19η   Μαΐου.  μαύρη μέρα για τον Ελληνισμό, για τον Ποντιακό Ελληνισμό.

Μέρα την οποία η  Βουλή των Ελλήνων, το 1994, όρισε, όπως γράφει με τον πιο επίσημο τρόπο το ΦΕΚ, ως  «ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».

Ημέρα για να αποτίσουμε τον επιβαλλόμενο  φόρο τιμής, να ανάψουμε ένα κερί και  θυμίαμα για τις ψυχές αυτών των μαρτύρων  που χάθηκαν, από αυτούς που επέζησαν. Να επικοινωνήσουμε με εκείνους που κείτονται μακριά,  πολύ μακριά   στον πολύπαθο Πόντο, την αιματοβαμμένη Μικρασία και την Θράκη, αιώνιοι φρουροί των εστιών και των βωμών των πατέρων μας. Για να αντλήσουμε καρτερικότητα απ αυτούς για τον ανήφορο της πεζής ζωής μας.  Και ας απελευθερώσουμε την ψυχή μας να επισκεφτεί νοερά τους τάφους τους που αποπνέουν το άρωμα των εθνικών ιδεωδών και  να εμπνευστούμε από την θυσία τους.  Για τους 353 000 των Ελλήνων του Πόντου που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης  γενοκτονίας 

Για τα αγέννητα παιδιά που λογχίστηκαν στις κοιλίες των μανάδων τους, για τα παιδιά που «τσακίσαν» τα τρυφερά κορμάκια τους πετώντας τα  στα βράχια των ακτών της Μαύρης θάλασσας, στην Κερασούντα, για τα χαμένα παιδιά στο όρη, στα βουνά, στα δένδρα.  Για  τις νεαρές κοπέλες που προτίμησαν τον θάνατο από την ατίμωση, για τους γέροντες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στις  ατέλειωτες πορείες θανάτου. Για όλους εκείνους που δολοφονήθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο. Για όσες και όσους «κούρσεψαν» την ηθική τους και κατακρεουργήθηκαν.

Για όλους αυτούς που πέθαναν με το όνομα της πίστης και της Ελλάδος στα χείλη τους

Εκεί, στην γη του Πόντου.

Του Πόντου των γοητευτικών μύθων του Iάσονα και των Aργοναυτών στην Kολχίδα, του Oρέστη στη Θοανία , του Oδυσσέα στη χώρα των Kιμμερίων, την τιμωρία του Προμηθέα στον Kαύκασο, το ταξίδι του Hρακλή στον Πόντο, οι αμαζόνες και τόσα άλλα.

Του Πόντου της μυριόστομης ιαχής «θάλαττα-θάλλατα»  την οποία καταγράφει ο ιστορικός Ξενοφών, στο έργο του Kύρου Aνάβασις το 401 π.X., όπου αναφέρει ότι οι Mύριοι που έμειναν στην περιοχή της Tραπεζούντας, γνώρισαν την πατροπαράδοτη φιλοξενία των Ελλήνων του Πόντου, χόρεψαν τον ένοπλο πυρρίχιο χορό, χαρακτηρίζοντας την Tραπεζούντα  “Πόλιν Eλληνίδα μεγάλην και ευδαίμονα”.

Του Πόντου των Μιθιδρατών και του Βασιλείου του Πόντου.

Του Πόντου των μεγαλοκομνημών οι οποίοι ίδρυσαν την «Αυτοκρατορία των Μεγάλων Κομνηνών». Και επί σχεδόν 3 αιώνες , ο Πόντος γνώρισε μεγάλη οικονομική ευμάρεια και πολιτιστική ακμή.   Με σύμβολο τον μονοκέφαλο αετό και προστάτη τον Άγιο Ευγένιο, πολιούχο Τραπεζούντας, οι Μεγαλοκομνηνοί διατήρησαν την αυτοκρατορία τους ως το 1461, οκτώ χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οπότε υπέκυψε και ο Πόντος στους Οθωμανούς.

