Φίλες και Φίλοι,
Επιτρέψτε μου για λίγα λεπτά να προσπαθήσω να προσεγγίσω το εξαιρετικής σημασίας ζήτημα της μεταναστευτικής Πολιτικής και Ιθαγένειας, με το μοναδικό, όπως εκτιμώ Τρόπο, που επιβάλλεται όταν θέλουμε, όχι απλά να εκθέτουμε απόψεις, αλλά να προσπαθούμε να καταλήγουμε σε χρήσιμα και υλοποιήσιμα συμπεράσματα!
Και ο τρόπος αυτός δεν είναι άλλος από την προσπάθεια ανάδειξης Πραγματικοτήτων, ίσως και της Αλήθειας, που δεν είναι και τόσο σχετική! Είναι προτιμότερη η Ανησυχία της Αλήθειας από το Βόλεμα των Ψευδαισθήσεων! Και μη μου πείτε ότι τον τελευταίο ιδιαίτερα καιρό δεν το ζούμε αυτό δραματικά στο πετσί μας;!
Με τη Δύναμη της Aλήθειας λοιπόν.. για Μετανάστευση και Ιθαγένεια.
Υπάρχουν, ξέρετε, ορισμένες Σταθερές που διατρέχουν και οφείλουν να διαχέονται ως ακλόνητες προτεραιότητες όταν αντιμετωπίζουμε τα δύο μείζονα αυτά ζητήματα: Οι σταθεροί αυτοί δείκτες είναι οι έννοιες, το αίσθημα, η πράξη του Ανθρωπισμού, της Ασφάλειας και της κοινωνικής Συνοχής.
Όλες οι Διατάξεις, Προβλέψεις, Μέτρα και Μηχανισμοί για την πραγμάτευση του ζητήματος Μετανάστευση και Ιθαγένεια, οφείλουν να προσανατολίζονται στην ικανοποίηση των τριών αυτών διαστάσεων:
Ανθρωπισμός – Ασφάλεια – κοινωνική Συνοχή.
Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος δεν ευαισθητοποιείται από τον αγώνα ανθρώπινων όντων που βρίσκονται σε αναζήτηση αξιοπρέπειας, προόδου ή ακόμα και σε αγώνα να διατηρήσουν την ακεραιότητα τους, ψυχική ή και σωματική; Των ίδιων ή και των οικογενειών τους; Επομένως είτε μιλούμε για νόμιμο ή για παράνομο μετανάστη ή ασφαλώς και για πρόσφυγα, δε μπορούμε παρά να είμαστε σε ανθρώπινο, ηθικό επίπεδο συμπαραστάτες και υποστηρικτές. Χωρίς δικαιολογίες!
Από την άλλη δεν είναι καθόλου ανούσιο, αντιθέτως, οφείλουμε να είμαστε νηφάλιοι ώστε να γνωρίζουμε και να αποδίδουμε δεόντως τη σημασία και προτεραιότητα εκεί που πραγματικά αντιστοιχεί, αναλόγως του είδους και των σκοπών του μετανάστη.
Δεν είναι το ίδιο ο οικονομικός μετανάστης με τον ολίγο οικονομικό.. και ο πολιτικός μετανάστης με τον ολίγο πολιτικό. Δεν είναι το ίδιο αυτός που πραγματικά είναι εξαθλιωμένος ή ως πρόσφυγας κινδυνεύει, με αυτούς που αποζητούν απλώς βελτίωση των οικονομικών τους ή και την ευρωπαϊκή περιπέτεια στη γη της καταναλωτικής ή και ψυχαγωγικής επαγγελίας!
Η Aσφάλεια, από την άλλη, αφορά οπωσδήποτε την αποτροπή ή μείωση των κινδύνων που αφορούν αφενός τον ίδιο τον μετανάστη στη διαδρομή και εγκατάσταση του, αφετέρου τον ίδιο το χώρο, έδαφος, χώρα και κοινωνία εισόδου ή εγκατάστασης.
