Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Απογευματάκι στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης και όπως βάδιζα, άκουσα ένα παλικαράκι, μάλλον από την Βουλγαρία, να παίζει με το ακορντεόν Χατζιδάκι.
Ένας καλλιτέχνης με φιλότιμο και αξιοπρέπεια. Ήταν πολλοί οι Ξανθιώτες που έριξαν τον οβολό τους στο κουτάκι με τα κέρματα που ήταν μπροστά του και κάθε φορά που κάποιος έριχνε ένα κέρμα στο πλαστικό κουτάκι που ήταν μπροστά του, το παλικαράκι έριχνε το βλέμμα του χαμηλά και έλεγε ευχαριστώ.
Πρέπει να ομολογήσω ότι στάθηκα αρκετή ώρα παρακολουθώντας τον και κυρίως ακούγοντας τον, σε μία προσπάθεια να καταλάβω αν κάποιος “προστάτης” του, του έμαθε κάποιο Ελληνικό μουσικό κομμάτι για τις ανάγκες της ζητιανιάς όπως τόσοι και τόσοι άλλοι “καλλιτέχνες” από την γειτονική χώρα ή από το Δροσερό.
Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην. Ο νεαρός ταλαντούχος μουσικός έπαιξε πολλά μουσικά κομμάτια Ελλήνων συνθετών.
Αν και δεν έχω μουσική παιδεία πρέπει να πω η μουσική προσπάθεια και η ευγένεια του του νεαρού καλλιτέχνη με συγκίνησε και ήταν η πρώτη φορά που η δημοσιογραφική μου διατροφή δεν μου επέτρεψε να ζητήσω περισσότερες λεπτομέρειες.
Ο νεαρός καλλιτέχνης στάθηκε η αιτία, να προσπαθήσω να δω την κεντρική πλατεία σαν ακόμη μία γωνιά της πόλης μας όπου μπορεί να φυτευτή λίγη παραπάνω καλλιτεχνική ευαισθησία και ανθρωπιά.