Από τότε το γένος είδε όλους τους διωγμούς. Ο ελληνισμός δέχθηκε το πικρό χάρισμα της μοίρας. Η ελληνική κοινωνία του μικρασιατικού Πόντου θα σημαδευτεί – όπως και κάθε άλλο μέρος του ελληνικού κόσμου- από τον εξισλαμισμό.  Με μικρές αναλαμπές η ζωή των υπόδουλων Ελλήνων είναι δύσκολη. Αλλά δεν υποκύπτει στην τύχη του. Με πόνο, με θλίψι, με καημό, ζητά να εμψυχώνεται από το ονειροπόλο τραγούδι. «Η Ρωμανία κι αν πέθανε ανθεί και φέρει κι άλλα».

Αντιστέκεται. Εκεί  στα παράλια αλλά και στην ενδοχώρα, απομονωμένος γεωγραφικά από τον κυρίως κορμό της Ελλάδος. Διατηρώντας  τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα, τους θεσμούς της οικογένειας και την ορθοδοξία . Με την συνείδηση της ελληνικής  ταυτότητάς του. Αυτής που του επέτρεψε να αντισταθεί, να αντισταθεί στους κατακτητές του.

Γνωστά τα γεγονότα του αφανισμού των Χριστιανικών πληθυσμών στην Τουρκία. Η άνοδος των Νεοτούρκων στην εξουσία, το 1908, είναι η απαρχή της τελικής φάσης εξόντωσης τους μέσα από το απάνθρωπο φαινόμενο των Γενοκτονιών που χαρακτήριζε την πολιτική των εκάστοτε οθωμανικών και μετέπειτα νεοτουρκικών κυβερνήσεων.

Από την άνοδο τους ο στρατηγικός στόχος τους: η εξόντωση των Χριστιανικών πληθυσμών, η εξόντωση του Ελληνισμού. Με τις αρχικά φιλελεύθερες επαγγελίες του  «υπνωτίζουν» τους λαούς. Όταν με τον τερματισμό του Μακεδονικού Αγώνα η Ελληνική κυβέρνηση ανακαλεί  τον Ιούνιο του 1908 όσους αξιωματικούς βρίσκονταν ακόμα στη Μακεδονία και τους αποσπά  στο «Ειδικό Γραφείο Εθνικής Δράσεως» ο Αλέξανδρος Μαζαράκης σημειώνει: «Όλοι όσοι επανήλθαμεν εκ Μακεδονίας, μετά την κατάπαυσιν του εκεί αγώνος, εφέρομεν μαζί μας την πεποίθησιν, ότι πολύ ταχέως ο αγών επικρατήσεως μεταξύ των Βαλκανικών λαών, ο προς στιγμήν ανασταλείς και ο αγών κατά των Νεοτούρκων θα εξελίσσετο εις πόλεμον και ότι αλλοίμονο εις τήν Ελλάδα αν τήν εύρισκε ο πόλεμος αυτός ασθενή στρατιωτικώς…»

    Σε άρθρο του τον Νοεμβρίου του 1908 ο βασικός αρθρογράφος της εφημερίδας Tanin δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: «Το να λέμε ότι και οι μη μουσουλμάνοι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μουσουλμάνους απέναντι στους νόμους, μήπως σημαίνει πως το κράτος αυτό θα γίνει ελληνικό, αρμένικο ή βουλγάρικο; Εμείς λέμε όχι, το κράτος αυτό θα γίνει τουρκικό κράτος».

Αρμένιοι Ασσύριοι και Έλληνες αποτελούν φραγμό, εμπόδιο στα σχέδιά των Γερμανών για οικονομική διείσδυση στην Ανατολή.

Σε συνέντευξη Τούρκου διανοούμενου ειπώθηκαν τα εξής:

« Η 4η συνδιάσκεψη, που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 29 Σεπτεμβρίου – 9 Οκτωβρίου 1911 έγινε η de facto αποδοχή του Δόγματος του Τουρκισμού.

Σε ομιλία του σχετικά με το θέμα του Τουρκισμού ,ο Ταλαάτ, σε μια μυστική συνάντηση της Κεντρικής Επιτροπής, επέστησε την προσοχή στο ότι οι διατάξεις του Συντάγματος δεν εννοούν πως όλοι οι λαοί της χώρας έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Τούρκους. «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι Τουρκικό Κράτος, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς», είχε πει. Στη συνδιάσκεψη αναφέρθηκε επίσης ότι στην περίπτωση που οι άλλοι λαοί δεν εννοήσουν να ενωθούν σε ένα έθνος, θα χρησιμοποιηθεί βία.