Άρα δε μιλούμε μόνο για την άμεση ή βραχυπρόθεσμη υποδοχή ή περισυλλογή ανθρώπων που βρίσκονται σε αγωνία ή κίνδυνο, αλλά και για την ισορροπημένη πρωτοβάθμια υποστήριξη τους σχετικά με τις άμεσες ανάγκες τους αλλά και τη συνεύρεση τους με άλλες μεταναστευτικές μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες! Μιλούμε οπωσδήποτε και για την αποτροπή των οιονδήποτε κινδύνων μπορεί να προκύψουν στη χώρα από πιθανές δυσκολίες ή συμπεριφορές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες μεταναστών ή προσφύγων.
Και δε σταματούμε εδώ. Ακολουθεί η μεσοπρόθεσμη και σταδιακά μακροπρόθεσμη διασφάλιση της ομαλότητας, ειρήνης και παραγωγικής για όλους, ενσωμάτωσης σε δομές, ομάδες, υποσύνολα ή κοινωνικά σύνολα. Και εδώ ακριβώς ξεκινά το μέγιστο θέμα της κοινωνικής Συνοχής και συμπόρευσης.
Επομένως για τα τρία κυρίαρχα ζητήματα
Ανθρωπισμός – Ασφάλεια – κοινωνική Συνοχή και ακόλουθη Ένταξη
δεν επιτρέπεται να εθελοτυφλούμε και να μη παραδεχόμαστε την αναγκαιότητα για σύνδεση αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων.
Πολύ θα ήθελα ως Ελληνίδα να υπήρχαν στο ακέραιο ή έστω σε επαρκή βαθμό οι λειτουργικές δομές και υποδομές στη πατρίδα μου για τη μέγιστη δυνατή εξασφάλιση μεταναστών, προσφύγων, αλλά και των πολιτών αυτής της χώρας, αυτού του τόπου.
Ντρέπομαι όμως και ως Ευρωπαία που δε στέκεται η Ευρώπη συνολικά στο ύψος των Περιστάσεων, Αξιών και Προσδοκιών της.
Επιτρέψτε μου ωστόσο, να είμαι και λίγο περήφανη που ο λαός μας, στη συντριπτική του πλειοψηφία, βούτηξε, κολύμπησε, περιέθαλψε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους!
Τι γίνεται όμως με τους υποκειμενικούς παράγοντες, που πραγματικά επηρεάζουν το επίπεδο Ασφάλειας, κοινωνικής Συνοχής και Ένταξης;
Tι γίνεται όταν οι αριθμοί, η ταχύτητα εισδοχής αλλά και η ιδιοσυστασία των μεταναστών ή προσφύγων ξεπερνά τις δυνατότητες μιας χώρας υποδοχής όπως η δική μας; Υπό το βάρος μάλιστα της οικονομικής και τεχνογνωσιακής συγκυρίας;
Δικαιολογούμαστε να μην λαμβάνουμε υπόψιν το Διεθνές Περιβάλλον, τη διεθνή Συγκυρία,
ή ακόμη το μωσαϊκό και συμπεριφορές γειτονικών Κρατών;
Δεν πρέπει λοιπόν να συνδυάζουμε το Γράμμα του ευρωπαϊκού και ανθρωπιστικού νόμου με το Πνεύμα και την εμπειρία τέτοιων μεγεθών;
Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίζει ότι τόσο στη πρώτη, άμεση φάση της μεταναστευτικής πορείας, αλλά κυρίως στα επόμενα στάδια, παίζει ιδιαίτερο ρόλο η σύσταση των ροών ατόμων.
Τα εθνικά – πολιτισμικά χαρακτηριστικά όσο περισσότερο αποκλίνουν από τα αντίστοιχα της χώρας υποδοχής, τόσο περισσότερες δυσκολίες και ιδιαιτερότητες προκύπτουν.
