Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις στο Αμβούργο, στη σύνοδο των G20
, μονοπώλησαν σχεδόν το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης -ελληνικών και ξένων. Και δικαίως, καθώς, με τη μαζικότητά τους, δείχνουν ότι η Γερμανία δεν είναι μόνο η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και ο Σουλτς, καθώς Γερμανοί, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ήταν οι πολλές χιλιάδες (πάνω από 100.000 λένε οι περισσότερες εκτιμήσεις) που διαδήλωναν κατά της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού.
Ωστόσο το Αμβούργο είχε μεγάλο ενδιαφέρον, όχι μόνο για τα εκτός, αλλά και τα εντός της Συνόδου. Ανάμεσά τους (πέρα από την απειλή Ερντογάν να μην επικυρώσει τη Συμφωνία για του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, στάση η οποία σηματοδοτεί την πλήρη σύμπλευσή του με τις ΗΠΑ), ιδιαίτερη σημασία έχει η συνεχιζόμενη κόντρα Τραμπ – Μέρκελ. Σύμφωνα με τις αναλύσεις κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών στην Αθήνα τα μέτωπα είναι πολλά, με σημαντικότερα το κλίμα, το μεταναστευτικό, το παγκόσμιο εμπόριο και τη χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ.
G20: 7 + 1 αλησμόνητα στιγμιότυπα
Οι αναλυτές στο Μαξίμου σημειώνουν, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω:
Σε αυτό το πλαίσιο, η ενεργειακή συνεργασία της Μέρκελ με τη Ρωσία δεν περνά απαρατήρητη. Σταθμός θα είναι η ολοκλήρωση του αγωγού North 2, o οποίος θα τροφοδοτεί απευθείας, υποθαλάσσια τη Γερμανία, με ρωσικό φυσικό αέριο. Ο υπάρχων αγωγός, North 1, περνάει μέσα από την Ουκρανία και την Πολωνία, κάτι που έχει οικονομικό, αλλά και πολιτικό, μακροπρόθεσμα, κόστος για τη Γερμανία.
Ο αγωγός είναι μια ψηφίδα στην προσπάθεια της Μέρκελ να ελέγξει, γεωπολιτικά και οικονομικά, όλη την Ευρώπη. Μια φιλοδοξία την οποία επιθυμεί να ικανοποιήσει, βάζοντας τη σφραγίδα της στην επόμενη –και τελευταία, πιθανότατα– θητεία της ως καγκελαρίου, καθώς όλα δείχνουν ότι θα κερδίσει εύκολα τις επερχόμενες γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.Ο Β. Σόιμπλε, που πάντα λειτουργεί σε συνεννόηση με την Α. Μέρκελ, έχει εκπονήσει ένα τέτοιο σχέδιο ελέγχου, όπως δείχνουν μια σειρά δηλώσεις και συνεντεύξεις τούς τελευταίους μήνες. Λειτουργεί, ουσιαστικά, ως υπουργός Οικονομίας όλης της ευρωζώνης. Βασικά στοιχεία της στρατηγικής του είναι:
– Να «αντικαταστήσει» το ΔΝΤ (να εκδιώξει, δηλαδή το Ταμείο από την Ευρώπη, κάτι, άλλωστε, που θέλει και το ίδιο) με τον ESM. Η Γερμανία ελέγχει πλήρως τον ESM μέσω του 27% που κατέχει και του επικεφαλής του, Κλ. Ρέγκλινγκ.
– Να μπορέσει να ελέγξει και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με το τέλος της θητείας του Μ. Ντράγκι, το φθινόπωρο του 2019. Ήδη προωθεί τον Γενς Βάιντμαν, επικεφαλής της Bundesbank, για τη θέση αυτή. Η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt σημειώνει ότι αν αναλάβει ο Βάιντμαν θα επιβάλει πλήρως τη γερμανική άποψη. Η Α. Μέρκελ, μάλιστα, φέρεται αποφασισμένη να στηρίξει τον Ισπανό Λουίς ντε Γκίντος για τη θέση του αντιπροέδρου, καθώς τον Οκτώβριο του 2019 λήγει η θητεία του νυν αντιπροέδρου Βίτορ Κονστάνσιο.
Ουσιαστικά, η γερμανική ελίτ, την οποία και εκπροσωπεί ο Β. Σόιμπλε, θέλει να επιβάλει πλήρως τη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας που (πρέπει να) ακολουθεί η Ευρώπη, ελέγχοντας όλους τους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτό, φαίνεται να αποτελεί τον οδικό χάρτη, για το μέλλον και των υπολοίπων των κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Όλες αυτές οι εξελίξεις θα γίνουν πιο συγκεκριμένες μετά τις γερμανικές εκλογές και πολλά θα εξαρτηθούν από τα ποσοστά που θα συγκεντρώσουν τα κυρίαρχα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι και το δεύτερο εξάμηνο του 2017, μετά, δηλαδή, τις γερμανικές, κάθε άλλο παρά βαρετό θα είναι…