Τη λογική των γεγονότων αυτών περιγράφει ο Μόργκενταου με λίγα λόγια ως εξής: «Επειδή οι Γερμανοί είχαν τις δικές τους βλέψεις σε σχέση με τη Μικρά Ασία, οι Έλληνες της περιοχής αυτής αποτελούσαν εμπόδιο στα σχέδιά τους. Όσο εξακολουθούσαν να μένουν οι Έλληνες εκεί, οι Γερμανοί θα αντιμετώπιζαν ένα φυσικό εμπόδιο στην πρόσβαση του Περσικού Κόλπου».

Σε συνδιάσκεψη του κόμματος Ένωσης και Προόδου, Κεμάλ Μπέη, επονομαζόμενος και Καρά Κεμάλ, έλεγε : «Το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα ιδανικά του πρέπει να στηρίζεται σε μια πραγματική δύναμη. Παρότι το κόμμα της Ένωσης και Προόδου στηριζόταν σε ολόκληρο το οθωμανικό έθνος, ήταν σαφές ότι αυτό δεν ήταν ομοιογενές. Στην πλειοψηφία τους οι οικονομικές και οι εμπορικές επιχειρήσεις βρίσκονταν στα χέρια των μη Μουσουλμάνων – Τούρκων. Ένα κόμμα όπως αυτό της Ένωσης και Προόδου δεν θα μπορούσε να βασιστεί σε αυτήν τη μειονότητα. Έπρεπε ένα μέρος της οικονομικής και της εμπορικής δύναμης να περάσει στα χέρια των Τούρκων».

Ο κυριότερος παράγοντας που διευκόλυνε τη Γενοκτονία ήταν οι συνθήκες πολέμου. Οι Οθωμανοί, παίρνοντας μέρος στον πόλεμο, από τη μια επιθυμούσαν να κατακτήσουν εκ νέου τα εδάφη που είχαν χάσει, και από την άλλη να ανακτήσουν το χαμένο τους κύρος. Έτσι προσανατολίστηκαν στην εσωτερική λεηλασία κατάσχοντας τα υπάρχοντα των μειονοτήτων, μιας και είχε εξαντληθεί η δυνατότητα της εξωτερικής λεηλασίας. Με τον τρόπο αυτόν φόρτωσαν τον απολογισμό του πολέμου στις πλάτες των χριστιανών αστών και στους λαούς στους οποίους ανήκαν, καθώς τους θεωρούσαν εχθρούς».

Μετά την κατακραυγή για την βιαιότητα της Γενοκτονία των Αρμενίων εφευρίσκονται νέοι τρόποι εξόντωσης για να μην προκληθεί ο «πολιτισμένος» κόσμος.

Τι φρίκη Θεέ μου. Φωτιές, λεηλασίες, σκοτωμοί, τα διαβόητα “Αμελέ Ταμπουρού”, τα τάγματα απάνθρωπής αναγκαστικής εργασίας για τους νέους και τους άνδρες.   Ατέλειωτες πορείες  «λευκού θανάτου» για τους γέροντες και τα γυναικόπαιδα, στο κρύο και στην παγωνιά, σχεδόν γυμνοί,  κάτω από βροχή αλλά και την τρομερή ζέστη του καλοκαιριάτικου ήλιου, χωρίς νερό και τροφή.

Δικαστήρια παρωδίες στήνονται για να δικαστούν και να καταλήξουν στην κρεμάλα, με συνοπτικές διαδικασίες, η θρησκευτική, πολιτική και πνευματική ηγεσία της Αμισού, της Πάφρας, αλλά και άλλων περιοχών.

Κακουχίες, σκοτωμοί,  βιασμοί ήταν το αποκορύφωμα της θηριωδίας που κράτησε χρόνια «Αισθάνομαι καταισχύνη γιατί ανήκω στο ανθρώπινο γένος» έγραφε ο τότε Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στη Σμύρνη κ. Χόρτον υποβάλλοντας την παραίτησή του.

Οι κραυγές των αθώων θυμάτων φτάνουν παντού. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και στην μακρινή Αμερική. Στους Έλληνες της διασποράς. Ακόμα και μέσα στην ίδια την Τουρκία. Μάταιες οι φωνές διαμαρτυρίας και οι διεθνείς αντιδράσεις.

