Του Βασίλη Γεώργα
Πόσο κυνικός και πολιτικά ωμός μπορεί να είναι κάποιος που μετρά τα στρέμματα μιας καταστροφής για να τα συγκρίνει με μια άλλη; Τι θέλει να αποδείξει; Σε ποιο εκβιαστικό συμπέρασμα επιδιώκει να οδηγήσει όποιον τον ακούει να αντιπαραβάλει τα κυβικά της στάχτης του «τότε» και του «σήμερα»;
Αυτή τη φορά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και εν τέλει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, παρασύρθηκαν στην άκρη του γκρεμού.
Η αγωνία τους να μην χρεωθεί η κυβέρνηση την αβελτηρία του κρατικού μηχανισμού τις πρώτες κρίσιμες ώρες της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική, οδήγησε σε υπερβολές και εν τέλει στον αυτό-εξευτελισμό. Αρχικά με την προσπάθεια της κυβέρνησης να αποποιηθεί κάθε ευθύνης επικαλούμενη το επιχείρημα ότι η χώρα δέχεται οργανωμένη επίθεση αποσταθεροποίησης, μετά με τη στοχοποίηση των Μέσων Ενημέρωσης ότι υπερβάλουν, και εν συνεχεία χθες, με την παράθεση συγκριτικών αριθμών για την έκταση των πυρκαγιών το 2007, το 2008, το 2012 και το 2017 ώστε να αποδειχθεί ότι «οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι» γιατί η πυρκαγιά στην Αττική ήταν 10 φορές μικρότερη…
Βάζοντας στη ζυγαριά του πολιτικού τους λόγου τα στρέμματα δάσους που κάηκαν «επί ΣΥΡΙΖΑ» με τα στρέμματα που κάηκαν «επί ΠΑΣΟΚ» και «επί Νέας Δημοκρατίας», ο Πρωθυπουργός έριξε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στο χαμηλότερο δυνατό σημείο, την ίδια ακριβώς ώρα που η Αντιπολίτευση κατέθετε συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, ως βάση διαλόγου και συναίνεσης.
Η καταστροφή και ο πόνος για την απώλεια περιουσιών και φυσικού πλούτου, δεν είναι κάτι που μπορεί να συγκριθεί με πολιτικούς όρους. Μπορεί να μπουν στη ζυγαριά υπό προϋποθέσεις ο βαθμός προετοιμασίας, συντονισμού, επάρκειας μέσων, αποτελεσματικότητας, αλλά όχι τα αποκαΐδια που αφήνει κάθε πυρκαγιά πίσω της. Η καταστροφή δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού παρά μόνο μέσα στο μυαλό αρρωστημένων ανθρώπων και ακραίων προπαγανδιστών. Ακόμη και αν είναι πολιτικά αποδεκτό ή σκόπιμο κάποιες φορές να διαχειριστεί κανείς επικοινωνιακά την καταστροφή, οφείλει να το κάνει με τρόπο που καταδεικνύει ευαισθησία, προσοχή και κυρίως ενσυναίσθηση. Να έχει κανείς αντίληψη πως θα επιδράσει το μήνυμά του στην κοινωνία. Ενώ το πρώτο πράγμα που όφειλε να κάνει ο Πρωθυπουργός -και κάθε πρωθυπουργός- μετά από τέτοια ζημιά, είναι να εκφράσει τη λύπη του και να υποσχεθεί στους πολίτες ότι από τη θέση του θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του ώστε να μην υπάρξει «επόμενη φορά», ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε να μιλήσει για τις «προηγούμενες φορές» για να ισχυριστεί ότι τελικά τη γλιτώσαμε φτηνά.
Ο Αλέξης Τσίπρας χθες δεν συμπεριφέρθηκε ούτε ως υπεύθυνος πολιτικός, ούτε ως ηγέτης. Και πολύ περισσότερο προκάλεσε την μήνιν εναντίον του επειδή απέδειξε ότι προτιμά να βάλει στο ζύγι την καταστροφή και τον πόνο για να εισπράξει κομματικά οφέλη από τους χειροκροτητές, παρά να αναλάβει τις ευθύνες που αναλογούν στην Κυβέρνησή του.
Για την Ιστορία, με τη σύγκριση των αριθμών και την επίκληση εξωτερικών εχθρών, συνήθιζε να κάνει πολιτική και ο Σκουήλερ, ο υπουργός Προπαγάνδας στη Φάρμα των Ζώων. Ήταν το καλύτερο του να ισχυρίζεται μιλώντας στα υπόλοιπα ζώα, πόσο πολύ έχουν βελτιωθεί τα πράγματα στη Φάρμα μετά την επανάσταση, και πόσο άσχημα θα ξαναγίνουν αν αφήσουν να επιστρέψει ο Τζόουνς…
Φωτογραφία: Sooc
