+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ πεφιλημένα τέκνα,
Χάριτι Θεοῦ ἠξιώθημεν νὰ φθάσωμεν καὶ πάλιν εἰς τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὸ «εὖ εἶναι»[1], τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὰ ἔργα τοῦ νόμου καὶ ἀπὸ τὸν θάνατον, νὰ μᾶς δωρήσῃ δὲ τὴν κατ᾿ ἀλήθειαν ζωὴν καὶ τὴν χαρὰν τὴν μεγάλην, ἣν «οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ἡμῶν»[2].
Ὑποδεχόμεθα τὸν «παντέλειον Θεόν»[3], τὸν ὁποῖον «ἀγάπη κεκόμικεν εἰς τὴν γῆν»[4], ὁ ὁποῖος καθίσταται ἡμῖν «καὶ ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[5]. Ὁ κενωθεὶς Θεὸς Λόγος συγκαταβαίνει εἰς τὸ πλανηθὲν πλάσμα αὐτοῦ «συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καὶ ἀκατάληπτον»[6]. Ὁ «ἀχώρητος παντὶ» χωρεῖται ἐν τῇ γαστρὶ τῆς Παρθένου, ὁ μέγας ὑπάρχει ἐν σμικροῖς. Τὸ μέγα τοῦτο κεφάλαιον τῆς πίστεώς μας, τὸ πῶς ὁ ὑπερούσιος Θεὸς «ὑπὲρ ἄνθρωπον γέγονεν ἄνθρωπος»[7], παραμένει «ἀνέκφαντον» μυστήριον. «Τὸ μέγα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως μυστήριον, ἀεὶ μένει μυστήριον»[8].
Αὐτὸ τὸ ξένον καὶ παράδοξον γεγονὸς «τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν»[9], εἶναι τὸ θεμέλιον τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία∙ οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[10].
Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑψίστη σωτηριώδης ἀλήθεια διὰ τὸν ἄνθρωπον. Ἀνήκομεν εἰς τὸν Χριστόν. Τὰ πάντα εἶναι ἡνωμένα ἐν Χριστῷ. Ἐν Χριστῷ ἀναπλάθεται ἡ φθαρεῖσα φύσις μας, ἀποκαθίσταται τὸ κατ᾿ εἰκόνα καὶ ἀνοίγεται εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους ἡ ὁδὸς τοῦ καθ᾿ ὁμοίωσιν. Διὰ τῆς προσλήψεως ὑπὸ τοῦ Θείου Λόγου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, διὰ τοῦ κοινοῦ θείου προορισμοῦ καὶ τῆς κοινῆς σωτηρίας θεμελιοῦται ἡ ἑνότης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Δὲν σώζεται ὅμως μόνον ἡ ἀνθρωπότης, ἀλλὰ σύμπασα ἡ κτῖσις. Ὡς ἡ πτῶσις τῶν πρωτοπλάστων συμπαρασύρει ὅλην τὴν πλᾶσιν, οὕτω καὶ ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀφορᾷ εἰς ὁλόκληρον τὴν δημιουργίαν. «Ἐλευθέρα μὲν ἡ κτῖσις γνωρίζεται, υἱοὶ δὲ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι»[11]. Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς καλεῖ νὰ ἑορτάσωμεν τὴν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν ὡς τὴν «κοινὴν ἑορτὴν πάσης τῆς κτίσεως», ὡς « τὰ σωτήρια τοῦ κόσμου, τήν γενέθλιον ἡμέραν τῆς ἀνθρωπότητος»[12].