Τον Μάιο του 2016,  σε ημερίδα που διοργανώθηκε στην Άγκυρα, με τίτλο “Πρώτος Παγκόσμιος και Μετά, το Πρόβλημα του Βιλαετιού της Τραπεζούντας και ο Πόντος”  Τούρκος ομιλητής αναφερόμενος  στην Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, είπε τα  εξής:

“Οι ανεπίσημες και αντικειμενικές ιστορικές έρευνες, ακόμα και τα αρχεία των συμμάχων των Οθωμανών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δείχνουν ότι πάνω από 350 χιλιάδες Έλληνες Πόντιοι, 300 με 600 χιλιάδες Ασυριοι, Νεστοριανοί και Χαλδαίοι, εξοντώθηκαν από τους Τούρκους στρατιώτες και παραστρατιωτικούς.

  Οι Τούρκοι  ιστορικοί, προσπαθούν να κρύψουν την γενοκτονία των Ελλήνων, ακολουθώντας τη μιλιταριστική γραμμή της χώρας και υποστηρίζοντας ότι όλα αυτά ήταν αγώνας εναντίον των ανταρτών. Για να στηρίξουν αυτό το ιστορικό ψέμα, προσπαθούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον στην ύπαρξη ενός κινήματος από αντάρτες και η απάντηση και τα αντίποινα των Οθωμανών σε αυτό. αλλά δεν γίνεται κουβέντα για το, γιατί δημιουργήθηκαν αυτά τα αντάρτικα σώματα  και προσπερνάνε την πραγματικότητα ότι οι Έλληνες για να προστατευτούν από τις βιαιοπραγίες των μουσουλμάνων και των παρακρατικών μηχανισμών, ήταν ο μονόδρομος τους.»

Άλλος ομιλητής είπε: «Οι νεότουρκοι πρώτα προσπάθησαν να σώσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία με βάση την τουρκική εθνική ιδεολογία. Ως αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογίας εξορίστηκαν οι Έλληνες του Πόντου, της Καππαδοκίας και του Αιγαίου (δυτικής Μικρας Ασίας). Από την άλλη προσπάθησαν να εξοντώσουν   τους Αρμένιους με ξεριζωμούς.  Δεύτερη φάση του σχεδίου που προέβλεπε αυτή η ιδεολογία, ήταν να εθνικοποιηθεί η Οθωμανική οικονομία με τις περιούσιες που άφησαν πίσω οι Έλληνες και οι Αρμένιοι”.

Αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία, στα ελληνικά αλλά και στα δημόσια αρχεία ξένων, για τις θηριωδίες και την βαρβαρότητα των Νεότουρκων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου αλλά και της δυτικής Μικράς Ασίας , έρχονται στο φως ύστερα από κοπιαστική εργασία ιστορικών και μελετητών.

Και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας η αμφισβήτησης ότι η πατρώα γη, που φιλοξένησε έναν πολιτισμό χιλιετιών, έγινε θέατρο μιας θηριωδίας που υπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδια του Κεμάλ, και την επιδίωξή του να εξολοθρεύσει τις αλλότριες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες.

Οι Έλληνες του Πόντου θυσιάστηκαν. Και την θυσία αυτή θρήνησε και θρηνεί όλη η Ελλάδα.

Πέθαναν αλλά η μνήμη τους είναι αθάνατος. Μνήμη που την σηκώνουμε στους ώμους μας,

Οι διώξεις και βιαιότητες εις βάρος των συμπατριωτών μας αναγκάζουν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.

  Αντών πασάς (Χατζηελευθερίου Αντώνης), Ιστίλ Αγάς (Στυλιανός Κοσμίδης), Κισά Μπατσάκ (Κυριάκος Παπαδόπουλος), Πίτς Βασίλ (Βασίλειος Τσαουσίδης), Βασίλ Ουστά (Βασίλειος Ανθόπουλος),  Πελαγία Εξούζογλου, Καπετάν Ευκλείδης (Κουρτίδης Ευκλείδης),  Κοτζά Αναστάς (Παπαδόπουλος Αναστάσιος) και άλλοι πολλοί.  Ονόματα ηρώων, απόντα από τα βιβλία της Ιστορίας μας, άγνωστα στους περισσότερους.

