Ειλικρινά κάθε φορά που περνώ από το “φοιτητικό “εστιατόριο” στην οδό Λευκίπου και βλέπω τους φοιτητές στην ουρά με κρύο, αγιάζι και καύσωνες, αναρωτιέμαι αν ήταν κάποιο παιδί που ο πατέρας του να είναι μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας της Ξάνθης, θα στηνόταν στην ουρά και κάτω από αυτές τις συνθήκες για να φαΐ ένα πιάτο φαγητό σαν άνθρωπος;
Τότε γιατί οι επιστήμονες της Ξάνθης που μαζί με την γνώση, διδάσκουν και την ποιότητα ζωής, πώς ανέχονται αυτές τις εικόνες; Ξαναρωτώ αν ήταν το δικό τους το παιδί, θα επέτρεπαν να τρώει μία μπουκιά ψωμί κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες;
Αλήθεια ποια θα είναι η εικόνα των φοιτητικών τους χρόνων από την Ξάνθη;
Τιμούν την Ξάνθη, την πόλη της φιλοξενίας αυτές οι απάνθρωπες εικόνες;
Τιμούν τους αυριανούς επιστήμονες αυτές οι εικόνες;
Γιατί δεν παρεμβαίνει ο Αντιπεριφερειάρχης, ο δήμαρχος της Ξάνθης για να πει στην “επιστημονική” κοινότητα ότι η φιλόξενη Ξάνθη δεν είναι τριτοκοσμική.
Αλήθεια η Αστυνομική Διεύθυνση Ξάνθης γιατί δεν παρεμβαίνει αφού η εικόνα εκτός από το ότι προσβάλλει την νοημοσύνη, την καλαισθησία, και τον ανθρωπισμό, κρύβει κινδύνους; Κινδυνεύουν οι ζωές των παιδιών κάθε φορά που η ουρά φτάνει στην άκρη του δρόμου και αρκεί μία μικρή “στραβοτιμονιά” ή “μία κακιά στιγμή” για να θρηνήσουμε νέους ανθρώπους.
Τελικά πρέπει πρώτα να γίνει το “κακό” για να κινηθούν οι φορείς;
Τελικά πόσο κοστολογούν την ζωή των νέων ανθρώπων το Υπουργείο Παιδείας, το πανεπιστήμιο και η Ελληνική Αστυνομία;