Τὸ «Χριστὸς γεννᾶται» ἀκούεται, δυστυχῶς, καὶ πάλιν εἰς ἕνα κόσμον πλήρη βιαιοτήτων, ἐπικινδύνων ἀνταγωνισμῶν, κοινωνικῆς ἀνισότητος καὶ καταπατήσεως τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Τὸ 2018 συμπληροῦνται ἑβδομήκοντα ἔτη ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴν Διακήρυξιν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία, μετὰ ἀπὸ τὰς φοβερὰς ἐμπειρίας καὶ καταστροφὰς τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀνέδειξε τὰ κοινὰ ὑψηλὰ ἰδανικά, τὰ ὁποῖα ὀφείλουν νὰ σέβωνται ἀπαρεγκλίτως ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ τὰ κράτη. Ὅμως, ἡ ἀθέτησις τῆς Διακηρύξεως αὐτῆς συνεχίζεται, ποικίλαι δὲ καταχρήσεις καὶ σκόπιμοι παρερμηνεῖαι τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ὑποσκάπτουν τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν πραγμάτωσίν των. Συνεχίζομεν νὰ μὴ διδασκώμεθα ἀπὸ τὴν ἱστορίαν ἢ νὰ μὴ θέλωμεν νὰ διδαχθῶμεν. Οὔτε αἱ τραγικαὶ ἐμπειρίαι βίας καὶ ἡ καταρράκωσις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, οὔτε ἡ διακήρυξις ὑψηλῶν ἰδανικῶν, ἀπέτρεψε τὴν συνέχισιν τῆς βίας καὶ τῶν πολέμων, τὴν ἀποθέωσιν τῆς ἰσχύος καὶ τὴν ἐκμετάλλευσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον. Οὔτε, βεβαίως, ἡ ἰσχὺς τῶν τεχνικῶν μέσων καὶ αἱ ἐκπληκτικαὶ κατακτήσεις τῆς ἐπιστήμης, οὔτε ἡ οἰκονομικὴ πρόοδος, ἔφερον κοινωνικὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν πολυπόθητον εἰρήνην. Τοὐναντίον, εἰς τὴν ἐποχὴν μας ὁ εὐδαιμονισμὸς τῶν κατεχόντων αὐξάνεται καὶ ἡ παγκοσμιοποίησις καταστρέφει τοὺς ὅρους τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ εἰρήνης.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀγνοήσῃ αὐτὰς τὰς ἀπειλὰς κατὰ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. «Οὐδὲν γὰρ ὅσον ἄνθρωπος ἱερόν, ᾧ καὶ φύσεως ἐκοινώνησεν ὁ Θεός»[13]. Ἀγωνιζόμεθα διὰ τὸν ἄνθρωπον, διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δικαιοσύνης, ἐν ἐπιγνώσει ὅτι «ἡ ὄντως εἰρήνη παρὰ Θεοῦ»[14], ὅτι τὸ ὑπέρλογον μυστήριον τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθειαν περὶ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ θείου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Ζῶμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ τὴν ἐλευθερίαν, ἐκ Χριστοῦ, ἐν Χριστῷ καὶ εἰς Χριστόν. Εἰς τὸν πυρῆνα αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας ἀνήκει ἡ ἀγάπη, ἥτις «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς»[15], ἡ ἀγάπη «ἐκ καθαρᾶς καρδίας»[16]. Ἐνῶ ὁ αὐτόνομος, ὁ αὐτογνώμων καὶ αὐτάρκης, ὁ αὐτοθεούμενος καὶ αὐτομακαριζόμενος ἄνθρωπος περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτὸν του καὶ τὴν ἀτομικὴν του αὐτάρεσκον εὐδαιμονίαν καὶ βλέπει τὸν συνάνθρωπον ὡς περιορισμὸν τῆς ἐλευθερίας του, ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἔχει κατεύθυνσιν πρὸς τὸν ἀδελφὸν, κινεῖται πρὸς τὸν πλησίον, ἀληθεύει ἐν ἀγάπῃ. Τὸ μέλημα τοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι ἡ διεκδίκησις δικαιωμάτων, ἀλλὰ τὸ «ποιεῖν τε καὶ πράττειν τὰ δικαιώματα Χριστοῦ»[17], ἐν ταπεινώσει καὶ εὐχαριστίᾳ.
Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῆς ἐλευθερίας ὡς ἀγάπης καὶ τῆς ἀγάπης ὡς ἐλευθερίας, εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος καί ἡ ἐγγύησις διὰ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Στηριζόμενοι ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ ἐνθέου ἤθους δυνάμεθα νά ἀντιμετωπίσωμεν τὰς μεγάλας προκλήσεις τοῦ παρόντος, αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν ὄχι μόνον τὸ εὖ ζῆν, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῆν τῆς ἀνθρωπότητος.
Τὴν ἀλήθειαν τοῦ «Θεανθρώπου» ὡς ἀπάντησιν εἰς τὸν σύγχρονον «ἀνθρωπο-θεὸν» καὶ πρὸς ἀνάδειξιν τοῦ αἰωνίου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐξῇρε καὶ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 2016): «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔναντι τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ», προβάλλει τόν «Θεάνθρωπον» ὡς ἔσχατον μέτρον τῶν πάντων: «Οὐκ ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα λέγομεν, ἀλλὰ Θεὸν ἐνανθρω-πήσαντα»[18]. Ἀναδεικνύει δὲ τὴν σωτηριώδη ἀλήθειαν τοῦ Θεανθρώπου καὶ τὸ Σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς τόπον καὶ τρόπον τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ζωῆς, ὡς “ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ”[19] καὶ ὡς μετοχήν, ἤδη ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ»[20].
Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ βεβαίωσις καὶ ἡ βεβαιότης ὅτι τὴν ἱστορίαν, ὡς πορείαν πρός τὴν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων, κατευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Βεβαίως, ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν Βασιλείαν, ἡ ὁποία δὲν συντελεῖται μακρὰν ἤ ἀνεξαρτήτως τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος, τῶν ἀντιφάσεων καὶ τῶν περιπετειῶν αὐτῆς, ποτὲ δὲν ὑπῆρξεν ἄνευ δυσκολιῶν. Ἐν μέσῳ αὐτῶν ἡ Ἐκκλησία μαρτυρεῖ περὶ τῆς ἀληθείας καὶ ἐπιτελεῖ τὸ ἁγιαστικὸν, ποιμαντικὸν καὶ μεταμορφωτικὸν ἔργον αὐτῆς. «Ἡ γὰρ ἀλήθειά ἐστι τῆς Ἐκκλησίας καὶ στῦλος καὶ ἑδραίωμα…Στῦλός ἐστι τῆς οἰκουμένης ἡ Ἐκκλησία…καὶ μυστήριόν ἐστι, καὶ μέγα, καὶ εὐσεβείας μυστήριον»[21].
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἂς συνεορτάσωμεν, εὐδοκίᾳ τοῦ σκηνώσαντος ἐν ἡμῖν Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀγαλλιάσει καὶ χαρᾷ πεπληρωμένῃ, τὰς ἑορτὰς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου. Εὐχόμεθα ἐκ Φαναρίου, ὅπως ὁ σαρκωθεὶς καὶ συγκαταβὰς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Κύριος καὶ Σωτὴρ ἡμῶν, χαρίζηται εἰς ὅλους κατὰ τὸν νέον ἐνιαυτὸν τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ, ὑγιείαν κατ᾿ ἄμφω, εἰρήνην καὶ τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην, διαφυλάττῃ δὲ καλῶς τὴν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν καὶ εὐλογῇ τὰ ἔργα διακονίας αὐτῆς, ἵνα δοξάζηται τὸ ὑπεράγιον καὶ ὑπερύμνητον ὄνομα Αὐτοῦ.
Χριστούγεννα ‚βιζ΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 206η
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017
Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Χριστούγεννα σήμερα, γιορτή τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νά δοῦμε, νά ἀναζητήσουμε ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός.
Ἐνώ τρέχουμε στούς καθημερινούς ρυθμούς τῆς ζωῆς μας γιά νά προλάβουμε νά κάνουμε πολλά, ἡ πρόσκληση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά σταματήσουμε γιά λίγο, νά δοῦμε τόν τόπο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν πόλη Βηθλεέμ, τό Σπήλαιο, τήν Φάτνη, τούς ποιμένες, τά ζῶα, τόν ἀστέρα. Νά ἀκούσουμε τόν ἀγγελικό ὕμνο τῶν Χριστουγέννων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη». Νά δοῦμε πέρα ἀπό τήν καθημερινότητά μας, ἀπό τά τρέχοντα, τά ἐφήμερα, νά δοῦμε αὐτά πού μένουν, τά ἱερά, τά μεγάλα γεγονότα τῶν Χριστουγέννων, γιά νά ἔχουμε μία καθαρή εἰκόνα τῆς ὑπάρξεως, τῆς πορείας καί τοῦ ἀνθρώπινου προσανατολισμοῦ μας.
Εἶναι γνωστές οἱ ἐμπειρίες, τά βιώματα καί τά αἰσθήματα ὅλων μας γιά τήν σημερινή μας ζωή, ἡ ὁποία σιγά σιγά ἀλλοιώνεται καί χάνει τήν ἁπλότητα καί τήν ὀμορφιά της.
Εἶναι συνηθισμένο σήμερα νά μή δίνεται προσοχή στήν ποιότητα, στήν ὀμορφιά καί στήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς.