Άνθρωποι απλοί, κυρίως αγρότες και κτηνοτρόφοι, που αντιστάθηκαν στην τουρκική βία, ενέπνευσαν και ηγήθηκαν χιλιάδων αφοσιωμένων μαχητών στο Αντάρτικο του Πόντου  και έσωσαν δεκάδες χιλιάδες αμάχους.

Άντρες και γυναίκες. Ξεχώρισαν για το θάρρος την δύναμη την μαχητικότητα και την ανδρεία τους

Τα αντάρτικα σώματα του Πόντου ήταν μια από τις μορφές αντίστασης του ποντιακού ελληνισμού και μάλιστα η κορυφαία. Με κύριο χαρακτηριστικό τους την αυτοθυσία και το πείσμα πάλεψαν οι αντάρτες με τους άτακτους αλλά και με τον τακτικό τουρκικό στρατό σε πολύνεκρες και πολυήμερες μάχες. Χωρίς βοήθεια από πουθενά, από καμιά μεγάλη δύναμη, ούτε καν από τη μητροπολιτική Ελλάδα, στηρίχθηκαν αποκλειστικά και μόνο στο πάθος τους για την ελευθερία, για τη διαφύλαξη της τιμής και της οικογένειας, των «βωμών και εστιών» τους. Μόνοι τους συμπαραστάτες ήταν οι ελληνικοί πληθυσμοί, η εκκλησία και ο κλήρος καθώς και όλες οι σταυροπηγιακές μονές.

Από τον Ελληνισμό της Ανατολής, μόνον οι Έλληνες του Πόντου οργανώθηκαν δυναμικά και ανέπτυξαν αντάρτικη δράση εναντίον των εγκλημάτων της τουρκικής θηριωδίας και των μαζικών εκτοπισμών. Εκτοπισμοί που δήθεν επιβλήθηκαν  ως προληπτικά στρατιωτικά μέτρα. Πραγματικός, όμως, στόχος αυτών των «μέτρων» ήταν η μαζική εξόντωση των Ελλήνων.

Ο Πόντος με την ιδιαιτερότητα της μεγάλης απόσταση από το κέντρο και την θέση του στα βάθη της Ανατολής, και, από την άλλη, το γεγονός ότι, στην Κεμαλική περίοδο (1919-1923) ήταν ακάλυπτος από οποιαδήποτε δυτική ή ελληνική προστασία, αλλά και έκθετος στη μανία και στις ανεξέλεγκτες ληστρικές επιδρομές του Κεμάλ και του Τοπάλ Οσμάν, είχε ως αποτέλεσμα να έχει τη «μερίδα του λέοντος» στους εκτοπισμούς, στους διωγμούς και στη γενοκτονία.

Γι’ αυτό, ακριβώς, αναπτύσσεται στον Πόντο το Αντάρτικο ως δύναμη αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας του Ελληνισμού της περιοχής. Έτσι, αν θελήσουμε να εντοπίσουμε τα αίτια του Αντάρτικου στον Πόντο, θα βρούμε ότι οι ρίζες και το ξεκίνημά του δένονται με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέβαλε, πέρα από τις άλλες ανώμαλες καταστάσεις, τη γενική επιστράτευση στον ανδρικό πληθυσμό ηλικίας 20-60 ετών δημοκρατίας του Πόντου.  Αν στον Πόντο  δεν υπήρχε το αντάρτικό τα θύματα της Γενοκτονίας θα ήταν πολλαπλάσια.

Κι όταν ήλθε το τέλος οι ελληνικοί πληθυσμοί πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.

    Αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων ξεσηκώθηκε από τις αιώνιες εστίες του, εγκαταλείποντας περιουσίες, σχολεία, εκκλησίες, τους τάφους των πατέρων τους. Ήταν η πιο μεγάλη εθνική συμφορά.

Με ματωμένη ψυχή έφευγαν στη μητέρα Ελλάδα, έφευγαν για να σωθούν από τον εξευτελισμό, τη βαρβαρότητα, τη σφαγή.

