Η Χραλ Ογλού Ζεϊνέπ, μια 22χρονη Πομάκα με καταγωγή από τις Θέρμες της Ξάνθης, μεγάλωσε στο Δίστομο Βοιωτίας, εκεί όπου εργαζόταν ο πατέρας της. Αριστούχος απόφοιτη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δ.Π.Θ. η Χραλ Ογλού Ζεϊνέπ και μητέρα ενός αγοριού, μόλις 3 μηνών, πριν λίγες ημέρες έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, είπε τον όρκο κατά την τελετή αποφοίτησης και πήρε στα χέρια της το πτυχίο.
Στις διακοπές συνήθιζε να επισκέπτεται το χωριό του παππού και της γιαγιάς, να ανταμώνει με συγγενείς και φίλους και να διατηρεί ζωντανούς και ισχυρούς τους δεσμούς με τον ορεινό οικισμό. Πολλά πράγματα τα έβρισκε διαφορετικά από τη ζωή στο Δίστομο, πολλές συνήθειες αλλιώτικες, όμως, η αγάπη που ένιωθε μέσα της και για τους δύο τόπους ήταν το ίδιο δυνατή.
Μεράκι για την ελληνική γλώσσα
Αριστούχος απόφοιτη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δ.Π.Θ. η Χραλ Ογλού Ζεϊνέπ και μητέρα ενός αγοριού, μόλις 3 μηνών, πριν λίγες ημέρες έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, είπε τον όρκο κατά την τελετή αποφοίτησης και πήρε στα χέρια της το πτυχίο. «Μου άρεσε πολύ η Ελληνική γλώσσα. Αυτό που ήθελα ήταν να μπορώ να συνεχίσω με τις σπουδές για να μπορώ κι εγώ κάποια στιγμή να την διδάξω.» δηλώνει μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής σημειώνοντας πώς είναι πολύ σημαντικό να έχεις γνώσεις και να μπορείς να τις προσφέρεις. «Οι γονείς μου με βοήθησαν πάρα πολλή. Είχα την στήριξη τους και δέχτηκαν να επιστρέψω στην πρώτη μου πατρίδα για να σπουδάσω.» δηλώνει.
Το γεγονός ότι μεγάλωσε στο Δίστομο, όπως λέει, την βοήθησε να μάθει την Ελληνική γλώσσα πολύ καλά. «Δεν είχα κοντά μου παππούδες ή άλλους συγγενείς, ώστε να χρειαστεί να μιλάω Πομάκικα. Έτσι, μιλούσαμε όλη τη μέρα, με τους συμμαθητές, τους φίλους και τους γονείς στο σπίτι Ελληνικά. Ύστερα, κάθε άνθρωπος, όταν έχει μεράκι για κάτι, θέλει να συνεχίσει την προσπάθεια, ώστε να μιλάει ακόμη καλύτερα, να μάθει την γλώσσα ακόμη καλύτερα.» δηλώνει και μιλάει για την διγλωσσία,( πολλές φορές ακόμη και περισσότερες από δύο γλώσσες), της Θράκης που «εμποδίζει» πολλούς μουσουλμάνους να μάθουν να μιλούν σωστά τα Ελληνικά. Το να μάθει ένα παιδί από το Δημοτικό Σχολείο τρεις γλώσσες, νομίζω ότι είναι δύσκολο.»
Στα 22 της χρόνια κρατά με αγάπη τον «Πρίγκηπα» της όπως λέει, τον μικρό της γιο, τον Σελίμ. «Σ’ αυτόν οφείλω το ότι μέσα σε 60 άτομα ήμουν αριστούχος και διάβασα τον όρκο, καθώς την προηγούμενη ορκωμοσία την έχασα, περίμενα να τον φέρω στον κόσμο. Πιστεύω ότι όλα τα πράγματα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο.» δηλώνει σημειώνοντας με χαμόγελο ότι «το μισό πτυχίο του ανήκει.»
«Τα χρόνια των σπουδών μου ήταν σαν όνειρο»
Η ανατροφή του παιδιού της, η εύρεση εργασίας και η εκπόνηση ενός μεταπτυχιακού είναι στα άμεσα σχέδια της νεαρής Χραλ Ογλού Ζεϊνέπ. «Τα χρόνια των σπουδών μου ήταν τα καλύτερα τέσσερα χρόνια της ζωής μου που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ! Με μοναδικούς φίλους, με τους οποίους δεν είμαστε απλά φίλοι, αλλά έχουμε δεθεί σαν μια οικογένεια. Δεν με έχουν αφήσει ποτέ μόνη. Κάθε στιγμή, είτε πρόκειται για χαρά, είτε για λύπη την μοιραζόμαστε μαζί και είναι πάντα κοντά μου, γι αυτό τα θεωρώ αδέρφια μου γιατί είναι πολύ δύσκολο πλέον να βρεις πραγματικούς ανθρώπους, να δεθείς μαζί τους και να ζήσει αυτή η φιλία χρόνια.» Όλα όσα έζησε στο Δ.Π.Θ. της φαίνονται σαν όνειρο, όπως λέει, ένα όνειρο που πέρασε υπέροχα. «Οι καθηγητές μας μας έδωσαν πολλές ευκαιρίες. Τους είχαμε κοντά μας. Εκτός από τις γνώσεις, που μας προσέφεραν, με την οικειότητα τους, μας βοήθησαν να φτάσουμε ένα σκαλοπάτι παραπάνω.» δηλώνει μην κρύβοντας την ευγνωμοσύνη της.
«Αγάπη, ευτυχία κι ελπίδα»
Σχολιάζοντας την συνύπαρξη και την αρμονική συμβίωση η νεαρή Ζεϊνέπ από τις Θέρμες της Ξάνθης σημειώνει ότι «παρά τη διαφορά της θρησκείας όλοι είμαστε ίδιοι. Όταν υπάρχει αγάπη και συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων, νομίζω ότι ξεχνιέται που πιστεύει ο καθένας. Άλλος πιστεύει στον Χριστό κι άλλος στον Αλλάχ, είναι προσωπική θέληση του καθενός. Το κυριότερο μεταξύ των ανθρώπων είναι η αγάπη, η αλληλοβοήθεια, δεν πρέπει να παίζει ρόλο η θρησκεία. Και στο Δίστομο ανέπτυξα φιλίες. Δεν είχα προβλήματα, αλλά και εδώ στον τόπο μου.» Για να καταλήξει λέγοντας ότι «Πάνω από όλα εύχομαι υγεία σε όλους τους ανθρώπους, αυτό είναι το κυριότερο. Αγάπη, ευτυχία κι ελπίδα. Ελπίδα πρέπει να υπάρχει, καθώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αν υπάρχει ελπίδα, κάθε άνθρωπος μπορεί να φτάσει ένα σκαλοπάτι παραπάνω.»
Φώτο: Η Ζεϊνέπ με το γιο της Σελίμ, τον σύζυγό της και τον πεθερό της. Ρεπορτάζ κείμενο φωτογραφίες:Μαρία Νικολάου
Συντάκτης: Μαρία Νικολάου
evros-news.gr
