Του Γιάννη Σιδέρη
Η μυσταγωγική, ειδυλλιακή παρένθεση του Πάσχα τελείωσε, η καθημερινότητα επιστρέφει ορμητική και δύστοκη, και η κυβέρνηση θα μπει υποτίθεται σε έναν αγώνα επιτάχυνσης για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Λέμε υποτίθεται γιατί, γιατί όλο βιάζεται, όλο εκπέμπει σιγουριά, όλο συντονίζεται το επιτελείο της, και όλο εκπρόθεσμη βγαίνει.
Ο πρωθυπουργός με το ανέπνευστο αστείο, πριν πετάξει το παραδοσιακό κανάτι, τον «Μπότη», στο καντούνι της Κέρκυρας, «χιουμοριστικά» ανησύχησε μήπως… περνάει από κάτω ο Schaeuble. Πάντως το αδιανόητα αγενές, για αξιωματούχο άλλης χώρας, «αστείο» μας έφερε συνειρμικά μια ανήσυχη απευκταία εικόνα από το προσεχές μέλλον: Ο Schaeuble που σίγουρα το έμαθε (ενημερώνονται για τα πάντα), μήπως να πετάει δικά του «κανάτια», την ώρα που η χώρα θα διαβαίνει τον δρόμο για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Ήδη η κυβέρνηση αλλάζει σηματοδοτήσεις στον οδικό χάρτη. Η άτεγκτη, αποφασιστική ρήση του πρωθυπουργού, ότι «τα μέτρα θα ψηφιστούν παράλληλα με τα μεσοπρόθεσμα για το χρέος», και του Ευκλείδη, «τίποτα δεν έχει αποφασιστεί μέχρι να αποφασιστούν όλα», ήταν πομφόλυγες βραχείας ζωής, και καταχωνιάζονται στη λήθη, όπως και τόσα αρειμάνια που έχουν πει στο παρελθόν.
Η κυβέρνηση υποτάσσεται στις απαιτήσεις του ΔΝΤ και νομοθετεί μέτρα για μετά το ’19, πριν ληφθούν οι αποφάσεις για το χρέος. Αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο, αλλά ο κ. Τσίπρας δεν το γνώριζε ή το ξόρκιζε σκοπίμως, γιατί δεν βόλευε τον μύθο του αντιστασιακού. Ήταν αναμενόμενο γιατί – όπως είχαμε γράψει προσφάτως- τα μεσοπρόθεσμα (το μέγεθος και το χρονοδιάγραμμά τους), εξαρτώνται από οικονομικούς δείκτες που ακόμη δεν έχουν προσδιοριστεί ποσοτικά, και αυτό θα γίνει αργότερα, ως και το Καλοκαίρι του ’18. Σε αυτό που μπορεί να ελπίζει τώρα, είναι απλώς η περιγραφή των μέτρων.
Πάντως δεν ορρωδούν, ξεχνούν αυτοστιγμής τις διαβεβαιώσεις, και αλλάζουν πορεία, ζαλίζοντας το δικό τους κυρίως προσωπικό – οι υπόλοιποι στέκονται σε απόσταση ασφαλείας γιατί τους έχουν μάθει. Το «θα ψηφιστούν μαζί όλα τα μέτρα», τώρα γίνεται θα τα ψηφίσουμε, κι αν τον Αύγουστο του ’18 δεν εφαρμοστούν μέτρα για το χρέος, δεν θα εφαρμόσουμε και μεις τα ψηφισθέντα – διαβεβαίωση βέβαια που απέχει της σοβαρότητας.
Η ελπίδα της κυβέρνησης είναι μια συμφωνία στο Eurogroup της 22ας Μαΐου, ή σε κάποιο έκτακτο Eurogroup, κάτι που ωστόσο δεν είναι σίγουρο, καθώς το ακάνθινο στεφάνι που μόνη της έβαλε επί της κεφαλής της, παραμένει.
Ήδη βιώνει δύο διαψεύσεις ελπίδας: Ή πρώτη ήρθε από ευρωπαίο αξιωματούχο, ο οποίος προειδοποίησε πως αν η Ελλάδα πληρώσει με δικά της χρήματα τη δόση του Ιουλίου, όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή. Η δεύτερη ήταν όταν ο… παράκλητος Schulz, κατάλαβε ότι η διεκδίκηση της καγκελαρίας δεν επιτρέπει αφελείς δηλώσεις αλτρουιστικού διεθνισμού. Το να κόψει ελληνικό χρέος δεν έγκειται στην απόφαση οποιουδήποτε καγκελαρίου, όπως αφελώς νόμιζε η κυβέρνηση (δεν είναι λεφτά από την περιουσία του αλλά από την περιουσία του γερμανικού λαού). Έτσι, αλλάζοντας τροπάρι, δήλωσε ότι όσα έχουν συμφωνηθεί πρέπει να τηρηθούν, εισπράττοντας την αυτάρεσκη και ειρωνική δήλωση από τον Schaeuble «welcome to the club κε Schulz».
Σε αυτά ήρθε να προστεθεί και η δήλωση του διευθυντή της Παγκόσμιας Τράπεζας Jim Yong Kim, ότι η τράπεζα είναι δύσκολο να δανείσει την Ελλάδα (δανείζει υποανάπτυκτες χώρες φρικώδους οικονομικής δυστυχίας), αλλά ακόμη και αν γίνει «το πρωτόγνωρο» για την τράπεζα βήμα, να δανείσει μία πλούσια χώρα(ακόμη είμαστε στις 40 πλουσιότερες του πλανήτη, ενώ μας δανείζουν πιο φτωχές της ΕΕ) το ποσό θα φτάσει το πολύ 1 δισ.
Οπότε η κυβέρνηση, και δια αυτής η χώρα, έχει πλέον αποκλειστεί από κάθε οδό διαφυγής. Η μοίρα μας είναι να συμφωνήσουμε με τους δανειστές (στη γλώσσα της ΝΔ) ή να υποταχτούμε (στη γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ). Η άλλη λύση, να κάνουμε ηρωική ρήξη για έξοδο, αλλά αυτή είναι μόνο θεωρητική υπόθεση εργασίας. Δεν μπορεί να την προτείνει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχασε το μομέντουμ, που λέει κι ο πρωθυπουργός.
