Διαβάζοντας την ιστορία* που αφορά στην συγκατοίκηση με τα πεθερικά, παραθέτω και τη δική μου τραγική εμπειρία. Η ιστορία της αναγνώστριας ήταν η…
αισιόδοξη προσέγγιση του θέματος, γιατί εγώ βίωσα την καταπίεση από την πεθερά μου σε όλο της το μεγαλείο.

Είκοσι χρονών παντρεύτηκα και έμεινα με τα πεθερικά μέχρι να καταφέρουμε να μαζέψουμε χρήματα να πάμε σε δικό μας σπίτι.

Γενικός δερβέναγας η πεθερά. Όλοι οι εργαζόμενοι, πεθερός, σύζυγος, εγώ, σ’ αυτήν καταθέταμε όλα τα χρήματά μας επειδή αυτή έκανε κουμάντο στο σπίτι. Σαρανταπεντάρα, παραδοσιακή, καταπιεσμένη και η ίδια ως νύφη, έβγαλε πάνω μου όλα τα απωθημένα της.

Από την ώρα που πήγα στο σπίτι, ανέλαβα όλο το νοικοκυριό. Η ίδια γύρω στα εκατό κιλά δεν μπορούσε να ασχοληθεί με δουλειές του σπιτιού. Εγώ, μετά τη δουλειά έκανα τα πάντα. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, σιδέρωμα. Εκείνη πάλι, μονίμως κατά φαντασίαν ασθενής. Πονούσε παντού η μάλλον έτσι το έπαιζε, κλαιγόταν όλη μέρα.

Το μόνο που την απασχολούσε ήταν το μαγείρεμα. Η κουζίνα ήταν το βασίλειό της. Εκεί τα κατάφερνε καλά και ήταν ένα κόλπο για να έχει τους άντρες της οικογένειας under control. Τι φαγητά, τι γλυκά, τι πίτες! Ποιος να αντισταθεί; Ήταν η αναμφισβήτητη νοικοκυρά της οικογένειας.

Εγώ σκλάβα, έκανα τα πάντα και κανένας δεν το αναγνώριζε. Στην αρχή, νόμιζα ότι έτσι ήταν το φυσιολογικό λόγω ηλικίας να με ελέγχει : τι θα φορέσω, πώς θα συμπεριφερθώ, πόσα χρήματα θα μού έδινε για τα άκρως απαραίτητα (από αυτά που έβγαζα και της έδινα) για να πάρω οτιδήποτε.

Σιγά σιγά, άρχισα να ξυπνάω. Ήρθα σε επαφή με άλλους ανθρώπους και κατάλαβα ότι αυτή δεν ήταν η πραγματικότητα, δεν ήταν φυσιολογικό.

Οπότε, άρχισα να αντιδρώ. Εκεί ήρθε και η απόλυτη σύγκρουση. Όταν ήμασταν μαζί, ξεκατινιαζόμασταν στην κυριολεξία, ενώ όταν ήταν οι άλλοι μπροστά, ήταν όλο αγάπες. Εγώ απο την άλλη, έχανα την ψυχραιμία μου αντιδρούσα άσχημα, με φωνές και υστερίες και ο άντρας μου αναρωτιόταν τι είχα πάθει, πώς είχα αλλάξει έτσι. Είχα χάσει τις ισορροπίες μου και είχαμε φτάσει πολλές φορές στα πρόθυρα του χωρισμού.

Παρέμεινα όμως στο γάμο και αποφάσισα να την χειριστώ με τα δικά της όπλα. Αρχισα να ακολουθώ κι’ εγώ το παράδειγμά της. Αυτή έλεγχε τον άντρα μου με το φαγητό κι εγώ άρχισα να εκμεταλλεύομαι το δικό μου πλεονέκτημα, το κρεβάτι.

Ό,τι κανόνιζε αυτή το μεσημέρι στην κουζίνα, το ξεκανόνιζα το βράδυ στο κρεβάτι.

Ετσι με τον τρόπο μου έπεισα τον άντρα μου να βρούμε και οι δύο δεύτερη δουλειά και να νοικιάσουμε ένα πολύ μικρό σπιτάκι.

Έτσι, απεγκλωβιστήκαμε από την κυριαρχία της πεθεράς και ζήσαμε σαν ζευγάρι για πρώτη φορά. Όποια κρίση, όποια φτώχεια και να περάσουμε δεν θέλω να ξαναπέσω στα νύχια της πεθεράς και εύχομαι και σε καμιά φίλη να μην βιώσει αυτή την εμπειρία.

*H ιστορία στην οποία αναφέρεται η φίλη αναγνώστρια είναι ΕΔΩ