Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου –
Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”

Η ρητορική του πολιτικού υβριδίου των καπιταλο-μαρξιστικών ελίτ είναι
κοινή εντός και εκτός Ελλάδος και συνοψίζεται σε μία φράση:
«Δημοκρατικές Μεταρρυθμίσεις». Ελάχιστες από αυτές αφορούν την
Οικονομία –νοσούσα βαρέως εάν την κοιτάξει κανείς από την μεριά του
λαού, πολλά υποσχόμενη αν τοποθετηθεί στο μέρος των Αγορών-, αλλά οι
περισσότερες επενδύονται σε ζητήματα φαινομενικά ασύνδετα, όπως η
αλλαγή των σχολικών βιβλίων και η αταβιστική ενασχόληση των νέων με
αντικείμενα διεθνιστικού προσανατολισμού, όπως η τεχνολογία και η
ψυχολογία. Με τις ισχύουσες δομές, ο οικονομικός ασθενής θα υφίσταται
συνεχόμενα εγκεφαλικά, επομένως αυτό που χρειάζεται είναι να
τροποποιηθεί ο τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον
προαναγγελθέντα θάνατο του κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Για να αντιληφθούμε την εξάπλωση της καπιταλο-μαρξιστικής γάγγραινας
στο σώμα των κοινωνιών, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι συνδέει τους
υποστηρικτές του status quo, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων, και
ανάγει το «άπαντες εναντίον Εθνικιστών» σε κοινό παρονομαστή των
πολιτικών τους. Η απάντηση βρίσκεται στις δομές που τους παράγουν και
τους προωθούν. Συγκεκριμένα σχολεία, συνήθως αμερικανικά, γερμανικά ή
αγγλικά, κοινές εμπειρίες και ανομολόγητοι δεσμοί αλληλεξάρτησης, τους
δένουν με ακατανόητους όρκους. Την ώρα που ο μέσος άνθρωπος
απασχολείται σαν το μωρό με τις κουδουνίστρες της ζωής των
διασημοτήτων στα γυαλιστερά περιοδικά, ο «δεξιός» Σαμαράς και ο
«σοσιαλιστής» Παπανδρέου προετοιμάζονται να γίνουν οι δυνάστες του,
συμμαθητές και συμφοιτητές στο Κολέγιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο
Αμχερστ της Μασαχουσέτης. Ο Γιάννης Στουρνάρας, υπουργός Οικονομικών
του «δεξιού» Σαμαρά, συμφοιτά με τον υπουργό Οικονομικών του
«Αριστερού» Τσίπρα, Ευκλείδη Τσακαλώτο. Σαμαράς και Τσακαλώτος,
«Δεξιός» και «Αριστερός», είναι αμφότεροι γεννημένοι με ένα χρυσό
κουτάλι στο στόμα, μεγαλοαστοί.

Ξεδιαλύνεται το μυστήριο. «Καλός» και ο «Κακός» είναι συμπαίκτες στο
παιχνίδι της εξουσίας. Δεν είναι όμως αξιοπερίεργο οι λαϊκές
πλειοψηφίες, να στηρίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των
πολυεθνικών; Ποια σχέση μπορεί να έχει ο εργαζόμενος των 400 και ο
συνταξιούχος των 800 ευρώ, με την Αριστερά και την Δεξιά της Εκάλης;
Πώς είναι δυνατόν μετά από 40 χρόνια που «σφίγγουμε την ζώνη», μετά
από εκατομμύρια ανέργους και ολοένα και περισσότερους φτωχούς, να
παίρνουν οι ηγεσίες άφεση αμαρτιών από τον λαό; Και τι θα ακολουθήσει
την μεταδημοκρατική εποχή των αμφισβητήσεων που απορρίπτονται ως
αδιέξοδες και άκαιρες;

