Του Γιάννη Σιδέρη

Η κυβέρνηση νιώθει ανασφάλεια και ανησυχεί βλέποντας ότι απογυμνώνεται πλέον το μυθολογημένο συμπαγές της, που έχει κωδικοποιηθεί με τη φράση του Πάνου «μαζί ως το τέλος». Πριν το τέλος (του κοινοβουλευτικού βίου) , υπάρχει διάνυση που περιλαμβάνει προσκόμματα. Αυτά δεν είναι τα θέματα υψηλής εντάσεως (όπως η αξιολόγηση, όπου ομοθυμαδόν οι Κ.Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ, ψηφίζουν ανενδοίαστα, καταπατώντας τις διακηρύξεις τους), αλλά τα επί μέρους, τα οποία ως τώρα η κυβέρνηση ξεπερνούσε με την ευγενή και αφελή χορηγία της αντιπολίτευσης.

Δύο από αυτά, που τέμνουν το αξιακό κώδικα των δύο κυβερνητικών κομμάτων είναι το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου, και δευτερευόντως για την αναγνώριση της «Τουρκικής» Ενωσης Ξάνθης. Όταν προγραμμάτιζαν την κατάθεσή τους, νόμιζαν οι δύο εταίροι ότι θα ακολουθήσουν την επωφελή πεπατημένη . Οι ΑΝΕΛ πιστοί φρουροί του ελληνορθόδοξου ιδεώδους και της παραδοσιακής αγίας ελληνικής Οικογενείας, θα καταψήφιζαν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα υπερψήφιζε, καλλωπίζοντας με ριζοσπαστικές πινελιές το καταρρακωμένο μνημονιακό του πρόσωπο. Ως βοηθητικά υποστυλώματα θα είχαν τουλάχιστον τους δύο, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, ενδεχομένως και μέρος της ΝΔ.

Η άρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να συναινέσουν, εάν πρωτίστως δεν ψηφίζουν οι συγκυβερνήτες των ΑΝΕΛ, τους αποσυντόνισε. Για πρώτη φορά κατανοούν ότι αναδύεται η ουσιαστική απώλεια της δεδηλωμένης και αναφύεται θέμα δυνατότητας ως προς το κυβερνάν (ασχέτως εάν η μη ψήφιση των δύο νομοσχεδίων δεν σημαίνει τυπικά και πτώση της κυβέρνησης).

Εκ των έσω τα βέλη

Απρόσμενα η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γεωργία Γεννιά, έθεσε θέμα ηλικίας για την ταυτότητα φύλου, θεωρώντας κόκκινη γραμμή το 15ο έτος, ενώ η «συντρόφισσά» της Νίνα Κασιμάτη, με ΠΑΣΟΚική καταγωγή, εκφράζει αντιρρήσεις για την Τουρκική Ενωση Ξάνθης. Επί πλέον οι «συνήθεις ύποπτοι» (με την έννοια της κραυγάζουσας ελληνοχριστιανικότητας) , Δ. Καμμένος, Κ. Κατσίκης και Β. Κόκαλης, διαμηνύουν ότι θα καταψηφίσου τα νομοσχέδια.

Φυσικά υπάρχει αρωγός στην κυβέρνηση το πρόθυμο Ποτάμι, όπερ και κάνει ευανάγνωστη η δημοσκοπική του απίσχνανση. θεωρεί θέμα συνέπειας προς τις αρχές του την ψήφιση των νομοσχεδίων – όπως θεωρούσε συνέπεια προς τις αρχές του ήπιου διαλόγου και της συμφιλιωτικής πολιτικής που πρέσβευε, το να μην απαντά επιθετικά, τον καιρό που ο ΣΥΡΙΖΑ το κατακρεουργούσε, περνώντας στην κοινή γνώμη την άποψη ότι ήταν κατασκεύασμα του Μπόμπολα.

Όμως δεν είναι συνετή πολιτική δράση να πορεύεται ένα κόμμα με την παραλλαγμένη ευαγγελική ρήση «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι». Ένα κόμμα δεν είναι ΜΚΟ ή σύλλογος ιδεαλιστικών ενατενίσεων. Βάζει στο ζύγι τις αρχές του και επιλέγει να υπηρετήσει την σημαντικότερη εξ αυτών, εάν αυτές αντιτίθενται μεταξύ τους. Αν θεωρείς π.χ. ότι η κυβέρνηση είναι καταστροφική για τη χώρα και το μέλλον της χώρας, επιλέγεις την hard core στάση και δεν της παρέχεις άλλοθι αυτάρκειας (ούτως ή άλλως τα νομοσχέδια θα επανέλθουν κάποια στιγμή στο μέλλον και θα ψηφιστούν).

Η ανασφάλεια της κυβέρνησης διαφαίνεται και από το γεγονός ότι ο καθ΄ ύλιν αρμόδιος για την αξιολόγηση υπουργός Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν αρθρογράφησε επί αυτής, αλλά κατανάλωσε χρόνο να γράψει επί του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου και να… μαλώσει τους φιλελεύθερους, γατί δεν είναι αρκετά φιλελεύθεροι ώστε να το ψηφίσουν! Και επειδή ο κ. Τσακαλώτος, (δεν θα λέγαμε το ίδιο για μεγάλο ποσοστό του κυβερνητικού επιτελείου) διαθέτει Παιδεία, προς τεκμηρίωση της υπερψήφισης έκανε …προσκλητήριο φιλελευθέρων τε και αριστερών, ώστε να πικάρει τόσο τους φιλελεύθερους όσο και το ΚΚΕ, του οποίου η στάση αντιβαίνει, όπως έγραψε, στα γραπτά των Marx και Engels! Σε άρθρο του Καθημερινή, πέραν των δύο αριστερών προπατόρων, παρήλασαν ο φιλελεύθερος στοχαστής Isaiah Berlin, ο J.S. Mill , αλλά και ονόματα – σηματωροί της αριστερής σκέψης όπως η Roza Luxemburg, η Emma Goldman και η Alexandra Kollondai!(Τόσο άγχος!).

Στην ανασφάλεια του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να προστεθεί και η οξεία αντίδραση της εκκλησίας, για θέματα που άπτονται όχι μόνο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και της σχέσης του πολίτη με το κράτος, και στα οποία (και στα δύο) δεν της πέφτει κανένας λόγος.

Θα ήταν βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να διαχυθεί η δυσαρέσκεια της εκκλησίας και προς τα άλλα κόμματα, και όλα μαζί να επιμερισθούν το πολιτικό κόστος. Αφού όμως δηλώνει Αριστερά (όπως δήλωσε και επί υπόθεσης Φίλη, τον οποίον απέπεμψε κατόπιν εντολών της ιεραρχίας), ας πάρει το ρίσκο να αντιπαρατεθεί μόνος του με την εκκλησία.

Ο αφορεσμένος ως «αντιλαϊκός» Σημίτης, είχε το σθένος να έρθει σε σύγκρουση με τον Χριστόδουλο, τον κατεξοχήν λαϊκιστή και φιλεξουσιαστή ποιμενάρχη, μεταπολεμικώς τουλάχιστον, την στιγμή που η αντιπολίτευση της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή του έκανε τεμενάδες.