Του Γιάννη Σιδέρη
«Στους δρόμους βγαίνουμε για να περπατήσουμε ή να διαδηλώσουμε. Όχι για να παρελάσουμε», έγραφε στο Τwitter ο Αλέξης Τσίπρας, τον Οκτώβριο του 2011!
Έγινε πρωθυπουργός και οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται ως έχουν, αλλά η ατζέντα της συζήτησης έχει αλλάξει. Αποπροσανατολίζεται στα μίνι μαθητριών και εκπαιδευτικών. Καμία κριτική σε μία ακόμη υπαναχώρηση της κυβέρνησης, που ως αντιπολίτευση δραματοποιούσε τα ελάχιστα, και είχε προσπαθήσει με ακτιβιστικές παρεμβάσεις να ματαιώσει τις μαθητικές παρελάσεις, που δήθεν στρατιωτικοποιούν τις μαθητικές συνειδήσεις.
Εξαιρέσει της Σαντορίνης, όπου η Χ.Α. έκανε πάλι το πατριδοκαπηλικό θέατρό της, οι παρελάσεις σε όλη τη χώρα διεξήχθησαν εν αγαστή ομονοία, τάξει και πραότητι. Προφανώς απαγκιστρωθήκαμε από τα μνημόνια (ενδεχομένως και να τα σκίσαμε χωρίς να το πάρουμε είδηση). Στις εξέδρες των επισήμων δεν ανεβαίνουν πλέον μνημονιακοί γιες μεν, αλλά ηγήτορες αγέρωχοι, οι οποίοι έχουν ενστερνιστεί και σαρκώνουν εν τη πράξει, την εθνική επιταγή του «Όχι».
Στις πόλεις ανά την χώρα, μαθητές δεν μούντζωσαν την εξέδρα των επισήμων, ώστε να γίνουν ήρωες και να τύχουν θωπευτικών κρίσεων περί της περήφανης νεολαίας που δεν αποδέχεται την μνημονιακή υποταγή. Αγανακτισμένοι πολίτες δεν κατελήφθησαν από διάπυρο πάθος, δεν λειτούργησαν οχλοκρατικώς, δεν μπουγέλωσαν, δεν έβρισαν, δεν κυνήγησαν βιαίως τους – και αιρετούς μην ξεχνάμε – επισήμους, δεν τους κατέβασαν από την εξέδρα, προκειμένου να πάρει τη θέση τους ο αγνός ανώνυμος λαός, που μόνο αυτός ανταποκρίνεται στις επιταγές της ιστορίας, και βάζει ατρόμητος τα στήθη του στα δρεπανηφόρα άρματα των μνημονιακών κατακτητών.
Οι παρελάσεις ανά την Ελλάδα διεξήχθησαν εν πλήρη ευταξία (αν δεν μας διέλαθε κάτι).
Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, διεξήχθη χωρίς τα λεφούσια των χρυσαυγιτών από τη μια πλευρά, των Συριζαίων και των συν αυτοίς από την άλλη, να γιουχάρουν, να προγκούν, να απειλούν αγριεμένοι, να αναγκάζουν τον πρόεδρο τη Δημοκρατίας (όπως ανάγκασαν τότε τον Κάρολο Παπούλια), στον μέγιστο εθνικό ευτελισμό: Να αποχωρήσει όχι ο Κάρολος Παπούλιας, αλλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από την παρέλαση της εθνικής εορτής (δηλαδή της απόδοσης μνήμης και τιμής στους θυσιασμένους, τους ακρωτηριασμένους, τους αγνοούμενους, τους σωματικώς και ψυχικώς πληγιασμένους, του πολέμου εκείνου), για να μην επιδεινωθούν και γίνουν ανεξέλεγκτες οι εκτρωματικές συνθήκες.
Προφανώς άλλαξαν ανεπαίσθητα οι μνημονιακές καταστάσεις, και δεν το πήραμε χαμπάρι. Έτσι ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μάλλον δεν στάθηκε στην εξέδρα για να του αποδώσει τιμές ένας στρατός και το έμψυχο προσωπικό του, των οποίων οι δυνατότητες έχουν μειωθεί εξαιτίας των μνημονίων. Η λεωφόρος Αλεξάνδρου δεν χρειάστηκε να καταληφθεί από την ιερή οργή πολιτών, η αγριότητα δεν έσπασε τα κάγκελα, οι κλούβες των ΜΑΤ δεν χρειάστηκε να τον προστατέψουν. Ήταν πλέον «λαός στρατός αδελφωμένοι», που έλεγε και το παλιό σύνθημα.
Είναι κατανοητό ότι και η εθνική εορτή είχε ενταχθεί στην πολιτική εργαλειοθήκη του ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε μοχλό προώθησης στην στοχευμένη άνοδό του στην εξουσία. Δεν απέρρεε από αντίθεση στις παρελάσεις εξαιτίας ιδεολογικών λόγων. Αυτές είχαν αφεθεί στον Τάσο Κουράκη στην Θεσσαλονίκη, ο οποίος προσπάθησε κάποτε να ματαιώσει τη μαθητική παρέλαση, και στον Παναγιώτη Λαφαζάνη στην Αθήνα, που προσπάθησε να συν-παρελάσει με συνθήματα συνδικαλιστικών απαιτήσεων και αντιμνημονιακών τσιτάτων. Τουλάχιστον τότε ο Κουράκης ήταν συνεπής με τις ιδέες του. Ο Λαφαζάνης παρέμεινε συνεπής εσαεί.
Αυτή η υποταγμένη στάση του ίδιου λαού, των τμημάτων που τότε αντιδρούσαν αμαυρώνοντας τη μέρα, που εξεγείρονταν, έβριζαν, απειλούσαν, καταριόνταν, σπίλωναν, ενώ τώρα μετέχουν σιωπηλώς και παθητικώς, είναι η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ένδειξη και ο βαθμός χειραγώγησης που τους ασκεί. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φταίει, δεν τους υποχρεώνει. Οικεία βουλήσει υποτάσσονται, απαρνούμενοι τα συνθήματα που τους έκαναν τότε να εξεγείρονται!
ΥΓ: Οσο για την ίδια τη μαθητική παρέλαση, έχει υπέρ ιδεολογικοποιηθεί και τροφοδοτήσει υπερβολικές διαμάχες. Ένα συμπαθητικό πανηγυράκι (με ολίγον χαβαλέ), είναι για τους μαθητές, χωρίς κανένα ιδεολογικό, στρατοκρατικό και εθνικιστικό επίχρισμα. Θα μπορούσε να καταργηθεί και στη θέση της να λάβουν χώραν άλλες εκδηλώσεις μνήμης, με το ίδιο, ή ίσως και πιο παραγωγικό αποτέλεσμα.
Λογικά θα ανέμενε κανείς να τις έχει καταργήσει ο αντιμιλιταριστικός ΣΥΡΙΖΑ. Η όχι;
Φωτογραφία: SOOC
