Ο πόλεμος και οι νεκροί που ο Καμμένος τόλμησε να αναγνωρίσει σχεδόν μισό αιώνα μετά!

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Χρειάστηκαν για κάποιους 53 ολόκληρα χρόνια και για άλλους 43.Πάνω κάτω μισός αιώνας δηλαδή… Τόσο πολύ για να βρεθεί ένας υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας και να αναγνωρίσει ότι τα παλικάρια που επέστρεψαν χθες στην πατρίδα τυλιγμένα με την ελληνική σημαία ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ!

Μέσα στον ορυμαγδό της μίζερης ελληνικής επικαιρότητας διέφυγε της προσοχής των ΜΜΕ αυτό που είπε ο Καμμένος και στην Λευκωσία και στο Τατόϊ:

«Υποδεχόμαστε με εθνική υπερηφάνεια, με βαθιά συγκίνηση και με τον προσήκοντα σεβασμό, αποτίνοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής, τους ηρωικώς πεσόντες Έλληνες στρατιωτικούς κατά την επαίσχυντη τουρκική εισβολή το 1974 στη μαρτυρική Κύπρο και τον πεσόντα της ακταιωρού ΦΑΕΘΩΝ το 1964.

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και η επιχείρηση της ακταιωρού ΦΑΕΘΩΝ ήταν επίσημες πολεμικές επιχειρήσεις. Οι Έλληνες στρατιωτικοί δεν έπεσαν κατά τη διάρκεια ασκήσεων, αλλά κατά τη διάρκεια εθνικής αποστολής, υπέρ πίστεως και πατρίδος, όπως πέφτουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες όταν δίνουν τη μάχη για την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία, για τη σημαία και το Σταυρό, εκπληρώνοντας τον όρκο που κάνουν όταν κατατάσσονται ως στρατιώτες”.

Επιτέλους! Έστω και μετά από τόσα χρόνια αναγνωρίζεται επίσημα από τα χείλη ενός ΥΕΘΑ ότι αυτά τα νέα παιδιά που άφησαν πίσω οικογένειες και χάρισαν μια ζωή στην πατρίδα τους δεν πήγαιναν…σε άσκηση αλλά σε πόλεμο. Είναι βάλσαμο για τις ψυχές τους η αναγνώριση της θυσίας τους σε πολεμική επιχείρηση.

Μετά από την αναγνώριση της θυσίας από τον ΥΕΘΑ Πάνο Καμμένο ίσως θα ΄πρεπε αυτές οι πολεμικές επιχειρήσεις στις οποίες χάσαμε πολεμιστές και κερδίσαμε ήρωες να αξίζουν ένα κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία ιστορίας. Όχι μόνο για τους 17 που επέστρεψαν χθες συνοδεία του ΥΕΘΑ από την Κύπρο. Για όλους όσους πολέμησαν και χάθηκαν στο πεδίο της μάχης,αλλά και γι΄ αυτούς που πολέμησαν και ζουν με τις σκληρές αναμνήσεις ενός πολέμου που μας πήρε μισό αιώνα να τον παραδεχτούμε… Την εποχή του Survivor και των άλλων ριάλιτι που κατακλύζουν κάθε βράδυ τα σπίτια μας ας δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά μας να μάθουν ότι πρότυπο δεν είναι ο Μπο και ο Σπαλιάρας, αλλά κάποιοι “άγνωστοι” που δεν δίστασαν να “δωρίσουν” τη ζωή τους σε μια πατρίδα που χρειάστηκε πολλά χρόνια να αναγνωρίσει τη θυσία τους.