Ένα πραξικόπημα, ίσως; Ξενίζει η φράση. Κι όμως, τα πραξικοπήματα
είναι ένας πολύ συχνά χρησιμοποιούμενος τρόπος για να ανέλθει κανείς
στην εξουσία. Οι άμωμες ηγεσίες που έσφιγγαν τα χέρια του Καντάφι και
του Σαντάμ, πριν τους ρίξουν στα σκυλιά, έχουν ενδοιασμό να
χρησιμοποιήσουν δικτατορικές μεθόδους για να καταλάβουν την εξουσία;
Τουναντίον είναι οι ιδανικοί πραξικοπηματίες. Γνωρίζουν τις δομές της
εξουσίας και τις λειτουργίες τους, σχεδόν πάντα βρίσκονται μέσα σε
αυτές, έχουν με το πλευρό τους, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης
μέσω των διαπλεκόμενων με το μεγάλο κεφάλαιο ΜΜΕ, και έχουν έτοιμους
τους διεθνείς δεσμούς που θα τους επιτρέψουν να νομιμοποιήσουν την
ηγεμονία τους. Δείτε τον άγνωστο «Εθνάρχη» που κατέκτησε με την
ακατάληπτη άρθρωση και τις ασυνάρτητες ρήσεις του τις γυναίκες
ψηφοφόρους, ελέω παραστήματος, κοστουμιών και μεγαλοαστής συζύγου (της
«Αμαλία, σκάσε!»).

Δείτε το προσεκτικά δομημένο προφίλ του αστού καταληψία Τσίπρα. Τον
αντισυμβατικό Γιάνη με την επίσης μεγαλοαστή σύζυγο. Δείτε τον εκ του
μηδενός δημιουργηθέντα μέσα σε μια δεκαετία Μακρόν στην Γαλλία, με την
μεγαλοαστή σύζυγο-μητέρα. Κι όμως, αυτοί οι πάσχοντες από ποικίλα
συμπλέγματα, του οιδιποδείου συμπεριλαμβανομένου, έχουν το θράσος να
αναφέρονται σε εμάς τους εθνικιστές ως πάσχοντες από φοβίες, ομοφοβία,
ξενοφοβία, κλπ. επειδή υπερασπιζόμαστε το φυσικό και αυτονόητο.

Οι διεθνιστές «κύριοι Τίποτε» με τα λευκασμένα δόντια, τις μορφές
«καλών μαθητών», οι γοητευτικοί και «επιτυχημένοι» σαραντάρηδες, δεν
χρειάζεται να έχουν πολιτικό πρόγραμμα, γιατί ο λαός είναι απαίδευτος,
ελλείψει κλασικής παιδείας, ανίκανος να διαβάσει εφημερίδα, ούτε καν
όπως οι λιγότερο γραμματιζούμενοι παππούδες του στο χωριό, και πλήρως
εξαρτημένος από τις τηλεοράσεις και τους ομοίως επιλεγμένους για την
εικόνα τους παρουσιαστές και κονσοματρίς της πληροφορίας. Έτσι, το
όνομα του επόμενου «καταλληλότερου» πέφτει δήθεν αιφνιδιαστικά στα
αποτελέσματα των εταιριών δημοσκοπήσεων , -οι οποίες επίσης εξαρτώνται
από τα επιχειρηματικά λόμπυ-, και ο δρόμος προς την λαϊκή αποδοχή
ανοίγεται.

Ο κυρίαρχος καπιταλ-μαρξισμός, θεωρεί την δημοκρατία όχι μόνον μη
απαραίτητη αλλά και επικίνδυνη, γιατί από τις ρωγμές της οι πολίτες
αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την υποκρισία και να αμφισβητούν την
ικανότητά του να διευθετεί την ζωή τους, γι΄ αυτό αποκλείει και
φιμώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους, και περιφρονεί την λαϊκή
βούληση, όπως φάνηκε με την ανερυθρίαστη μετατροπή του ΟΧΙ του
ελληνικού λαού σε Ναι, από την αριστερο-δεξιά συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το καλοκαίρι του 2015. “Πρέπει να είναι κάποιος ηλίθιος
όπως οι συντηρητικοί ή ανόητος όπως οι δημοκράτες, για να μην
καταλαβαίνει ποιες δυνάμεις τείνουν να κυριαρχήσουν στον Γη. Ο Χρυσός
και το Αίμα”, έγραφε τον περασμένο αιώνα ο Γάλλος Ακαδημαϊκός και
ιδρυτής της Action Francaise, Charles Maurras.

Οι ολιγαρχίες θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν μια και καλή το
αναμφισβήτητο των προνομίων τους. Ο τροχός της κοινωνικής μηχανικής
επιταχύνει. Ο Χρυσός μπορεί να ηττηθεί μόνον αν οι άνθρωποι παύσουν να
είναι φυγόπονοι, και διεκδικήσουν την αυτονομία τους. Όταν η
υπερηφάνεια του Αίματος αντικαταστήσει την Δουλεία του Χρυσού. Μια
επανάσταση ατόμων και κοινοτήτων είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης
απέναντι στο πραξικόπημα που βρίσκεται σε εξέλιξη.