Τι είναι τελικά ο φασισμός; Ενας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής εκφράζεται κατά του νομοσχεδίου που προβλέπει αλλαγή φύλου για δεκαπεντάχρονα και δέχεται απίστευτο bullying από υποτιθέμενους «δημοκράτες» που τον στοχοποιούν και αμφισβητούν ακόμα και τη νοημοσύνη του (!!!) δημοσίως.
Ενας πανεπιστημιακός ξυλοκοπείται επειδή ζήτησε να μη γεμίζει με αφίσες η σχολή του. Και, τέλος, μια ομάδα συνδικαλιστών στο όνομα των εργασιακών δημοκρατικών δικαιωμάτων μπλοκάρει με λευκή απεργία την εφαρμογή μιας καινοτομίας (εν προκειμένω του ηλεκτρονικού εισιτηρίου) επειδή διεκδικεί επίδομα… επικινδυνότητας.
Στην πατρίδα μας έχουν χάσει οι λέξεις το νόημά τους. Διάφορες ομάδες που κυριαρχούν στα δημόσια πράγματα αποφασίζουν ποιοι είναι φασίστες και ποιοι δημοκράτες και θεωρούν ότι πρέπει να επιβάλουν με το «έτσι θέλω» τις απόψεις τους ως ορθές. Αν όμως κάποιος τολμήσει να διαφοροποιηθεί από τη γραμμή τους, τότε είναι φασίστας, ακροδεξιός ή απλώς… βλάκας. Ολοι αυτοί οι χωροφύλακες της δήθεν δημοκρατίας και των διάφορων «δικαιωμάτων» επιδίδονται σε ρεσιτάλ φασισμού χωρίς κανείς να τους πηγαίνει κόντρα.
Ο Βασίλης Τσιάρτας είναι ένας από τους μεγαλύτερους μπαλαδόρους που ανέδειξε η Ελλάδα. Επειδή όμως πήγε κόντρα στο ρεύμα και τόλμησε να το κάνει δημοσίως, λιθοβολείται με απίστευτη αγριότητα, κυρίως από τα social media. Ασχέτως αν η οξύτητα του λόγου του ήταν σωστή ή λανθασμένη, δεν δικαιούται διά να ομιλεί; Με ποιο δικαίωμα διάφοροι σχολιαστές, με πρώτους τους δημοσιογράφους, τον λογοκρίνουν δίχως καν να σέβονται τη διαφορετικότητα των απόψεών του;
Ολοι αυτοί οι λαλίστατοι, όμως, σιωπούν για τους ξυλοδαρμούς εναντίον του καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου Αγγελου Συρίγου, ο οποίος έχει μπει στο στόχαστρο «γνωστών αγνώστων» επειδή τόλμησε να ζητήσει το αυτονόητο: να μην κατακλύζονται τα πανεπιστήμια από αφίσες. Για τον Συρίγο οι σχολιογράφοι κατάπιαν τη γλώσσα τους και φαίνεται να μην τους ενοχλεί η βίαιη συμπεριφορά των μπαχαλάκηδων των ΑΕΙ.
Προφανώς δεν βλέπουν τίποτα φασιστικό στη στοχοποίησή του ούτε στις αφίσες που αναγράφουν «ιδού ο φασίστας» και έχουν γεμίσει το κέντρο της Αθήνας. Είναι τέτοια η ανοχή του «συστήματος» σε αυτά τα φαινόμενα που επεκτάθηκαν! Χθες υπήρξε νέο κρούσμα στην Πάτρα. Και εις ανώτερα λοιπόν!
Τέλος, για τη δικτατορία των συνδικαλιστών τι να πει κανείς… Δεκαετίες τώρα η χώρα μας πληρώνει τις συμπεριφορές τους κι όμως εξακολουθούν να δρουν ανεξέλεγκτοι σε πολλές περιπτώσεις. Αποφασίζουν και διατάσσουν κλείνοντας κεντρικούς δρόμους, αδιαφορώντας για το χάος που προκαλούν, μπλοκάροντας την έκδοση εισιτηρίων (όπως έγινε χθες), βρομίζοντας τους δρόμους, αν χρειαστεί, παίζοντας με τα δημόσια αγαθά κατά το συμφέρον τους κ.λπ.
Παρ’ ολ’ αυτά, για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και για την πλειονότητα της Αριστεράς αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι φασιστικές! Αντίθετα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι επιβεβλημένες στο πλαίσιο της εργατικής πάλης. Γι’ αυτό όποτε προκύπτει συνδικαλιστική ή συντεχνιακή διεκδίκηση, σπεύδουν να τη διαφημίσουν και να την υποστηρίξουν, ακόμα κι αν είναι παράλογη!
Στην Ελλάδα λοιπόν το πρώτο που επιβάλλεται να κάνουμε είναι να προσδιορίσουμε πάλι τις βασικές έννοιες. Τι σημαίνει δικαίωμα, δημοκρατία, ελευθερία, φασισμός και απαγόρευση. Με τον ορθό τρόπο, όμως, όχι όπως προσπαθούν να μας τις σερβίρουν τα «παπαγαλάκια» κυρίως της Αριστεράς που πουλάνε πνεύμα.
Επειδή όμως δεν έχω πλέον καμία ελπίδα ότι αυτό μπορεί να συμβεί (δηλαδή να επιστρέψει η λογική), το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην «τσιμπάμε» στο ιδεολογικό και νεοταξικό bullying που εξαπολύουν με κάθε ευκαιρία. Να απαντά όποιος διαφωνεί τολμώντας να πάει κόντρα στο (υποτιθέμενο) ρεύμα.
Γιατί κι αυτό είναι κατασκευασμένο. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι στην Ελλάδα υπάρχει «ρεύμα» υπέρ της αλλαγής φύλου στα 15χρονα; Η συντριπτική πλειονότητα το απορρίπτει μετά βδελυγμίας, όσο κι αν προσπαθούν να μας παραπλανήσουν για το αντίθετο.
Δημήτρης Ριζούλης
