Σχολικά γεύματα τύπου γαλέρας;
Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Τα μνημόνια «χτύπησαν» την Ελληνική κοινωνία και τους νοικοκυραίους από άκρη σε άκρη της Ελλάδας. Κατάφεραν οι πολιτικοί μας να φτωχοποιήσουν την Ελλάδα και το φάσμα του υποσιτισμού σαν σκοτεινό πέπλο σκεπάζει την μέση οικογένεια.
Πρώτα θύματα του υποσιτισμού τα παιδιά.
Και εδώ καλείτε η πολιτεία να παίξει τον ρόλο της. Ένας ρόλος δύσκολος με πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις, ταμπού και εικόνες που μένουν «φυτεμένες» στο μυαλό των παιδιών.
Το σχολείο είναι ο χώρος σίτισης των παιδιών. Ανάμεσα στους μαθητές, υπάρχουν παιδιά που ακόμη δεν έφτασαν για να περιμένουν την σίτιση στο σχολείο ως μάνα εξ ουρανού. Υπάρχουν όμως και αυτά που το γεύμα στο σχολείο θα τα στυλώσει, θα τα χορτάσει και ίσως να νοιώσουν όμοια με αυτά τα παιδιά που ακόμη το φάσμα της ανεργίας και της έλλειψης δεν χτύπησε την πόρτα τους.
Οι δάσκαλοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στην πολιτεία η οποία κλεισμένη μέσα σε έναν γυάλινο πύργο υπέγραψε ένα χαρτί λέγοντας να σιτίζονται τα παιδιά στα σχολεία.
Οι δάσκαλοι αναρωτιούνται πώς θα γίνει αυτό; Πότε; Ποιος θα το κάνει;
Που είναι οι χώροι σίτισης στα σχολεία;
Που είναι οι τραπεζοκόμοι;
Πότε θα σκουπίζονται – απολυμαίνονται οι αίθουσες διδασκαλίας που θα μεταβληθούν σε χώροι σίτισης; Θα προλάβουν μέσα στο 20λεπτο που προβλέπει το πρόγραμμα να φάνε τα παιδιά, να προετοιμαστούν στην ίδια αίθουσα για την επόμενη διδακτική ώρα;
Θα πει ίσως, κάποιος λεπτομέρειες σκοπός είναι να στυλωθούν τα παιδιά και να μην μείνουν νηστικά για να μπορέσουν να επιτελέσουν την αποστολή τους δηλαδή να μάθουν γράμματα και να προκόψουν (;) μεγάλη κουβέντα που δεν είναι επί του παρόντος. Σημασία έχει να φάνε τα παιδιά.
Τρώγανε συσσίτιο και επί Στάλιν αλλά και επί κατοχής και μια χαρά μεγάλωσαν.
Άραγε οι δάσκαλοι ρωτήθηκαν πώς θα υλοποιηθεί αυτή η εντολή – καλώς βέβαια – αλλά πώς;
Ένα καλοκαίρι η κυβέρνηση τι έκανε, αφού πιλοτικά υλοποιήθηκε αυτό το πρόγραμμα την προηγούμενη σχολική χρονιά και οι δάσκαλοι κατέγραψαν τις αδυναμίες της όλης προσπάθειας της σίτισης των μαθητών. Γιατί το υπουργείο δεν ήρθε ένα καλοκαίρι σε επαφή με τους χειριστές του θέματος που είναι οι δάσκαλοι;
Για μία ακόμη φορά σε ότι αφορά το θέμα σχολείο ο υπουργός το καλοκαίρι προτίμησε τα μπάνια του αντί να σκύψει το κεφάλι του και να λύσει ένα σοβαρότατο πρόβλημα που έχει να κάνει με τα παιδιά.
Ένα πρόβλημα που έτσι όπως υλοποιείται, θυμίζει φωτογραφίες βγαλμένες από την Σταλινική εποχή όπου τα παιδιά στην σειρά σιτίζονταν από ένα καζάνι.
Αλήθεια, ο σημερινός Υπουργός γνωρίζει ότι ο Στάλιν πέθανε και οι πρακτικές του στο θέμα της εκπαίδευσης αφορούσε εκείνη την εποχή; Ήταν άλλα χρόνια τότε. Όλοι ήταν το ίδιο. Πεινούσαν εκτός από την νομενκλατούρα.
Σήμερα ευτυχώς ακόμη υπάρχουν και κάποιοι πολίτες εκτός της νομενκλατούρας που πιστεύουν ότι πρέπει να γίνουν διαφορετικά τα πράγματα και σύμφωνα με την σημερινή πραγματικότητα.
Τα παιδιά δεν ζούνε στην εποχή του «πατερούλη» ή ακόμα στην κατοχή, για να τρώνε μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος.
Λίγη αξιοπρέπεια στα παιδιά μας, στους αυριανούς πολίτες δεν είναι κακό να την βιώσουν, να την συνηθίσουν να την εμπεδώσουν.
Σχολείο δεν είναι μαθαίνουν τα παιδιά ότι δεν υπάρχει ορθοδοξία και ότι υπάρχουν οικογένειες έμφυλες ή όπως αλλιώς θέλουν να τις παρουσιάζουν στους μαθητές τα διεστραμμένα μυαλά των διοικούντων τον τόπο.
Φτάνει ποια, αφήστε τους Έλληνες, μικρούς και μεγάλους να ζούνε την φτώχια που επιβάλλατε τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.