Ήθη- έθιμα, η Αντίληψη περί δικαιωμάτων, η απόλυτη προσήλωση στο Θρησκεύεσαι , η συνολική Κοσμοσυγκρότηση, ακόμα και το Φύλο και η Ηλικία των ανθρώπων που έρχονται παίζουν το δικό τους ξεχωριστό ρόλο.
Αυτό που νομίζω είναι στο βαθύτερο πυρήνα μιας επιτυχούς ή όχι διατήρησης της κοινωνικής Συνοχής και ομαλούς Ένταξης, θα μπορούσε να περιγραφεί με τον όρο «κοινός Παρανομαστής».
Όσο μεγαλύτερος είναι ο κοινός Παρανομαστής Αξιών, Αυτοαντίληψης και Κοσμοσυγκρότησης μεταξύ Μεταναστών – Προσφύγων και ντόπιων Πολιτών, τόσο ομαλότερη είναι η Συνύπαρξη και Ενσωμάτωση.
Δεν ξεχνούμε βεβαίως, όπως προηγουμένως ανέφερα, την πρώτιστη ανάγκη ύπαρξης άρτιων αντικειμενικών παραγόντων, όπως Υποδομές, Νόμοι, Μηχανισμοί εργασιακής, ασφαλιστικής και υγειονομικής φροντίδας.
Η Iθαγένεια είναι το άλλο τεράστιο ζήτημα!
Φίλες και Φίλοι,
Μακριά από Μισαλλοδοξίες αλλά και υποκριτική στάση, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ψύχραιμοι και εξωστρεφείς.
Ποιος μπορεί να παραβλέψει ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι τελικά η αδιατάρακτη συνέχεια του Ομόαιμου με την κλασική Αθήνα ή την Αρχαιότητα;
Ποιος μπορεί να παραγνωρίσει ότι ο σύγχρονος έλληνας είναι κυρίως προϊόν πολυφυλετικής ενσωμάτωσης που ξεκινά από τα ελληνιστικά χρόνια, μέσω της δύναμης της ελληνικής Γλώσσας, προχωρά στα ρωμαϊκά χρόνια, μετά στα βυζαντινά μέσω της κυριαρχίας της Ορθοδοξίας και καταλήγει μετά τα οθωμανικά χρόνια ο σύγχρονος Έλλην να είναι ο συνδυασμός
λίγο Ομόαιμου… αρκετού Ομόγλωσσου και… περισσότερο Ομόθρησκου;
Τι είναι τελικά η Ιθαγένεια;
Νομικά είναι η πολιτογράφηση ή απόδοση – απόκτηση υπηκοότητας μιας χώρας από κάποιον που δεν ήταν μέχρι τότε υπήκοός της.
Άραγε Ιθαγένεια είναι κάτι εντελώς συγκεκριμένο και στεγανό;
Πρέπει να ταυτίζεται με την Έννοια της εθνικής Ταυτότητας;
Είναι Συνείδηση, Συναίσθημα του Ανήκειν κάπου, είναι Δικαιώματα και Υποχρεώσεις, είναι Προσδοκία ή μήπως Εξαναγκασμός;
Πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να νoιώθει αποκλειστικά μονοσήμαντος ή ολοκληρωμένος σε μια Παράδοση; Σε μια Γλώσσα, σε μια Θρησκεία, σε ένα Ιδεολόγημα;
Δεν μπορεί να είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες του από τέσσερις, ας πούμε, διαφορετικές χώρες ή εθνότητες – εθνικές αφετηρίες;
Τότε να μην υπάρχει ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ελβετία, το Hνωμένο Bασίλειο, οι ΗΠΑ, η Ινδία και τόσες άλλες χώρες.
Αντί λοιπόν να ψάχνουμε το maximum των προϋποθέσεων, που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δείχνει Ημιμάθεια και Φοβικότητα, ας βρούμε πάλι τον κοινό Παρανομαστή.
Αυτόν που προκύπτει από την υγιή συνεύρεση:
– Νομοθεσίας και Αυτοπροσδιορισμού.
