμεσα στα κράτη μέλη, θα επιτείνουν, σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος, τις ανισορροπίες και τις αποκλίσεις, θέτοντας σε δοκιμασία το ίδιο το “ευρώ” και την ύπαρξή του…
Σκεφθείτε, επίσης, ότι αν οι βαθύτερες οικονομικές ανισορροπίες, που ήταν η αιτία αυτής της κρίσης (σαν αυτή που εμφανίστηκε στην Ευρώπη το Σεπτέμβρη του ’92, τινάζοντας στον αέρα το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ) και εξωθώντας, σχεδόν, όλα τα ευρωπαϊκά νομίσματα σε μία και δύο υποτιμήσεις), συνέβαιναν σε περίοδο ύπαρξης του “ευρώ”, όπου οι κυβερνήσεις δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφύγουν σε υποτιμήσεις. Τότε τα μόνα “σταθεροποιητικά” μέσα που θα τους απέμεναν θα ήταν η ένταση της λιτότητας, η αναγκαστική αποδιάρθρωση σημαντικού μέρους του παραγωγικού δυναμικού και η περαιτέρω αύξηση της ανεργίας…
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο η αγορά και το νόμισμα να υπήρξαν το όχημα πολιτικής ενοποίησης. Μόνο ένας εκχυδαϊσμένος αγοραίος και νομισματικός οικονομισμός, μπορεί να υποστηρίζει ένα τέτοιο αυτοματισμό. Η πολιτική ενοποίηση απαιτεί ένα αντίστοιχο μεγάλο κίνημα, μία ισχυρότατη πολιτική βούληση και κοινωνική ώθηση.
Μία τέτοια πολιτική βούληση δεν υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ανάλογο πολιτικό κίνημα και ούτε φαίνεται πώς μπορεί να διαμορφωθεί στην πορεία, όταν το “ευρώ” θα ταυτίζεται στα μάτια των λαών με την επιδείνωση της θέσης τους, με μεγαλύτερες ανισότητες και αποκλίσεις. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαμορφωθεί ως μία Ζώνη απελευθερωμένης αγοράς και νομίσματος εντός της οποίας θα κυριαρχούν οικονομικά οι πιο προωθημένες μερίδες του κεφαλαίου και οι πιο προηγμένες οικονομίες, ενώ πολιτικά θα ηγεμονεύει η Γερμανία με “κανίς” της Γαλλία (Γερμανο-Γαλλικός άξονας). Δυστυχώς αυτή είναι η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα που οικοδομείται στην Ευρώπη και η οποία όλα δείχνουν πως θα ενισχυθεί με τη σχεδιαζόμενη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Η Ελλάδα όχι μόνο δεν πρόκειται ν’ ανασάνει μπαίνοντας στην ΟΝΕ, αλλά εισερχόμενη θα ξεκινήσει μια νέα περίοδο λιτότητας και απορρύθμισης χωρίς ορατή ημερομηνία λήξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση του ενιαίου νομίσματος θα είναι η Ευρώπη της ανεργίας, των ευρυνόμενων περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων και της συνεχούς οικονομικής και κοινωνικής αβεβαιότητας..
Ο γυαλιστερός κόσμος της χρηματοοικονομίας, η νέα εικονική επιχειρηματικότητα, η μέθη του τζόγου με την ανάληψη μεγάλων κινδύνων, φαίνεται ότι συναρπάζουν πολλούς και εντυπωσιάζουν τους περισσότερους. Σύμφωνα με τη «νέα» ορθοδοξία, όλα στην οικονομία είναι «χαρτιά», ενώ η «υλικότητα», σχεδόν, τίποτα. Η τέχνη να «παίζεις» με τα «χαρτιά» (σήμερα ούτε καν με «χαρτιά», αλλά με από-υλοποιημένους τίτλους), μοιάζει να αποδίδει σημαντικά κέρδη και μάλιστα τα μεγαλύτερα. Από τις αγοραπωλησίες συναλλάγματος, μετοχών και κάθε μορφής παραγώγων, έως τις αγοραπωλησίες επιχειρήσεων. Μοναδική προϋπόθεση τούτων ο χαμηλός πληθωρισμός και οι σιδερένιες αποπληθωριστικές πολιτικές, που εξασφαλίζοντας θετικά επιτόκια, ενθαρρύνουν όλες τις κεφαλαιακές αποδόσεις. Αυτός είναι ο μεταμοντέρνος κόσμος του καζίνο-καπιταλισμού.»
Αντώνης Κοσμίδης
Μέλος της Κ.Ε. του Αριστερού Ρεύματος