Αλλά και εδώ στην αγκαλιά της μάνας Ελλάδος τα προβλήματα πολλά, η επιβίωση δύσκολη,  ο συνθήκες απερίγραπτες,   Έσκυψαν το κεφάλι. Δούλεψαν και ανάστησαν χωριά και πόλεις.   Οι Πόντιοι δεν είχαν πεθάνει. Είχαν απλώς γονατίσει από το βάρος της συμφοράς. Μεγάλωσαν τα παιδιά και οι χαρές γέμισαν τα σπίτια. Άνθισαν τα βλαστάρια της και πλούσια και ευλογημένα πλημμύρισαν την Ελλάδα.

Ξεκλείδωσαν τις μοναδικές αποσκευές που κατάφεραν να κουβαλήσουν. Την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα, τις αξίες, την λάμψη, την αρχοντιά, τον χορό και το τραγούδι. Και με αυτά πορεύτηκαν δεκάδες χρόνια , μεταφέροντας τα από γενιά σε γενιά.

Και μιλώντας για την πατρίδα του το  Πόντο, έκαναν όλους εμάς, απογόνους εκείνων, να την αγαπήσουμε και να την αναζητούμε.

Αν τώρα  η Αμισός ονομάζεται  Σαμψούν, η Ευδοκία  Τοκάτ, η Ηράκλεια Έρεγλι, ο Θερμώδων Τέρμε, ο Άκαμψις ποταμός Τσορόχ, η Θεμίσκυρα Τσαρτσαμπάς, η Θεοδοσιούπολις Ερζερούμ, τα Κοτύωρα Ορδού, ο Πυξίτης ποταμός Σότζια, η Σεβάστεια Σιβάς,κτλ είναι άνευ σημασίας. Σημασία έχει ότι αυτά όλα και άλλα απειράριθμα  είναι δημιουργήματα Ελληνικά. Είναι ο κόπος , ο μόχθος, ο ίδιος εαυτός των προγόνων μας και αποτελούν εθνική ιστορική κληρονομιά.  Είναι οι πατρίδες όπου υπάρχουν οι ρίζες μας, αυτές που έχουμε από τα ακούσματα, τις διηγήσεις των προγόνων μας.

Αδιάσειστα τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας η αμφισβήτησης ότι η πατρώα γη, που φιλοξένησε έναν πολιτισμό χιλιετιών, έγινε θέατρο μιας θηριωδίας που υπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδια Νεότουρκων  και του Κεμάλ, και την επιδίωξή τους να εξολοθρεύσουν τις αλλότριες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αυταπόδεικτη ιστορική αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει ή να ξαναγράψει την ιστορία. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τις φωνές των νεκρών. Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στη μνήμη.

    Όλοι πλέον μιλούν για το μαζικό έγκλημα που στοίχισε τη ζωή στους ανθρώπους μας και τους συνανθρώπους μας, όλοι αναφέρονται στην αναγκαιότητα αναγνώρισης της Γενοκτονίας.

Αποφασισμένοι, σοβαροί, ανιδιοτελείς και συνεπείς άνθρωποι, εδώ και καιρό, από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, μέχρι την Αυστραλία, την Γερμανία, τη Σουηδία , την Αρμενία , από όλον τον κόσμο, δρουν και αγωνίζονται, γνωρίζοντας ότι θα έρθει η Ανάσταση.

Γνωρίζουμε όλοι ότι η διεθνής κοινότητα είναι έτοιμη να ακούσει, είναι έτοιμη να μιλήσει, είναι έτοιμη να αναγνωρίσει.  Μένει σε όλους μας, να συνεχίσουμε με την ίδια αγωνιστικότητα και επιμονή τον νικηφόρο αγώνα της αλήθειας.

Το οφείλουμε σ αυτούς που δεν γέλασαν ποτέ.

Ο Χασάν Τζεμάλ  εγγονός του Τζεμάλ Πασσα ενός από την τριανδρία που ηγήθηκε της επανάστασης των Νεοτούρκων, είπε: «Μια μέρα  θα ξαναβρούμε τη χαμένη ιστορία, θα τη θυμηθούμε τότε με πόνο, όχι με μίσος. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ειρήνη , για τη δημοκρατία. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη όσο σκεπάζεται η αλήθεια. Για να νικηθεί το κακό πρέπει  να μιλήσουμε γι αυτό και να το αναγνωρίσουμε.»

Η Γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών της Τουρκίας δεν είχε μόνο την φυσική εξόντωση αλλά και την πολιτιστική εξαφάνιση. Μια πολιτιστική Γενοκτονία που συνεχίζεται μέχρι και στις μέρες μας.