-Συνταγματικότητας και Συμμετοχής σε κοινούς Στόχους.
-Νομιμότητας και Συνέργειας σε συλλογικούς Σκοπούς και Οράματα.
Αυτά δηλαδή τα στοιχεία που κάνουν τον οποιονδήποτε να αισθάνεται μέρος του Όλου, να είναι αντάξιος ενός σύγχρονου Πατριωτισμού.
Αρκεί οι Παραδόσεις, η Γλώσσα, το Θρησκεύεσθαι, η Ιδεοαντίληψη:
-να συνθέτουν και όχι να χωρίζουν,
– να οδηγούν στον αμοιβαίο Σεβασμό και την Επικοινωνία.
– Και όλα μαζί στη συλλογική πίστη και Εμπιστοσύνη ότι μέσα από τη Διαφορετικότητα, είμαστε τελικά άρρηκτα μαζί.
Πώς γίνεται αυτό;
Χωρίς να απαξιώνουμε τη Διαφορετικότητα οποιασδήποτε μορφής, φυλετική έως αξιακή, αυτό επιτυγχάνεται μέσα από ένα συντριπτικό και κυρίαρχο Στοιχείο!
Αυτό που κάνει όρους, όπως Μετανάστευση – Πρόσφυγας – Άσυλο – Ιθαγένεια και προϋποθέσεις όπως Νομιμότητα ή χρόνια Διαμονής να είναι, σημαντικοί μεν, αλλά, απλώς διαδικαστικοί παράγοντες.
Το κυρίαρχο λοιπόν στοιχείο δεν είναι άλλο από την εδραίωση και ενδυνάμωση των Διαδικασιών της Γνώσης!
-Της μαθησιακής Γνώσης, στην πολύχρονη πορεία της Εκπαίδευσης.
-Της εμπειρικής, δηλαδή κοινωνικής και εργασιακής Γνώσης.
Και οπωσδήποτε
-της πολιτισμικής Γνώσης! Της στοιχειώδους δηλαδή Ελληνομάθειας. Της Ελληνομάθειας,
που διαχρονικά ήταν το πιο αξιόπιστο και ισχυρό μας Όπλο.
Τα στοιχεία της Ελληνικότητας δεν αποπνέουν άραγε ενισχυμένη Υπεραξία όταν, όχι
μόνο Εμείς, αλλά κυρίως παιδιά «αλλόφυλων, αλλόγλωσσων ή αλλόδοξων» γίνονται Μεταλαμπαδευτές, Πρεσβευτές της οικουμενικής Ελληνικότητας;
Επιπλέον, όσο πιο κοντά είναι αυτά τα επίπεδα Γνώσης μεταξύ των Υποκειμένων ενός Συνόλου, όσο πιο συνολική είναι η συμμετοχή στην Εκπαίδευση, Παιδεία και Καλλιέργεια, τόσο πιο μακριά θα είμαστε από τη Γκετοποίηση και τη δημιουργία εσωστρεφών Μειονοτήτων.
Μειονοτήτων, που, αν αλληλοπροστίθενται, ίσως νοιώθουν μια επικίνδυνη συγγενική Αλληλεγγύη!
Με ό,τι αυτό σημαίνει γενικώς… και ειδικώς για τη Θράκη.
Ένα χώρο – παράδειγμα, όπου η συνεχής Πολυπολιτισμικότητα, με την Πολυγλωσία, την Πολυθρησκευτικότητα και τους παρευξείνιους Ομογενείς, δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαταραχθεί.
Η Θράκη, ως χώρος εισδοχής και διέλευσης, αλλά και ως χώρος άλλοτε μετεγκατάστασης και άλλοτε αναχώρησης προς άλλους τόπους είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι,
όσο πιο κοντά είναι τα επίπεδα Γνώσης και Αξιών
τόσο πιο κοντά θα είμαστε στην υγεία περί.. Ιθαγένειας.. περί Πατρίδας..περί Πατριωτισμού!!!
