Την θυμάστε όλοι αυτήν την ταμπέλα με τον σκύλο αραχτό στο πράσινο που ήταν μία ιδέα της τότε αντιδημάρχου πρασίνου κας Καραγιανίδου όπου η πόλη γέμισε με ταμπέλες που έλεγαν στα σκυλιά να μην αφοδεύουν οπουδήποτε και να αγαπούν -δεν ξέρω αν αναφερόταν στα σκυλιά ή τους ανθρώπους – το πράσινο γενικώς και αορίστως.
Πρέπει να το παραδεχτούμε όμως. Μπορεί η πόλη να μην έχει μία ταμπέλα για να ξέρει ο Ξανθιώτης και ο επισκέπτης σε ποιόν δρόμο περπατά ή μένει, άσχετα αν ο ίδιος ο δήμαρχος πριν από δύο χρόνια δεσμεύθηκε προσωπικά ότι με μία ταμπέλα θα ξεκαθαρίσει το θέμα της παρόδου και της οδού Κουντουριότου και ακόμη η γειτονιά περιμένει την ταμπέλα, είναι να μην δεσμευτεί προσωπικά ο δήμαρχος αμέσως γίνεται, αλλά ας το παραβλέψουμε δεν είναι επί του παρόντος.
Γέμισε η κ. Καραγιαννίδου την πόλη με τις ταμπέλες, η ίδια έφυγε, οι ταμπέλες έμειναν και τα αδέσποτα επίσης. Το πράσινο όμως; Που είναι το πράσινο λεβέντες;
