Δεν λέμε καλή είναι η παρέμβαση των επιστημόνων του Νοσοκομείου Ξάνθης και αποτυπώνουν την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι δημότες τις πόλης. Όμως ποιος ο σκοπός της παρέμβασης του επιστημονικού κόσμου του νοσοκομείου; Με την φράση όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα τι εννοούν οι ευαίσθητοι κατά τα άλλα επιστήμονες του νοσοκομείου; Να πέσουν φόλες; Να μουτρωθούν; Τι ακριβώς; Και ποια είναι τα “ενδεδειγμένα” μέτρα που εφαρμόζονται στα πολιτισμένα κράτη; Παρέμβαση για την παρέμβαση και στην ουσία τι;
Με αφορμή το πρόσφατο τραγικό περιστατικό της δύστυχης βρετανίδας στην περιοχή της Μαρώνειας, το οποίο εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, το Επιστημονικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου Ξάνθης (εκλεγμένο όργανο όπου αντιπροσωπεύεται το σύνολο του επιστημονικού δυναμικού του Ιδρύματος), με αίσθημα ευθύνης, αποφάσισε ομόφωνα να δημοσιοποιήσει ορισμένα στοιχεία, τα οποία οφείλει να γνωρίζει η τοπική κοινωνία, και όχι μόνο.
Σύμφωνα με τα αρχεία που τηρούνται, οι επίσημα καταγεγραμμένες επιθέσεις αδέσποτων κυρίως, αλλά όχι μόνο, σκύλων με τραυματισμό, από την ευρύτερη περιοχή της Ξάνθης, που κατέληξαν στο Νοσοκομείο για περιποίηση, ενίοτε νοσηλεία και θεραπεία (συρραφή τραυμάτων, συχνά σοβαρών, που μπορεί να σημαδέψουν μια ζωή, οροί, αντιλυσσική αγωγή όταν χρειάζεται, αντιβιώσεις, αλλαγές, επιπλοκές κοκ) ανήλθαν σε 223 για το 2014, 235 για το 2015, 205 για το 2016 και 193 ήδη για φέτος μέχρι τώρα. Σχεδόν 1000 συμπολίτες μας δηλαδή τα τελευταία 4 χρόνια μόνο! Η (αυθαίρετη μεν, αλλά πάντως ενδεικτική ως τάξη μεγέθους) αναγωγή στον γενικό πληθυσμό της χώρας, προκαλεί δέος. Ακόμη, ένας καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός τροχαίων ατυχημάτων (πιθανότατα και δυστυχημάτων) με αυτοκίνητα, μηχανές ή ποδήλατα οφείλονται, είτε σε επίθεση, είτε σε ανεξέλεγκτη παρουσία αδέσποτων στους δρόμους (όχι σπάνια και στην Εγνατία). Πέραν του γεγονότος ότι η τριτοκοσμική αυτή κατάσταση δεν περιποιεί τιμή για κανέναν, αν συνυπολογιστούν και η οικονομική διάσταση του θέματος (επιβάρυνση ασθενών/οικογενειών, όσο και του Συστήματος Υγείας), αλλά και οι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια γενικώς (επιθέσεις χωρίς τραυματισμό ή με ελαφρύτερους τραυματισμούς που δεν καταλήγουν στο Νοσοκομείο, ακαθαρσίες, διασκορπισμός σκουπιδιών, μετάδοση ζωοανθρωπονόσων λχ λύσσας, εχινοκοκκίασης, λεπτοσπείρωσης -επιβεβαιωμένο περιστατικό πέρυσι- λεϊσμανίασης κοκ), γίνεται παραπάνω από εμφανής η σοβαρότητα του προβλήματος.
Θεωρήσαμε επιβεβλημένη αυτήν την παρέμβαση, όχι φυσικά για να έρθουμε σε στείρα αντιπαράθεση με φιλοζωϊκά σωματεία, αλλά γιατί κρίναμε ότι δεν δικαιούμαστε να εθελοτυφλούμε άλλο. Κατανοούμε και συμμεριζόμαστε τις ευαισθησίες τους εν πολλοίς (η ευαισθησία εξάλλου στους χώρους δουλειάς μας περισσεύει), αλλά μέχρις ενός ορίου, μετά το οποίο με ρεαλισμό, νηφαλιότητα και παρρησία οφείλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το να ανεχόμαστε να κυκλοφορούν αδέσποτα παντού στους δημόσιους χώρους, δεν είναι ζωοφιλία, είναι αδιαφορία. Μακάρι να μπορούσαν να μαζευτούν όλα σε αξιοπρεπή κυνοκομεία με καλές συνθήκες διαβίωσης ή να δοθούν για υιοθεσία σε ανάδοχες οικογένειες, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό δεν μοιάζει εφικτό. Με δεδομένες τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, φαίνεται πως όχι μόνο δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά μάλλον το διαιωνίζει και το διογκώνει, λειτουργώντας σαν τροχοπέδη τελικά για την αποτελεσματική παρέμβαση εκ μέρους των αρμόδιων Δημοτικών Αρχών. Δεν μπορεί η διάταξη του Νόμου που προβλέπει να αφήνονται (μετά τις όποιες ενέργειες) στους «φυσικούς» τους χώρους, να καταλήγει στην πράξη στο να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι σκύλοι παντού σαν ιερές αγελάδες, χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να τους ενοχλήσει, συχνά σε αγέλες που όλοι αποφεύγουμε στην κεντρική πλατεία, στους κυκλοφοριακούς κόμβους, έξω (ή και μέσα) από τις αυλές των Σχολείων και του Νοσοκομείου. Η Ξάνθη, η πόλη που αυτάρεσκα αποκαλούμε «η πόλη με τα χίλια χρώματα», έχει καταντήσει η πόλη με τους χίλιους αδέσποτους σκύλους. Κάτι δεν πάει καλά.
Αναζητώντας λύση, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την Αμερική. Αρκεί να εφαρμόσουμε όλες ανεξαιρέτως τις μεθόδους που χρησιμοποιούν όλα τα πολιτισμένα κράτη στα οποία (υποτίθεται ότι θέλουμε να) ανήκουμε, όπου δεν υπάρχει αδέσποτο ούτε για δείγμα. Ας δείξουμε ότι δεν έχουμε απωλέσει πλήρως την αίσθηση του κοινού καλού και ας ενεργήσουμε επιτέλους, σαν σοβαρή, λογική και πολιτισμένη κοινωνία.
