Για όλες τις γυναίκες που τιμώντας τους πολλαπλούς ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν αφοσιώθηκαν σε αυτούς με υπέρμετρο ζήλο ξεχνώντας ή αφήνοντας για το τέλος τα δικά τους θέλω.

Για την κόρη, την αδελφή, τη φίλη, την ερωμένη, τη σύζυγο ,τη μαμά, τη γιαγιά. Για την εργαζόμενη και τη νοικοκυρά.

Για τη γυναίκα που πήρε τη ζωή στα χέρια της, που διεκδίκησε ίσα δικαιώματα με τους άνδρες , που δεν άφησε τους άλλους να μιλούν για εκείνη υψώνοντας το ανάστημα και τη φωνή της να ακουστεί.

Για όσες οραματίστηκαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αμοιβής, εργασίας.

Για τις γυναίκες που κοιτάζουν κατάματα τη ζωή και της κλείνουν το μάτι.

Για εκείνες που γελούν από την ψυχή τους ελεύθερα.

Για εκείνες που αληθινά ερωτεύονται και εκείνες που δεν φοβούνται την μοναξιά.

Για όσες δεν συμβιβάστηκαν.

Για εκείνες που είναι και άνδρες στη ζωή τους, που δε δειλιάζουν που βρίσκουν δύναμη να προχωρούν.
Για τη γυναίκα που είναι μητέρα και πατέρας για παιδιά της.

Για τη γυναίκα με τη βαθιά μαστεκτομή που δεν παραιτήθηκε.

Για εκείνη που δεν έπαψε με αλλεπάλληλες εξωσωματικές να προσπαθεί να χαρίσει ζωή.
Για εκείνη που το αναπηρικό αμαξίδιο δεν της στάθηκε εμπόδιο και άνοιξε τα φτερά της.

Για τη γυναίκα με περιττά κιλά που νιώθει όμορφη και είναι. Που δεν εγκλωβίζεται στα σμιλευμένα πρότυπα ομορφιάς.

Για εκείνη που μετατρέπει την ατέλεια σε τελειότητα.
Για εκείνη με την αθωότητα ενός κοριτσιού στο βλέμμα.

Για την γυναίκα που με τις βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο, τη γυναίκα που άντεξε.

Για εκείνη που έμεινε ορφανή και τα κατάφερε, που πήρε διαζύγιο κι ας ήξερε πως είναι κατακριτέο.
Για εκείνες οι οποίες δρώντας μπροστά από την εποχή τους, ξεχώρισαν, διέπρεψαν, κυριάρχησαν, εντυπωσίασαν, έγιναν αντικείμενο λατρείας και αποθεώθηκαν.
Για όλες όσες είπαν ευχαριστώ που γεννήθηκα γυναίκα.

Και για τις άλλες όμως, για τα εκατομμύρια των γυναικών σε κάθε γωνιά του πλανήτη που η σημερινή ημέρα είναι μία ακόμα ημέρα διακρίσεων, βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, βασανιστηρίων και δυστυχίας. Για αυτές που δε θα γεμίσουν τις αγκαλιές τους με ανθοδέσμες, δεν θα ανταλλάξουν ευχές και δεν θα ατενίσουν με αισιοδοξία το μέλλον.

Για αυτές που από τα χείλη τους θα βγαίνουν κραυγές πόνου, απελπισίας και μία αγωνιώδης έκκληση για βοήθεια.

Η σημερινή ημέρα ανήκει περισσότερο στις τελευταίες όσο και στις πρώτες λοιπόν, στις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης , που 160 χρόνια ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης μαζικά διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, υψηλότερες αμοιβές και λιγότερες ώρες δουλείας.

Που φυλακίστηκαν, κακοποιήθηκαν, δολοφονήθηκαν. Που τα λευκά ρούχα τους βάφτηκαν με αίμα. Και σε εκείνες τις γυναίκες με το σύνθημα “ψωμί και τριαντάφυλλο”, το ψωμί για τις καλύτερες συνθήκες εργασίας και το τριαντάφυλλο για την καλύτερη ποιότητα ζωής που έθεσαν τις βάσεις για τον συνεχή αγώνα εξίσωσης των φύλων σε ως επί των πλείστων ανδροκρατούμενες κοινωνίες.

Μέρες σαν τη 8 Μαρτίου δεν είναι τόσο ημέρες γιορτής όσο ημέρες περισυλλογής και υπενθύμισης. Ημέρες τιμής και μνήμης. Το γυναικείο ζήτημα παραμένει ανοιχτό, όχι σε κάποια γωνιά της γης, αλλά στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην πόλη μας, στην διπλανή πολυκατοικία, στο δίπλα διαμέρισμα.
Η σημερινή ημέρα λοιπόν θα υπάρχει για να μας θυμίζει πως:

Όσο υπάρχουν γυναίκες που εξαθλιώνονται, που κρύβουν πίσω από το Μέικ – απ τις μώλωπες και τα σημάδια, όσο υπάρχουν θύματα σεξουαλικής βίας, όσο υπάρχει η κλειτοριδεκτομή, όσο υπάρχουν γυναίκες που υπομένουν την ενδοοικογενειακή βία, όσο υπάρχουν γυναίκες που υπομένουν τη σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία, όσο η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη μας δημιουργεί ερωτηματικά.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που απαντούν “δύο παιδιά και ένα κορίτσι”, υπάρχει η αναγκαιότητα να τιμάται η ημέρα αυτή ως ξεχωριστή και αφιερωμένη στο γυναικείο φύλο.

Όταν ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ελευθερία των επιλογών, η αξιοπρέπεια θα είναι αυτονόητα και αδιαμφισβήτητα δικαιώματα κάθε ανθρώπου. Όταν η εξίσωση των δύο φύλων δε θα υπάρχει λόγος να υπενθυμίζεται σε καμία γωνιά της γης.

Τότε θα είναι ημέρα γιορτής κάθε μέρα και για τα δύο φύλα.

e-evros.gr