Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 200η
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2017
Πρὸς τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, ὅλα πλέον ἔχουν τελειώσει. Ἡ ἀνθρώπινη κακία κατάφερε νά ἀτενίσει αὐτό πού ἡ πωρωμένη καρδιά εἶχε καιρό τώρα ποθήσει καί ἐπιμελημένα σχεδιάσει.
Ὁ Χριστός βρίσκεται στό Σταυρό. Στό Σταυρό τοῦ πόνου καί τῆς αἰσχύνης, ἀφοῦ ὁ σταυρικός θάνατος ἧταν ὁ πλεόν ἀτιμωτικός γιά τούς μεγαλύτερους ἐγκληματίες.
Ἐλάχιστες λέξεις βγῆκαν ἀπό τό πονεμένο πανάγιο στόμα τοῦ Χριστοῦ κατά τίς φοβερές ἐκεῖνες στιγμές τῆς σταυρώσεως.
Λίγο πρίν πεῖ τό «τετέλεσται» καί παραδώσει τό πνεῦμα Του, στρέφεται στούς ἀνάλγητους σταυρωτές Του καί λέγει «Διψῶ». Καί εἶναι φυσικό νά ἔχει σέ ὑπέρμετρο βαθμό τό αἴσθημα τῆς δίψας. Ἔχει περάσει τήν ὁλονύκτια ταλαιπωρία τῆς ἀνακρίσεως ἀπ΄τόν Ἄννα στόν Καϊάφα καί ἀπό ἐκεῖ στόν Πιλάτο. Διψᾶ ἀπό τήν ἐξαντλητική ὁδοιπορεία πρός τόν Γολγοθᾶ. Τά χείλη πού ξεδιψοῦσαν χρόνια τώρα τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων μέ τήν θεία διδασκαλία, φλογίζονται καί διψοῦν ἀπό τήν ἀκατάσχετη αἱμορραγία καί τήν ἀφυδάτωση τοῦ ὀργανισμοῦ.
Εἷναι ἀφόρητη ἡ δίψα Του τούτη τήν ὥρα, ὥστε νά ἰσχύουν γιά τόν Χριστό τά λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ «ἡ γλῶσσα μου κεκόλληται τῷ λαρύγγι μου».
Παρότι ὅμως διψᾶ βασανιστικά ἀρνεῖται νά πιεῖ ‘’τόν οἶνον μετά χολῆς μεμιγμένον’’, πού τοῦ προσφέρουν οἱ σταυρωτές Του. Προτιμᾶ ἀπό τήν ἀνακούφιση ἐκείνου τοῦ ναρκωτικοῦ ποτοῦ τόν βασανισμό τῆς δίψας Του. Ποιός; Ἐκεῖνος πού πότισε μέ νερό ἀπό τήν πέτρα στήν ἔρημο τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ. Ὅλα τά ὑποφέρει μέ ὑπομονή, καρτερία, σιωπή. Τά ραπίσματα, τό μαστίγωμα, τήν χλεύη, τό φραγγέλιο, τόν ἀκάνθινο στέφανο, τόν ἐμπαικτικό κάλαμο, τό μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ.
Στή δίψα ὅμως σπάει τή σιωπή Του, γιατί αὐτή ἡ μικρή λέξη δέν κρύβει μέσα της ἁπλῶς τήν κατάθεση μιᾶς ἀνάγκης σωματικῆς, ἀλλά φανερώνει τήν ἄπειρη ἀγάπη πρός τό πλάσμα Του.
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού στόν δημόσιο βίο Του ὁ Κύριος λέει τήν λέξη «Διψῶ». Στό πηγάδι τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ «δός μοι ὕδωρ ποιεῖν» παρακαλεῖ τήν Σαμαρείτιδα γυναίκα. Καί τά δύο «διψῶ» τοῦ Χριστοῦ τῆς Συχάρ καί τοῦ Σταυροῦ ἐκφράζουν τόν ἴδιο πόθο. Διψᾶ τήν σωτηρία μιᾶς ἀλλοεθνοῦς γυναίκας, τώρα τῶν Σταυρωτῶν Του καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Στήν πρώτη παράκληση Του μιά καλοπροαίρετη ψυχή ἡ Σαμαρείτιδα ἀνταποκρίθηκε ὁλόψυχα καί ἀπήλαυσε τήν σωτηρία. Κάθε Μεγάλη Παρασκευή ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου Κύριος στέκεται ἀπέναντι μας καί προφέρει μέ πόνο τήν ἴδια λέξη «Διψῶ».