Εμείς, οι Έλληνες ποντιακής καταγωγής, περήφανοι για την καταγωγή μας, αντιλαμβανόμενοι το ιστορικό μας καθήκον που  αναλάβαμε. Τον αγώνα της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Ο Ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί από την Διεθνή Κοινότητα και από την Τουρκία την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η ελληνική πολιτεία δυστυχώς μέχρι σήμερα είναι αδιάφορη έως και απούσα σ αυτήν την προσπάθεια.

Ο ανά τον κόσμο διάσπαρτος Ποντιακός Ελληνισμός αμάχητο τεκμήριο και ζωντανό κομμάτι του ελληνισμού αγωνίζεται  με κάθε θεμιτό μέσο για την Διεθνή Αναγνώριση.  Έχει πετύχει  διεθνώς πολλές νίκες. Έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμα. Δρόμο ανηφορικό που απαιτεί ενότητα, δυναμικό αγώνα και θυσίες .

Το να μιλάμε εκατό χρόνια μετά για την Γενοκτονία δεν είναι απλά μια επιλογή. Το να μιλάμε για την Γενοκτονία είναι ευθύνη και μάλιστα πανανθρώπινη ευθύνη. Μαζί με εμάς θα βγει κερδισμένη και η ανθρωπότητα.

Χρέος όλων μας είναι να μην παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Ποντιακού  Ελληνισμού.  Χρέος μας να μείνουν ανεξίτηλα στην μνήμη μας τα ιστορικά γεγονότα και να τα μεταδίδουμε από γενιά σε γενιά.   Να τα μάθουμε, να τα θυμόμαστε, να τα διηγούμαστε και να διατηρούμε πάντοτε νωπή την ιστορική μνήμη, ως χρέος απέναντι τους.

Όσο ζει η μνήμη και η ιστορία αποτυπωμένες, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, δεν υπάρχουν χαμένοι πολιτισμοί.

«Μνήσθητι ημέρας αιώνος, σύνετε έτη γενεάς γενεών. Επερώτησον τον πατέρα σου, και αναγγελεί σοι, τους πρεσβυτέρους σου και ερούσι σοι».   (Τις μέρες τις παλιές θυμήσου, σκέψου το πέρασμα των χρόνων από γενιά σ’ άλλη γενιά. Ρώτησε τον πατέρα σου, και θα σ’ το μάθει, τους πρεσβυτέρους σου και θα σ’ το πουν).

Και «υπέρ αυτών τοις τέκνοις υμών διηγήσασθε και τα τέκνα υμών τοις τέκνοις αυτών και τα τέκνα αυτών εις γενεάν ετέραν». Προφ Ιωήλ.  (Και για αυτούς να μιλήσουμε στα παιδιά μας. Και τα παιδιά μας στα δικά τους παιδιά. Και αυτά σε επόμενες γενιές).

Για τον Πόντο που τραγουδάμε. Τον Πόντο που αγαπάμε. Την νοσταλγία  για τις αλησμόνητες πατρίδες . Γι αυτές που ένας μεγάλος Πόντιος, ο Θεόφύλακτος Θεοφυλάκτου, είχε πεί:

« Ώρες, ώρες, η ψυχή που δεν υπακούει στον φυσικό νόμο της ύλης πετά με ταχύτητα πυραύλου στα κάστρα του Πόντου..  Σιγομιλά με τον αετό των Κομνηνών..  Προσεύχεται στους τάφους εκείνων που πέθαναν ή σφαγιάστηκαν με τον καημό ανεκπλήρωτων Εθνικών πόθων..Κάθουμαι σε μυστικό ακρογιάλι και με ματιά νοσταλγική ρεμβάζω, ονειρεύομαι την θρυλική Αργώ της Επιστροφής στα ένδοξα αλλά και πολυστέναχτα εκείνα μέρη..”

Τα βουνά, οι δρόμοι, οι πόλεις και τα χωριά της Τουρκίας είναι κατεσπαρμένα από ελληνικά  κόκκαλα τα οποία δημιούργησαν δικαιώματα  και περιμένουν την ηθική δικαίωση τους.

 

Ρωμανίδης Ν. Θεόδωρος

Σύλλογος Ποντίων Ν. Ξάνθης