Ξράφει ο Λεωνίδας Κουράκος
Η «κατάλληλη ευκαιρία» υπήρξε, μαζί με την προϋπόθεση των ισχυρών συμμαχιών, ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής των νεότουρκων απέναντι στον Ελληνισμό εδώ και ένα σχεδόν αιώνα. Όλα ανεξαιρέτως τα «κτυπήματα» εναντίον του Ελληνισμού κατά τον τελευταίο αιώνα, είχαν αυτά ακριβώς, τα δύο βασικά χαρακτηριστικά:
Μόλις οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941 η Τουρκία από την ασφάλεια της «ουδέτερης» θέσης της, κήρυξε γενική επιστράτευση 40.000 μη μουσουλμάνων νέων, Ελλήνων, Εβραίων και Αρμενίων, ηλικίας από 20 έως 40 ετών οι οποίοι εστάλησαν στα βάθη της ανατολής με απώτερο στόχο την φυσική τους εξόντωση. Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Ισμέτ Ινονού – Σουκρού Σαράτσογλου με τον στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η επιστράτευση περιορίστηκε στην εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.
Τα Χριστούγεννα του 1942* όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό Γερμανική κατοχή και όλες οι μεγάλες δυνάμεις πολεμούσαν μεταξύ τους (Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος), η Τουρκία από την «ουδέτερη» πάντα θέση της, βρήκε την «κατάλληλη ευκαιρία» να επιβάλλει επιλεκτικά και μόνο για τους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Τουρκίας τον εξοντωτικό φόρο περιουσίας (Varlik Vergisi – N. 4.305/1942), αρπάζοντας περιουσίες ανεκτίμητης αξίας από Έλληνες, Εβραίους και Αρμένιους και στέλνοντας σε καταναγκαστικά έργα όσους αδυνατούσαν να καταβάλλουν μέσα σε 15 μέρες (ή το πολύ σε 30 μέρες με πρόστιμα) τον τελείως αυθαίρετο και εξοντωτικό φόρο που τους επιβλήθηκε.
Όταν τέλειωνε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας ήταν πλέον δεδομένη, η επιτήδεια «ουδέτερη» Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία (23 Φεβρουαρίου 1945) και το 1952 έσπευσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ παρουσιάζοντας τον εαυτό της σαν «ασπίδα» της Δύσης εναντίον της κομμουνιστικής Ρωσίας, περιμένοντας υπομονετικά την «κατάλληλη ευκαιρία» για το επόμενο χτύπημα.
Δεν χρειάστηκε να περιμένει και πολύ. Λίγα μόλις χρόνια αργότερα η ασθένεια του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου με το φυσιολογικό κενό εξουσίας στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την απλόχερη και δυναμική Βρετανική υποστήριξη προς την Τουρκία, προκειμένου να εξασφαλίσει τις πολύτιμες βάσεις της στην Κύπρο, δημιούργησαν την «κατάλληλη ευκαιρία» για το άριστα οργανωμένο, φονικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης την νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955**.
Το «σκηνικό» επαναλήφθηκε μια δεκαετία αργότερα, το 1964: Στην Ελλάδα μεγάλη πολιτική αναστάτωση, κυβερνητική αστάθεια, διαδηλώσεις και κενό εξουσίας την ίδια ώρα που εντείνονταν η Βρετανική «ενθάρρυνση» προς στην Τουρκία προκειμένου να διχοτομήσει την Κύπρο. Οι Τουρκικοί βομβαρδισμοί της Κύπρου το 1964 δεν εξελίχτηκαν σε εισβολή λόγω της αντίδρασης Αμερικανών και Ρώσων, αλλά η Τουρκία άρπαξε την ευκαιρία να ξεριζώσει τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης με τις μαζικές απελάσεις του 1964*** , την δέσμευση και «οικειοποίηση» της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους και την εφαρμογή ενός κυνικού προγράμματος Τουρκοποίησης των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου με 92% χριστιανικό πληθυσμό και ρητές δεσμεύσεις για την αυτονομία του (εγκαταστάθηκαν ανοικτές φυλακές βαρυποινιτών οι οποίοι κυκλοφορούσαν ελεύθεροι κλέβοντας, βιάζοντας και απειλώντας την ζωή των κατοίκων – σήμερα ο χριστιανικός πληθυσμός είναι μόνο 1% και οι φυλακές βαρυποινιτών μεταφέρθηκαν στην ανατολή).