Ὁ Χριστός διψᾶ τήν σωτηρία μας, τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τίποτα μά τίποτα ἄλλο δέν θά ξεδιψοῦσε αὐτή Του τήν δίψα, ὅσο οἱ σταλαγματιές τῶν δακρύων τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας μας, τῆς ἐπιστροφῆς μας κοντά σ’ Ἐκεῖνον. Καί ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «Δέξαι Κύριε τάς πηγάς τῶν δακρύων καί σῶσον ἡμᾶς ὡς φιλάνθρωπος».
Διάπυρος πρός τόν Παθόντα καί Ταφέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 201η
ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2017
Πρὸς τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος, ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας.
Μήνυμα χαρᾶς, αὔρα ζωῆς, ἐλπίδας καί αἰσιοδοξίας. Ἀναγγέλει τήν ὁλοκληρωτική κατάργηση τοῦ θανάτου, διότι μέ τήν Ἀνάσταση Του ὁ Χριστός ὄχι μόνο ἐξαφάνισε τόν θάνατο, ἀλλά ἄλλαξε καί τό ὄνομά του. Στήν ‘’Καινή Κτίση’’ τῆς Ἐκκλησίας αὐτό πού ἄλλοτε λεγόταν θάνατος ὀνομάζεται πλέον Κοίμηση, ὕπνος, ἀναχώρηση ἀπό τήν παρούσα ζωή στήν αἰώνια.
Τό σκοτεινό μνῆμα ἔγινε ὁ φωταγωγός πού φέρνει στίς ἀνθρώπινες καρδιές τό φῶς τῆς αἰωνιότητος, τήν ἐγγύηση τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως.
Εἶναι γεγονός μυριοαποδεδειγμένο ὅτι ὁ τάφος τοῦ Κυρίου τόν ὁποῖον φύλασσε ἡ κουστωδία τῶν γραμματέων καί φαρισαίων ἄνοιξε τῇ μιᾶ τῶν σαββάτων καί διατρανώνει διαχρονικά τή νίκη τῆς ζωῆς.
Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὅτι, ὁ Κύριος μετά τήν ἀνάστασή Του ἐμφανίστηκε στούς μαθητές γιά σαράντα ἡμέρες ‘’Συναλιζόμενος’’, ὄχι ἁπλῶς ἐμφανιζόταν, ἀλλά ἔφαγε καί ἤπιε μαζί τους. Ἐμφανίστηκε σέ ἕνα, σέ δύο, σέ ἑπτά, σέ δέκα, σέ ἔνδεκα, σέ πεντακόσιους πού τόν εἷδαν καί τόν ψηλάφισαν καί ζοῦν ἀκόμη. Εἶναι σάν νά λέει ‘’πηγαίνετε νά τούς ρωτήσετε’’.
‘’Σήμερα Πάσχα καί Λαμπρή, σήμερα ἀλλάζει ὁ κόσμος ὅλος’’ διαλαλεῖ ὁ λαϊκός ποιητής ἐκφράζοντας μέ τόν καλύτερο τρόπο τήν ἀναγέννηση πού χάρισε στήν οἰκουμένη ἡ νίκη τοῦ θεανθρώπου πάνω στόν θάνατο.
‘’Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Kύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ’’ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία καί μᾶς καλεῖ νά γιορτάσουμε τό ‘’Καινόν Πάσχα’’, τό πέρασμα, τήν διάβαση ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου στή ζωή τῆς ἐλευθερίας.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης διδάσκει ὅτι ὁ πιστός ὀφείλει νά μετάσχει στή χαρά τῆς ἀναστάσεως μέ τρεῖς τρόπους. Νά χαρεῖ μέ τόν ἀναστάντα Χριστό, νά χαρεῖ μέ τήν Παναγία Μητέρα Του, νά χαρεῖ μέ τούς ἀδελφούς του.
Ὁ πρῶτος λόγος τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἧταν τό ‘’Χαίρετε’’ στίς μαθήτριες, προσφέροντας, τήν ἀναφαίρετη χαρά στόν κόσμο.
Νά χαιρόμαστε μέ τή θεοτόκο, ἡ ὁποία ἔζησε τήν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ της καί ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ‘’Σύ δέ ἀγνή τέρπου καί ἀγάλλου ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου’’.
