Του Γιάννη Σιδέρη
«Κεκαρμένη» εξήλθε της ψηφοφορίας για το άρθρο 3 η κυβέρνηση, αφού οι 148 ψήφοι που συγκέντρωσε βρίσκονται κάτω από το ψυχολογικό όριο των 150 ψήφων. Παραδειγματικό του τι θα είχε συμβεί εάν η αντιπολίτευση δεν είχε στέρξει να την διασώσει, ψηφίζοντας τις διατάξεις για την Ιθαγένεια και το Σύμφωνο Συμβίωσης.
Υπάρχει το δαμόκλειο ερώτημα, που η στήλη δεν το προσπερνάει αβασάνιστα (καθότι υπέρ των νομοσχεδίων): Υπερέχουν οι κομματικές σκοπιμότητες έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και δη αυτών των μειονοτήτων, οι οποίες πρέπει απαρεγκλίτως να προστατεύονται; Υπάρχει και η ρεαλιστική απάντηση: Όταν δεν μπορείς να τα έχεις όλα, προσμετράς την βαρύνουσα σημασία των διακυβευμάτων και δίνεις προτεραιότητες. Όταν θεωρείς ότι η κυβέρνηση είναι καταστροφική για τη χώρα (άρα και για τις μειονότητες), δεν της παρέχεις χείραν διάσωσης. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη κυβέρνηση εργαλειοποιεί υπέρ της το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιτιθέμενη στην αντιπολίτευση, και μη αναγνωρίζοντας κατ’ ελάχιστον την συνεισφορά της ( Επιπροσθέτως, αν το κόμμα που συγκυβερνά δεν αναγνωρίζει ως ανθρώπινα δικαιώματα τις σχετικές ρυθμίσεις των κυβερνητικών νομοσχεδίων, ουδεμία ηθική υποχρέωση δεσμεύει την αντιπολίτευση).
Έχουμε ξαναγράψει, ο κ. Τσίπρας, δίνοντας συνέντευξη σε περιοδικό ειδικού προσανατολισμού, και αποδεχόμενος τα εύσημα για το Σύμφωνο Συμβίωσης, επιτέθηκε, με τον συνήθη πολεμικό του τρόπο, στην αντιπολίτευση, λέγοντας «ρωτήστε αυτούς γιατί δεν το ψήφισαν τόσα χρόνια». Στο ότι τα ψήφισαν τώρα, καμία μνεία δεν έγινε. Κεφαλαιοποίησε μόνο για το κόμμα του τα εύσημα. Επίσης «τόσα χρόνια» δεν ήταν το ίδιο κλίμα στην ελληνική κοινωνία, ούτε ήταν ίδιες οι κοινοτικές οδηγίες που τα επιβάλλουν.
Χθες επίσης, σε υπενθύμιση του κ. Μητσοτάκη ότι ο ίδιος και 17 βουλευτές της ΝΔ ψήφισαν το Σύμφωνο Συμβίωσης, ενώ δεν το ψήφισε ο κ. Καμμένος, ο πρωθυπουργός υπεξέφυγε διαστρεβλώνοντας κατά το δοκούν την πραγματικότητα, αφού είπε τη μισή αλήθεια: Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, είπε, ενώ ο Πάνος Καμμένος ήταν στην κυβέρνηση (Περί της μη ψήφισης, σιωπή)!
Επίσης οι 148 ψήφοι ανέδειξαν και τα υποφώσκοντα προβλήματα ανομοιογένειας των δύο κομμάτων στο εσωτερικό τους, και το οριακό της κοινοβουλευτικής τους δύναμης – προβλήματα που μια μαζική ψήφιση εκ μέρους της αντιπολίτευσης, δεν θα τα είχε αναδείξει. Προφανώς και δεν έγινε καμιά σοβαρή «ανταρσία», αλλά η εικόνα δεν έδειχνε και ιδιαίτερα συμπαγής. Γι αυτό ο Γραμματέα της Κ.Ο. Κώστας Ζαχαριάδης μίλησε για συζήτηση στα όργανα και την ανάγκη «ομογενοποίησης».
Άλλωστε η κυβέρνηση προτίθεται να φέρει και άλλα νομοσχέδια κοινωνικής «υφής», που θα τις προσδίδουν ριζοσπαστικά ψιμύθια στο καταρρακωμένο μνημονιακό προφίλ της, προκειμένου να αντισταθμίσει π.χ. τον ΕΝΦΙΑ, το κατακρεουργημένο επίδομα θέρμανσης, τις περικοπές, ή τα αξιακώς επαχθή – για την ιδεολογία της – μέτρα που επιβάλει η τρίτη αξιολόγηση.
Επεξήγηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό ενυπάρχει στο ιδεολογικό του DNA. Όμως δεν υπάρχει καμιά αντίφαση με όσα του καταλογίζουμε. Απλώς το συγκεκριμένο κυβερνητικό επιτελείο τα εργαλειοποιεί ωφελιμιστικά υπέρ του, στο έπακρο. Ο φανφαρόνικος τρόπος με τον οποίο άνοιξε τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου (πριν καν συμβουλευτεί όλους του επιστημονικούς φορείς που εμπλέκονται, και να φτάσει σε διατάξεις μέσα από ένα μετριοπαθή και ώριμο διάλογο), πείθει ότι χρησιμοποίησε το θέμα ως εργαλείο αποπροσανατολισμού, γνωρίζοντας τον κουρνιαχτό που θα σηκώσει.
Να θυμίσουμε επίσης ότι ο προσανατολισμός της κυβέρνησης επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι επιλεκτικός σε θέματα που είναι «φαντεζί», αλλά και εύκολα αντιμετωπίσιμα.
Πριν λίγες μέρες στη γιορτή των Ελευθερίων Ξάνθης οι μαθήτριες ενός σχολείου παρήλασαν, φορώντας όλες – για πρώτη φορά – μαντίλες.
Δεν θέτουμε την εθνική διάσταση στο παρόν κείμενο, επικεντρωνόμαστε μόνο στο θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η συνήθης εύκολη απάντηση των παντοειδούς είδους αριστερών, αποδίδει τέτοια φαινόμενα, στο υποτιθέμενο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των ατόμων. Όμως αν υπήρχε τέτοιος αυτοπροσδιορισμός, το δικαίωμα της μαντίλας θα υπήρχε και τα προηγούμενα χρόνια. Η μαζικότητα της ένδυσης σε όλες τις μαθήτριες, κατά την παρέλαση, δείχνει καταναγκασμό των κοριτσιών, που πριν ήταν ελεύθερα να μην τη φοράνε.
Και η μαντήλα είναι το παράδειγμα, ως πρόσφατο γεγονός. Οι μουσουλμάνες γυναίκες – ελληνίδες πολίτες ή μετανάστριες – στη χώρα μας καταπιέζονται. Στην Αθήνα έχει έρθει ακόμη και το βάρβαρο έθιμο της κλειτοριδεκτομής. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος στην Ευρώπη που αποδέχεται το νόμο της Σαρία. Το ξέρουν στο πετσί τους οι μουσουλμάνες της Θράκης.
Θα κάνει κάτι και επ’ αυτών η κυβέρνηση, ή θα μείνει μόνο στα εντυπωσιακά περί της ταυτότητας φύλου, που δημιουργούν ψευδεπίγραφες συγκρούσεις και πρωτοσέλιδα για εντυπώσεις;