Η επόμενη «χρυσή ευκαιρία» παρουσιάστηκε το 1974: Στην Ελλάδα επικρατούσε και πάλι το συνηθισμένο σκηνικό χάους (κατάρρευση δικτατορίας, μεταπολίτευση, πολιτική αναστάτωση, κυβερνητική αστάθεια, κενό εξουσίας), οι Βρετανοί βρήκαν τον κατάλληλο σύμμαχο στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (Χένρι Κίσσιγκερ) και έτσι πραγματοποιήθηκε «εκ του ασφαλούς» η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο που έχει διχοτομήσει το μαρτυρικό νησί μέχρι σήμερα.
Η Τουρκία στους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς σχεδιασμούς της, βρήκε και πάλι κατάλληλη ευκαιρία απέναντι στην Ελλάδα στο τέλος Γενάρη του 1996, με την σιωπηλή αλλά εύγλωττη «ανοχή» των μεγάλων συμμάχων μας: Ο άρρωστος πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου έχει παραιτηθεί και ο νέος Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης δεν είχε πάρει καν ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή των Ελλήνων. Η Τουρκία στέλνει σε μια από τις αφύλακτες βραχονησίδες των Ιμίων μερικούς «καταληψίες», καθιερώνοντας την θεωρία αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας νησιών και βραχονησίδων στο Αιγαίο, η οποία συνεχίζεται (και διευρύνεται) μέχρι τις μέρες μας.
Αυτή ακριβώς η «κατάλληλη ευκαιρία» την οποία κατά κόρον αξιοποίησε η Τουρκία εναντίον του Ελληνισμού επί ολόκληρες δεκαετίες, σήμερα λειτουργεί εναντίον της χάρη στην δικτατορία με κοινοβουλευτικό φερετζέ που έχει επιβάλλει ο Ρ.Τ. Ερντογάν στην γειτονική χώρα.
Από την επομένη του Τουρκικού δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου 2017 στο οποίο το μεγαλειώδες ΟΧΙ της Τουρκικής κοινωνίας «μεταμορφώθηκε» σε κάλπικη νίκη του Ρ. Τ. Ερντογάν, η γειτονική χώρα μπήκε σε μια παρατεταμένη περίοδο αποσταθεροποίησης και αστάθειας. Η Τουρκική κοινωνία είναι πλέον βαθειά διχασμένη και για πρώτη φορά εδώ και 15 περίπου χρόνια δείχνει τόσο έντονα την αντίθεση της στον μεγαλομανή Ρ. Τ. Ερντογάν.
Οι νέο – οθωμανικές φαντασιώσεις του Ερντογάν στο «Ανατολικό Μέτωπο» (Συρία, Ιράκ, Κουρδιστάν) κυριολεκτικά καταποντίζονται και πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο με πολύ υψηλό φόρο αίματος αθώων ανθρώπων. Η αιματηρή Κουρδική εξέγερση μέσα στην Τουρκία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, παρά τις εκάστοτε «υποχωρήσεις τακτικής» των Κούρδων. Οι «αδελφοί» της κατεχόμενης Κύπρου στο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017 απέστειλαν ένα βροντερό ΟΧΙ, μαζί με το αντίστοιχο «μήνυμα» για την Κύπρο****.
Η σημερινή Τουρκία συνηθίζει να απειλεί τους πάντες, λες και είναι η μοναδική χώρα του πλανήτη με γεωστρατηγική αξία ή λες και δεν την αφορά το Διεθνές Δίκαιο το οποίο ρυθμίζει σχεδόν όλα τα ζητήματα που συστηματικά και σκόπιμα δημιουργεί η ίδια από το απόλυτο μηδέν, προκειμένου να «θεμελιώσει» τον απροκάλυπτο επεκτατισμό της.
Η Ευρώπη, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποτελούν φυσικά εξαίρεση. Καθημερινές απειλές για αποστολή σε Ευρωπαϊκό έδαφος εκατομμυρίων λαθρομεταναστών που συσσωρεύει μεθοδικά στα μικρασιατικά παράλια, «casus belli» απέναντι στην Ελλάδα αν ασκήσει τα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο στο Αιγαίο*****, επίμονη απόπειρα ελέγχου ολόκληρης της Κύπρου μέσα από μια «λύση» που όχι μόνο θα διαγράφει την Τουρκική εισβολή και την κατοχή εδαφών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και θα επιτρέπει σε ένα εκατομμύριο έποικους από τα βάθη της Ανατολής να εξαπλωθούν σε ολόκληρη την Κύπρο κατακτώντας την πληθυσμιακή πλειοψηφία και φυσικά τον πλήρη έλεγχο του νησιού!