Νά χαιρόμαστε τήν συμφιλίωση μέ τούς ἀδελφούς μας, ἀκούγοντας τήν Ἐκκλησία νά μᾶς προτρέπει ‘’Συγχωρήσομεν πάντας τῇ Ἀναστάσει καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα’’.
Ὁ Χριστός πού οἱ σταυρωτές τους χαρακτήρισαν πλάνο, εἶναι ὁ θεάνθρωπος, εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή πού ζωογονεῖ νεκρές συνειδήσεις καί ἀνασταίνει ψυχές ἀπό τά μνήματα τῶν παθῶν. Ἀλλά ἐπειδή ὁ Θεός μας ἔπλασε ἐλεύθερους καί σέβεται τήν ἐλευθερία μας, ἡ πνευματική ἀνάσταση ἀπαιτεῖ τήν προσωπική συνεργασία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἀναστάντα Κύριο γιά νά ἀρνηθοῦμε ὅλα ἐκεῖνα πού νεκρώνουν τήν ψυχή. Σήμερα ἀδελφοί εἶναι ἡμέρα χαρᾶς, πανηγύρεως, σήμερα γιορτάζει ὁ οὐρανός καί θριαμβεύει ἡ γῆ.
Εἶναι στήν ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ καθενός μας νά ἀκολουθήσουμε τόν Ἀναστάντα Χριστό.
Χριστός Ἀνέστη.
Διάπυρος πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ
Ἀριθμ. Πρωτ. 315
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
***
Ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι καὶ τέκνα θεοφιλῆ ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ,
“Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε˙ ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον” (Ἰωάν. ις΄, 33), διαβεβαιώνει ὁ θανάτῳ τὸν θάνατον μόνος πατήσας Κύριος τὰς γενεὰς τῶν ἀνθρώπων. Χριστὸς Ἀνέστη! ἀναφωνοῦμεν καὶ ἡμεῖς πρὸς πάντας τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν ἀπὸ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Αὐλῆς τοῦ βιωματικοῦ ἐν τῷ κόσμῳ σταυροῦ καὶ τῆς θλίψεως∙ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῆς Αὐλῆς τῆς Ἀναστάσεως∙ ἀπὸ τῆς κόγχης ταύτης τῆς γῆς, τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, ἀπὸ ὅπου διακηρύττεται ὅτι “ζωὴ πολιτεύεται”, διαλυομένης τῆς κάθε εἴδους φθορᾶς καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου.
Ὁ Κύριος πολλάκις προειδοποίησε, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς ἔνσαρκον παρουσίαν Του, τοὺς Μαθητάς Του περὶ τῆς θλίψεώς των ἐξ αἰτίας τῆς σταυρικῆς Του θυσίας ἐπὶ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ὡς καὶ ἕνεκα τῆς δραστηριότητος καὶ τῆς πορείας των ἐντὸς τοῦ κόσμου τούτου –αὐτῶν τῶν ἰδίων ἀλλὰ καὶ πάντων ὅσων θὰ ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν-. Μὲ μίαν χαρακτηριστικὴν ὅμως λεπτομέρειαν: “ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται…καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία” (Ἰωάν ις΄, 20-22).
Τὴν ἀναστάσιμον ταύτην καὶ ὑπερκόσμιον χαρὰν πρῶται ἐβίωσαν αἱ λίαν πρωῒ ἐλθοῦσαι ἐπὶ τὸ μνῆμα τοῦ Ζωοδότου Μυροφόροι Γυναῖκες διὰ τοῦ μονολεκτικοῦ Κυριακοῦ λόγου “Χαίρετε” (Ματθ. κη΄,9). Τὴν ἰδίαν ἀναστάσιμον χαρὰν βιοῦσα ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως διακηρύττει σήμερον στεντορίᾳ τῇ φωνῇ: “Αὕτη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ” (πρβλ. Ψαλμ. 117, 24). Ὁ ἔσχατος ἐχθρός, ὁ θάνατος, ἡ λύπη, τὰ προβλήματα, ἡ φθορά, ἡ θλῖψις, ἡ δοκιμασία, σκυλεύονται καὶ καταργοῦνται ὑπὸ τοῦ Νικητοῦ Θεανθρώπου Κυρίου.