Στήν ἐποχή μας ἐνδιαφέρον ἔχουν ἡ ἀλαζονεία, ἡ ὑπερβολή, τά ἀκραῖα φαινόμενα, οἱ προκλητικές διαφημίσεις. Μέσα σέ αὐτή τήν ἀτμόσφαιρα ἡ Ἐκκλησία τήν γιορτή τῶν Χριστουγέννων μᾶς προσκαλεῖ νά ἀνοίξουμε τά μάτια μας, νά δοῦμε, νά διερωτηθοῦμε, νά προβληματιστοῦμε, τί δέν ἔχουμε, τί μᾶς λείπει, τί χάνουμε, τί ζητοῦμε ἀπό τήν ζωή μας. Μᾶς λείπει ἡ ἁπλότητα, ἡ ταπείνωση, ἡ αὐθεντικότητα τῆς ζωῆς. Ζοῦμε χωρίς τήν ἀγάπη, χωρίς τόν σεβασμό στόν ἄνθρωπο, στά παιδιά, στήν οἰκογένεια, στό περιβάλλον, γενικά στήν ἀνθρώπινη κοινωνία.
Δέν δίνουμε τόπο, κατάλυμα γιά τόν Χριστό στή ζωή μας, τόν διώχνουμε, γι’ αὐτό γίνεται ἡ ζωή μαρτυρική, χωρίς ἀγάπη κατανόηση εἰρήνη.
Ὁ Θεός Λόγος ἦρθε σ’ ἐμᾶς, στόν πλανήτη μας, ὡς τό φῶς, ὁ φίλος, ὁ μόνος Σωτῆρας καί συμπαραστάτης μας γιά νά μήν εἴμαστε μόνοι, μοναχικοί, ἔρημοι, ἀβοήθητοι, ἀπελπισμένοι, χαμένοι.
Ἦρθε γιά νά ἔχουμε δρόμους καί ὁρίζοντες ἀνοιχτούς, νά προοδεύουμε, νά προχωροῦμε νά ἐλευθερωνόμαστε, νά ζοῦμε ἐλεύθερα καί αὐθεντικά ἀπό τώρα.
Αὐτά εἶναι τά διαχρονικά, τά σύγχρονα, τά ἐπίκαιρα Χριστούγεννα. Ὁ Χριστός ἐνσαρκώνεται, ἐνανθρωπίζεται, γίνεται ἀληθινός ἄνθρωπος, ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Θεάνθρωπος.
Μοιράζεται μέ ἐμᾶς τήν φτώχεια, τήν ἀνέχεια, τήν ἐρημιά, τήν κακία, τήν ἐχθρότητα, τά μίση καί τά πάθη.
Ὅλα αὐτά Ἐκεῖνος τά παίρνει, τά μοιράζεται μαζί μας, ἀλλά τά μεταμορφώνει σέ χαρά, σέ γιορτή, σέ πανηγύρι.
Ὅμως ἀδελφοί, ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἔχει διάθεση νά δεῖ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός;
Προγραμματίζουμε τά Χριστούγεννα πού θά πάμε, τί θά φάμε, σέ ποιό κέντρο θά διασκεδάσουμε, τί δῶρα θά κάνουμε. Πόσοι ἀπό τούς χριστιανούς πᾶμε στήν Ἐκκλησία, πόσοι μέ φόβο Θεοῦ, πίστη καί ἀγάπη κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, πόσοι βιώνουμε τό μήνυμα τῆς ἀγάπης;
Φωτισμένα δέντρα, φωτισμένοι δρόμοι, φωτισμένες πλατεῖες ἀλλά χωρίς φῶς καί ζεστασιά στήν ψυχή μας. Καιρός καί ἀνάγκη ἐπιτακτική εἶναι νά Τόν ἀναζητήσουμε τόν Ἐνανθρωπήσαντα Κύριο καί Θεό, νά τόν βάλουμε στήν καρδιά μας, στήν ζωή μας, στήν οἰκογένειά μας, στό σχολεῖο μας, στήν κοινωνία μας γιά νά νιώσουμε τήν χαρά, τήν ζεστασιά, τήν εἰρήνη τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων.
Διάπυρος πρός τόν τεχθέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 206η
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017
Προς τον Ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό
της καθ ἡμᾶς Ιεράς Μητροπόλεως
«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»
Αδελφοί μου αγαπητοί,
Χριστούγεννα σήμερα, γιορτή της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου μας καλεί η Εκκλησία μας να δούμε, να αναζητήσουμε που γεννήθηκε ο Χριστός.