Από το 12% του μουσουλμανικού πληθυσμού της Κύπρου το 1974 (82% ήταν χριστιανοί , 6% διάφοροι ξένοι και 12% μουσουλμάνοι) σήμερα μέσω του συστηματικού εποικισμού των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας η αναλογία, σε περίπτωση «λύσης» του Κυπριακού που θα «ενώσει» ολόκληρη την Κύπρο χωρίς την επιστροφή εποίκων στην Τουρκία, θα είναι 60% μουσουλμάνοι και 40% χριστιανοί!
Με μια τέτοια πληθυσμιακή αναλογία η πλήρης Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου θα είναι απλά θέμα χρόνου – άλλωστε οι Τούρκοι «ειδικεύονται» σε Τουρκοποίηση ξένων εδαφών με την μέθοδο της πληθυσμιακής αλλοίωσης, με εξέχοντα παραδείγματα εκείνα της Αλεξανδρέττας το 1938, των Ελληνικών νησιών Ίμβρος και Τένεδος το 1964, των κατεχόμενων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1974 μέχρι σήμερα κ.α.π.
Συμπέρασμα: Η Τουρκία, σύμφωνα με όσα παρατηρούμε για ένα σχεδόν αιώνα, δεν προχωράει σε καμιά «πρακτική» ενέργεια χωρίς πρώτα να έχει εξασφαλίσει την «κατάλληλη ευκαιρία» και μια τουλάχιστον «ισχυρή υποστήριξη». Σήμερα όμως, δεν διαθέτει κανένα από τα δύο.
Στο εσωτερικό της Ελλάδος, τα υπάρχοντα τεράστια και πιεστικά προβλήματα, απέχουν πολύ από το να διαμορφώνουν συνθήκες «κατάλληλης ευκαιρίας» για την Τουρκία. Η Ελλάδα αντικειμενικά, στους κρίσιμους τομείς των Υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας σημειώνει ιδιαίτερα θετικές επιδόσεις – αυτό άλλωστε εξηγείται και από τις ασυνήθιστα ωμές, διαδοχικές επιθέσεις της Τουρκικής διπλωματίας στους επικεφαλής των δύο κρίσιμων τομέων.
Σε διεθνές επίπεδο, η μονότονη Βρετανική υποστήριξη προς την Τουρκία είναι πλέον ανεπαρκής. Το δόγμα Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» έχει σταδιακά μετατραπεί σε μια νέο-οθωμανική φαντασίωση και σε μια οξύτατη αντιπαράθεση με όλους σχεδόν τους γείτονες της Τουρκίας. Ρωσία, Αρμενία, Περσία, Ιράκ και Κουρδιστάν, Συρία, Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος, Ελλάδα και Βουλγαρία – όλοι ανεξαιρέτως έχουν πολλά να πουν για την μεγαλομανία και τις φαντασιώσεις του νέο – οθωμανού δικτάτορα της Τουρκίας. Δίπλα τους, παραδοσιακοί σύμμαχοι της Τουρκίας όπως η Αμερική, η Γερμανία ή η Ολλανδία αποστασιοποιούνται και διατυπώνουν ολοένα και μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα για την πορεία και τις ενέργειες της σημερινής Τουρκίας.
Το Συμβούλιο της Ευρώπης θέτει επίσημα «υπό επιτήρηση» την Τουρκία για «απροκάλυπτη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (25 Απριλίου 2017) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ειδική συζήτηση για την Τουρκία διαπιστώνει σχεδόν ομόφωνα, «την απομάκρυνση της Τουρκίας από τις ευρωπαϊκές αρχές και τις δημοκρατικές αξίες». (26 Απριλίου 2017).
Ο ίδιος ο μεγαλομανής δικτάτορας της Τουρκίας που απορρίπτει συλλήβδην τις «ενοχλητικές» διαπιστώσεις των Ευρωπαίων, δεν διστάζει να υποβάλλει μήνυση σε βάρος του Γάλλου Φιλίπ Μορό Ντεφάρζ (ερευνητή και πρώην διπλωμάτη) επειδή τόλμησε, στα πλαίσια συζήτησης στο τηλεοπτικό δίκτυο BFM Business της Γαλλίας (22 Απριλίου 2017) να προβλέψει πως στην Τουρκία «είτε θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος είτε θα υπάρξει κάποια άλλη υπόθεση που είναι δύσκολο να την αναφέρουμε, δηλαδή η δολοφονία του Ερντογάν».
