Κάποτε λέγαμε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Τώρα, τα σκοτώνει.

 

Γράφει ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ

Δεν γνωρίζω ποιος άλλος τίτλος θα μπορούσε να δοθεί μετά και την απώλεια του σμηναγού Γιώργου Μπαλνταδώρου όταν στα πλαίσια αυτού του εικονικού πολέμου οι Μπαλνταδώρος, Καραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός και άλλοι παλιότερα και ακόμη περισσότεροι που δεν γνωρίζουμε γιατί δεν δόθηκαν στοιχεία όπως ο Αρχιλοχίας των Διαβιβάσεων που βρέθηκε στην θάλασσα της Σάμου το 1992, πνιγμένος ενώ ήταν στην Τουρκία για «διακοπές» όπως και οι αιχμάλωτοι Μητραιτώδης και Κούκλατζης. Όπως η θυσία ζωντανών ακόμη, να μην λέμε ονόματα, που συμμετείχαν με πολλούς και διάφορους τρόπους στον «εικονικό» πόλεμο του Αιγαίου και την προστασία των Εθνικών συμφερόντων.

Ένας εικονικός πόλεμος που παίρνει ψυχές,  παλληκαριών και γενναίων.

Ένας εικονικός πόλεμος που στο πέρασμα των δεκαετιών όπου εκτός από τα θαμμένα στα κύματα ή την παγωμένη γη Ελληνόπουλα, αφήνει πίσω του και άλλα «ζωντανά» θύματα, τις οικογένειες των νεκρών ηρώων που η πολιτεία σε αντάλλαγμα αυτών των υπηρεσιών τις ανταμείβει με 152 ευρώ σύνταξη.

152 ευρώ κοστολογεί η πατρίδα τις ζωές των ηρώων που τις έδωσαν «πεσκέσι» στην ανθελληνικότητα των κυβερνήσεων διαχρονικά.

152 ευρώ κοστολογεί η υπηρεσία την ακεραιότητα της πατρίδας.

Πόσο λυπηρό αλήθεια.

Στο μόνο που συμφώνησαν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και είναι υπεύθυνες για αυτόν τον εικονικό πόλεμο στο Αιγαίο, είναι ότι οι ζωές των ηρώων κοστολογούνται 152 ευρώ.

Μην αυταπατάσθε, το ίδιο θα γίνει και αυτή την φορά που ο ήρωας Γιώργος Μπαλνταδώρος έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδας.

Ένας εικονικός πόλεμος που συντηρούσαν και συντηρούν λόγω της ανικανότητας τους και ελέω πολιτικών σκοπιμοτήτων, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις.

Ένα εικονικός πόλεμος που δυστυχώς σκοτώνει παλληκάρια γιατί η πολιτική ηγεσία δεν έλαβε ποτέ υπ όψη της ότι η Τουρκία εποφθαλμιά εδώ και πολλά χρόνια το Αιγαίο. Αυτό το γνώριζαν και το γνωρίζουν οι Ελληνικές κυβερνήσεις και δεν λάμβαναν τα μέτρα τους, δεν έδειξαν ποτέ στην Τουρκία ότι έπρεπε να φοβάται μία δυνατή Ελλάδα.

Στον αντίποδα οι Ελληνικές Κυβερνήσεις αντί να κάνουν δυνατή την Ελλάδα απέναντι σε έναν επιβεβαιωμένο εχθρό, έτρωγαν τα χρήματα των πολεμικών δαπανών σε «Ελληνοτουρκικές φιλίες», σε μίζες και  επιτρέποντας στις τράπεζες να ληστεύουν την Χώρα για να έρθουν μια μέρα σαν «κύριοι» οι κυβερνόντες και το χρέος των τραπεζών να το μετακυλήσουν στις πλάτες των πολιτών καθιστώντας έτσι την Χώρα ανίσχυρη να υπομένει τον εικονικό πόλεμο στο Αιγαίο δίνοντας «δώρο» τις ψυχές των αντρειωμένων.

Κάποτε λέγαμε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Τώρα τα σκοτώνει.