Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Μάθαμε ότι η οικονομική εφορία έκλεισε ακόμη ένα κατάστημα στο κέντρο της Ξάνθης και η πρώτη σκέψη είναι, χωρίς να επικροτούμε την όποια παράβαση του καταστηματάρχη, ότι το κράτος, δυστυχώς για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αυτό μπορεί, αυτό κάνει.
Μπορεί να ελέγξει και να επιβάλλει κυρώσεις και το ερώτημα είναι. Άραγε, αυτή είναι η δουλειά ενός κράτους; Δηλαδή να περνούν οι υπάλληλοι του από τις επιχειρήσεις, να τις ελέγχουν και να επιβάλλουν πρόστιμα;
Αυτό θεωρούμε ότι είναι η ποιο εύκολη δουλειά ενός κράτους και το ερώτημα είναι ποιος θα ασχοληθεί με τα δύσκολα.
Δύσκολα που έχουν να κάνουν με την δημιουργία προϋποθέσεων από το κράτος που θα δώσουν την δυνατότητα σε αυτόν τον πολίτη που έχει την ευθύνη λειτουργίας μιας επιχείρησης, από την ποιο μικρή, μέχρι την ποιο μεγάλη, να κρατηθεί, να δώσει δουλειά και να πληρώσει τις υποχρεώσεις του στο κράτος.
Ξεκινώντας από την δυνατότητα του να πληρώνει τους φόρους του, τις δικές του εισφορές και του προσωπικού, χρήματα εννοείτε υπέρ του κράτους και που φυσικά, αυτά θα πρέπει να είναι ανταποδοτικά. Δυστυχώς όμως, το κράτος, όχι μόνο δεν του ανταποδίδει μέρος αυτών των χρημάτων με καλλίτερη υγεία, δρόμους, παιδεία και όλα όσα συνθέτουν ένα υγιώς λειτουργούντα κράτος, αντίθετα του αυξάνει τους φόρους, τις εισφορές και τα αγαθά πρώτης ανάγκης, χωρίς να έχει μεριμνήσει, το ίδιο το κράτος, να δημιουργήσει υποδομές και σχεδιασμό επιβίωσης της επιχείρησης που το στηρίζει. Δηλαδή το ίδιο το κράτος πυροβολεί τα ποδάρια του.
Μήπως πρέπει ένα άλλο κομμάτι αυτού του κράτους, εκτός από το εισπρακτικό, να ασχοληθεί με το να δώσει την δυνατότητα στην επιχείρηση να κρατηθεί; Όπως π.χ. να υπάρχει η δυνατότητα, οι πολίτες με τα εισοδήματα τους από την εργασία τους να μπορούν, καταναλώνοντας αγαθά ή υπηρεσίες της επιχείρησης, να την στηρίξουν και αυτή με την σειρά της να αποδίδει τους λογικούς φόρους και τις εισφορές του;
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να υπάρχει δουλειά για τους πολίτες και οι αμοιβές τους, να τους επιτρέπουν να στηρίξουν τις επιχειρήσεις και αυτές με την σειρά τους, αντί να προσπαθούν να παρανομήσουν κρύβοντας έσοδα, να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος.
Αντί αυτού τι βλέπουμε;
Όλοι οι μηχανισμοί του κράτους έχουν επικεντρωθεί, με βάση τους ελέγχους, στην συγκέντρωση χρημάτων στα κρατικά ταμεία, αδιαφορώντας για το αν οι επιχειρήσεις μπορούν να ανταποκριθούν, φτάνοντας μοιραία στο κρύψιμο εσόδων, παίζοντας κορώνα γράμματα την συνέχιση τους.
Αντιλαμβάνεται άραγε το κράτος ότι με την εισπρακτική του λογική, βάζει τους επαγγελματίες στην διαδικασία να ρισκάρουν την συνέχεια της επιχείρησης τους;
Αντιλαμβάνονται οι της κυβέρνησης ότι όταν ένας επαγγελματίας, επιχειρηματίας, φτάνει στο σημείο να ρισκάρει την επιχείρηση του που στις περισσότερες των περιπτώσεων δημιούργησε με κόπο, ιδρώτα, αγωνία και αγώνα ότι … «δεν πάει άλλο»;
Αντιλαμβάνεται η Αθήνα ότι όταν ο επιχειρηματίας λειτουργεί με βάση αυτήν την λογική, ότι δεν περιμένει κάτι καλλίτερο και λέει «όσο πάει»;
Με την λογική ότι το «όσο πάει», κανένας δεν γνωρίζει «πόσο θα πάει», και αυτό σημαίνει ότι η αγορά «παίζει» τα ρέστα της. Μετά; Τι;
Μήπως μετατροπή των επιχειρήσεων σε Κολχόζ, σύμφωνα με την ψευτοαριστερή «κουλτούρα» ή πώληση σε δυνατούς παίχτες κοψοχρονιά;