Η πολύ έντονη λοιπόν επιθετικότητα της Τουρκίας βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένη στην απουσία των δύο βασικών προϋποθέσεων που θα της επέτρεπαν να κινηθεί με «πρακτικά» βήματα απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και για την πολυδιαφημισμένη «είσοδο» της στην Συρία ή στο Ιράκ φρόντισε πρώτα να εξασφαλίσει την κατάλληλη «άδεια» είτε από Αμερική, είτε από Ρωσία, είτε και από τους δύο.
Από την άλλη όμως πλευρά, τα οξύτατα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν από την μεγαλομανία και τις φαντασιώσεις της Τουρκικής ηγεσίας, τον εμφύλιο σπαραγμό, την τρομοκρατία, το πογκρόμ και τις φυλακίσεις δεκάδων χιλιάδων «αντιφρονούντων» και βέβαια τα σημαντικά ενεργειακά αποθέματα Ελλάδος και Κύπρου που «προστατεύονται» τόσο από το Διεθνές Δίκαιο όσο και από τους πλέον ισχυρούς ενεργειακούς κολοσσούς του πλανήτη οι οποίοι έχουν αναλάβει την αξιοποίηση τους, αναζητούν επειγόντως διέξοδο και καθιστούν την γειτονική χώρα απρόβλεπτη και επικίνδυνη.
Εν όψει όλων αυτών, το διεθνές περιβάλλον παρουσιάζει για την Ελλάδα την «κατάλληλη ευκαιρία» ώστε να αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο – κάτι που ήδη πραγματοποιεί αθόρυβα και συστηματικά. Οι συνεχείς λεονταρισμοί της Τουρκίας και οι απροκάλυπτες διακηρύξεις της για «δικαιώματα» στο Χαλέπι της Συρίας, στην Μοσούλη του Ιράκ, στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, σε ολόκληρη την Κυπριακή Δημοκρατία κ.ο.κ.ε. αποκαλύπτουν και στον πλέον δύσπιστο ξένο την αφόρητη, επεκτατική μεγαλομανία της σημερινής Τουρκίας.
Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό «όπλο» που πρέπει να αξιοποιηθεί από την Ελλάδα με πρώτη προτεραιότητα την επέκταση των χωρικών της υδάτων από έξη σε δώδεκα μίλια, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο που έχουν υπογράψει περισσότερες από 125 χώρες του κόσμου.
Η στιγμή που μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να ανακοινωθεί και να εφαρμοστεί αμέσως, πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά. Η Τουρκία θεωρείται πλέον από ολόκληρο τον κόσμο, εχθρούς και φίλους, σαν ένας ταραξίας της διεθνούς έννομης τάξης που διακρίνεται από ένα απροκάλυπτο επεκτατισμό, απλά και μόνο για να ικανοποιήσει την μεγαλομανία ενός άρρωστου αρχηγού και λιγοστούς (αλλά επικίνδυνους) παντουρκιστές που επιμένουν μονίμως να κυνηγάνε χίμαιρες. Μιας Τουρκίας που διχάζει, φυλακίζει και σκοτώνει τα παιδιά της στο βωμό μιας νοσηρής αρχομανίας χωρίς όρια και φραγμούς.
Η τρέχουσα συγκυρία που δείχνει ότι θα συνεχιστεί για αρκετό χρονικό διάστημα, αποτελεί μια εξαιρετική, «κατάλληλη ευκαιρία» για την Ελλάδα η οποία όταν αξιοποιηθεί την στιγμή που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει, θα βάλει για πάντα ταφόπλακα στις νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις της Τουρκίας, τουλάχιστον όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο.
Είναι καιρός, μετά από ποταμούς αίματος που χύθηκαν στο παρελθόν, να εκπληρωθεί πλέον η απαίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των δύο λαών, Ελλήνων και Τούρκων, να ζήσουν το μέλλον τους ειρηνικά, απαλλαγμένοι από ανεύθυνους πολιτικούς και δικτάτορες που δυναμιτίζουν συνεχώς την ειρήνη και την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής.
_______________________________________________________________
ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
*Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας
**Σεπτεμβριανά 1955: Το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης
*** Οι απελάσεις Ελλήνων από την Τουρκία το 1964
****Κυπριακό : Ο εξευτελισμός της νομιμότητας,
***** Τι συμβαίνει στο Αιγαίο;
ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ στο βιβλίο «Η Τουρκία στις φλόγες» – μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις είκοσι πρώτες σελίδες του στο Amazon.com κάνοντας κλικ εδώ.