Ζῶμεν, ὅμως, ἐντὸς ἑνὸς κόσμου εἰς τὸν ὁποῖον τὰ μέσα γενικῆς ἐπικοινωνίας μεταδίδουν συνεχῶς δυσαρέστους πληροφορίας περὶ τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, περὶ πολέμων κατὰ τόπους, περὶ καταστροφικῶν φυσικῶν φαινομένων, προβλημάτων λόγῳ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, πείνης, προσφυγικοῦ προβλήματος, ἀνιάτων ἀσθενειῶν, πτωχείας, ψυχολογικῶν καταπιέσεων, αἰσθήματος ἀνασφαλείας καὶ λοιπῶν συμπαρομαρτουσῶν ἀνεπιθυμήτων καταστάσεων.
Ἔναντι τῶν καθημερινῶν τούτων “σταυρῶν”, τοὺς ὁποίους οἱ ἄνθρωποι αἴρομεν μὲ “γογγυσμούς”, ἔρχεται ἡ Μήτηρ μας Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι ἠμποροῦμεν νὰ εἴμεθα χαρούμενοι, διότι ὁ ἀρχηγός μας Χριστὸς εἶναι ὁ νικητὴς αὐτῶν, εἶναι ὁ φορεὺς τῆς χαρᾶς, ὁ φαιδρύνας τὰ σύμπαντα.
Ἡ χαρά μας στηρίζεται εἰς τὴν βεβαιότητα τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν τὴν ἀπόλυτον βεβαιότητα, ὅτι τὸ ἀγαθὸν εἶναι ὁ νικητής, διότι ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον “καὶ ἐξῆλθεν ἵνα νικήσῃ” (πρβλ. Ἀποκ. ς΄, 2). Ὁ κόσμος εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ζήσωμεν αἰωνίως εἶναι ὁ Χριστός: τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη.
Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, παρὰ τοὺς καθημερινοὺς σταυροὺς καὶ τὰς θλίψεις, ζῇ ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον τὸ γεγονὸς τῆς χαρᾶς. Βιώνει ἐντεῦθεν, ἐν τῇ παρούσῃ καὶ ἀπὸ τῆς παρούσης ζωῆς, τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὁρθοδοξίας, ἀπὸ τῶν σπλάγχνων τοῦ μαρτυρικοῦ Φαναρίου, διακηρύττομεν “κατὰ τὴν φωταυγῆ ταύτην νύκτα”, ὅτι προέκτασις καὶ τέλος τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς θλίψεως καὶ διασκέδασις τοῦ κάθε ἀνθρωπίνου πόνου καὶ τῆς κάθε δοκιμασίας, εἶναι ἡ Κυριακὴ διαβεβαίωσις: “Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς” (Ἰωάν. ιδ΄, 18-19). “Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος” (Ματθ. κη΄, 20). Αὐτὸ τὸ μήνυμα πρέπει νὰ ἀκούσωμεν ὅλοι, νὰ ἀκούσῃ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ νὰ ἀφήσῃ τὸν ἑαυτόν του νὰ ἴδῃ τὸν Χριστὸν συμπορευόμενον μαζί του. Ναί, νὰ Τὸν ἴδῃ δίπλα του. Καὶ θὰ Τὸν ἴδῃ, μόνον ἐὰν ἀκούῃ καὶ βιώνῃ τὸν λόγον Του εἰς τὴν ζωήν του.
Τὸ μήνυμα τοῦτο τῆς κατισχύσεως τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου, τῆς νίκης τοῦ ἱλαροῦ φωτὸς τῆς πασχαλίου λαμπάδος ἐπὶ τοῦ σκότους τῆς ἀκαταστασίας, καὶ τῆς διαλύσεως, διὰ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως, τῶν θλίψεων καὶ τῶν προβλημάτων εὐαγγελίζεται τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον καὶ καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸ βιώσουν. Τοὺς καλεῖ νὰ σταθοῦν μὲ πίστιν καὶ ἐλπίδα ἐνώπιον τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς∙ τοὺς καλεῖ νὰ ἐμπιστευθοῦν τὸν κρατοῦντα τὰ ἡνία πάσης κτίσεως Ἀναστάντα Κύριον, τὸν Κύριον τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐφροσύνης.
Χριστὸς Ἀνέστη, λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα! Αὐτοῦ τοῦ δεσπόζοντος τῆς ζωῆς καὶ κυριεύοντος τοῦ θανάτου Κυρίου ἡμῶν ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων.
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιζ´
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