Ενώ τρέχουμε στους καθημερινούς ρυθμούς της ζωής μας για να προλάβουμε να κάνουμε πολλά, η πρόσκληση της Εκκλησίας είναι να σταματήσουμε για λίγο, να δούμε τον τόπο της Γεννήσεως του Χριστού, την πόλη Βηθλεέμ, το Σπήλαιο, την Φάτνη, τους ποιμένες, τα ζώα, τον αστέρα. Να ακούσουμε τον αγγελικό ύμνο των Χριστουγέννων «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Να δούμε πέρα από την καθημερινότητά μας, από τα τρέχοντα, τα εφήμερα, να δούμε αυτά που μένουν, τα ιερά, τα μεγάλα γεγονότα των Χριστουγέννων, για να έχουμε μία καθαρή εικόνα της υπάρξεως, της πορείας και του ανθρώπινου προσανατολισμού μας.
Είναι γνωστές οι εμπειρίες, τα βιώματα και τα αισθήματα όλων μας για την σημερινή μας ζωή, η οποία σιγά σιγά αλλοιώνεται και χάνει την απλότητα και την ομορφιά της.
Είναι συνηθισμένο σήμερα να μη δίνεται προσοχή στην ποιότητα, στην ομορφιά και στην αλήθεια της ζωής.
Στην εποχή μας ενδιαφέρον έχουν η αλαζονεία, η υπερβολή, τα ακραία φαινόμενα, οι προκλητικές διαφημίσεις. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα η Εκκλησία την γιορτή των Χριστουγέννων μας προσκαλεί να ανοίξουμε τα μάτια μας, να δούμε, να διερωτηθούμε, να προβληματιστούμε, τι δεν έχουμε, τι μας λείπει, τι χάνουμε, τι ζητούμε από την ζωή μας. Μας λείπει η απλότητα, η ταπείνωση, η αυθεντικότητα της ζωής. Ζούμε χωρίς την αγάπη, χωρίς τον σεβασμό στον άνθρωπο, στα παιδιά, στην οικογένεια, στο περιβάλλον, γενικά στην ανθρώπινη κοινωνία.
Δεν δίνουμε τόπο, κατάλυμα για τον Χριστό στη ζωή μας, τον διώχνουμε, γι’ αυτό γίνεται η ζωή μαρτυρική, χωρίς αγάπη κατανόηση ειρήνη.
Ο Θεός Λόγος ήρθε σ’ εμάς, στον πλανήτη μας, ως το φως, ο φίλος, ο μόνος Σωτήρας και συμπαραστάτης μας για να μην είμαστε μόνοι, μοναχικοί, έρημοι, αβοήθητοι, απελπισμένοι, χαμένοι.
Ήρθε για να έχουμε δρόμους και ορίζοντες ανοιχτούς, να προοδεύουμε, να προχωρούμε να ελευθερωνόμαστε, να ζούμε ελεύθερα και αυθεντικά από τώρα.
Αυτά είναι τα διαχρονικά, τα σύγχρονα, τα επίκαιρα Χριστούγεννα. Ο Χριστός ενσαρκώνεται, ενανθρωπίζεται, γίνεται αληθινός άνθρωπος, ο αληθινός Θεός, ο Θεάνθρωπος.
Μοιράζεται με εμάς την φτώχεια, την ανέχεια, την ερημιά, την κακία, την εχθρότητα, τα μίση και τα πάθη.
Όλα αυτά Εκείνος τα παίρνει, τα μοιράζεται μαζί μας, αλλά τα μεταμορφώνει σε χαρά, σε γιορτή, σε πανηγύρι.
Όμως αδελφοί, ο σημερινός άνθρωπος έχει διάθεση να δει που γεννήθηκε ο Χριστός;
Προγραμματίζουμε τα Χριστούγεννα που θα πάμε, τι θα φάμε, σε ποιό κέντρο θα διασκεδάσουμε, τι δώρα θα κάνουμε. Πόσοι από τους χριστιανούς πάμε στην Εκκλησία, πόσοι με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, πόσοι βιώνουμε το μήνυμα της αγάπης;
Φωτισμένα δέντρα, φωτισμένοι δρόμοι, φωτισμένες πλατείες αλλά χωρίς φως και ζεστασιά στην ψυχή μας. Καιρός και ανάγκη επιτακτική είναι να Τον αναζητήσουμε τον Ενανθρωπήσαντα Κύριο και Θεό, να τον βάλουμε στην καρδιά μας, στην ζωή μας, στην οικογένειά μας, στο σχολείο μας, στην κοινωνία μας για να νιώσουμε την χαρά, την ζεστασιά, την ειρήνη της γιορτής των Χριστουγέννων.
Διάπυρος προς τον τεχθέντα Κύριον ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
