Πόσο ακόμη πιο χαμηλά, πόσο ;

Η γενιά μου, η λεγόμενη γενιά του «μπέιμπι μπουμ» μιά γενιά ευλογημένη. Οι περισσότεροι από τη γενιά μου γεννηθήκαμε την άγονη περίοδο μεταξύ 1945 κ 1960, φορώντας απλά φτωχικά ρουχαλάκια και όχι φιρμάτα  αλλά καταφέραμε να κάνουμε μεγάλο οικονομικό κ κοινωνικό άλμα σε σχέση με τους γονείς μας. Μεγαλώσαμε κάνοντας το σταυρό μας περνώντας μπροστά από εκκλησίες φιλώντας το χέρι του παπά που συναντούσαμε, μιλώντας στον πληθυντικό στους πρεσβύτερους,λατρεύοντας τη γαλανόλευκη σημαία μας.Ανδρωθήκαμε. Και από τα κατώτερα εισοδηματικά και κοινωνικά στρώματα, που οι γονείς μας ήταν καταδικασμένοι να μείνουν για όλη τους τη ζωή, καταφέραμε να δημιουργήσουμε τη μεσαία τάξη και να κατακτήσουμε ένα αξιόλογο επίπεδο υλικής ευημερίας μια κοινωνική και οικονομική τάξη που τη διαλύουν πλέον οι επίγονοι των αφελών συνελλήνων ! Ταυτόχρονα ζήσαμε κ συμμετείχαμε ενεργά σε όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, κινήματα αλλά και όλα τα μέχρι σήμερα εξελικτικά στάδια της πατρίδας: από την αγροτική και ημιαστική κοινωνία του χωριού ή της κωμόπολης που γεννηθήκαμε μέχρι τη μαζική κοινωνία της ευημερίας και των αστικών κέντρων που καταλήξαμε.
Σήμερα, με την απλόχερη κ συχνά σπάταλη υποστήριξη ενός ανόητα αυτοκαταστροφικού συστήματος,ναναζητούμε μέσα σε μια ψευδεπίγραφη τρυφηλότητα, παίρνουμε διαζύγιο διαλύοντας συχνά απερίσκεπτα την οικογένειά μας και,φευ,μένουμε άνεργοι μετά τα 55.
Στην άλλη πλευρά όμως του κοινωνικού φάσματος βρίσκονται τα παιδιά μας. Είναι τα «πλουσιόπαιδα-φτωχόπαιδα» της νέας γενιάς. Παρά τη σημαντική κληρονομιά που τους αφήνουμε, τόσο σε υλικό πλούτο όσο και σε άυλα αγαθά (ελευθερία λόγου  και δημοκρατία), τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν μαζικά την πιθανότητα να μην ξεπεράσουν ποτέ, σε κανένα σημείο της ζωής τους, το δικό μας οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Το φαινόμενο της όξυνσης της διαγεννεακής ανισότητας, δεν είναι μόνο Ελληνικό. Αγγίζει, σε διαφορετικό πάντοτε βαθμό, τις περισσότερες δυτικές δήθεν ανεπτυγμένες κοινωνίες που δεν έχουν θεμέλια και αντιστάσεις ηθικής και Αξιακού συστήματος όπως οι στερημένοι αλλά Αξιοπρεπείς γονείς μας. Στην Ευρώπη γίνεται ήδη λόγος για τη γενιά των «μπέιμπι μπούμερ» που δίνει σταδιακά τη θέση της στη γενιά των «μπέιμπι-λούζερ», δηλαδή στη γενιά των νέων χαμένων, της χαμένης γενιάς. Οι παλιοί αποσύρονται με καθαρό κέρδος,από τη ζωή τους και οικονομικό και ηθικό αλλά οι νέοι πλέον ξεκινούν με χρέη με κενά εσωτερικά και οικονομικά. Για αυτόν τον λόγο η νεολαία σε όλη την Ευρώπη έχει αρχίσει να αντιδρά και να συσπειρώνεται να αναζητά βαθύτερο νόημα στη καθημερινότητά της. Οργανώνεται στο Διαδίκτυο και στην blogoσφαιρα, αλλά κ σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών αυτή η γενιά των 700 ευρώ ή γενιά του βασικού μισθού είναι μερικές από τις ονομασίες που της αποδίδονται.
Το ζήτημα όμως της δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών και των συγκρίσεών τηςβ αποκτά στις μέρες μας μεγαλύτερη σημασία από άλλες πιο οικείες, κοινωνικές συγκρούσεις. Ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, τα δημόσια οικονομικά, η εκπαίδευση κ το περιβάλλον λαμβάνουν νέα διάσταση κ πρέπει να ιδωθούν μέσα από νέο πρίσμα. Κάθε επιχειρούμενη κοινωνική αλλαγή, αλλά κ κάθε προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων πρέπει πλέον να αξιολογείται ως προς την επίδραση που αυτή θα έχει στη νέα γενιά.Μέχρι πρόσφατα η ελληνική νεολαία ήταν στους δρόμους με αφορμή την Παιδεία και τα προβλήματά της. Η πραγματική αιτία όμως ήταν η απελπισία κ η έντονη ανησυχία των νέων για το μέλλον τους. Είδαμε πρόσφατα στους δρόμους ξαναμμένους αναμεμειγμένους ομοφυλόφιλους, παιδεραστές, λεσβίες, κοπρολάγνους κ κάθε λογής φυράματα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Οχι φίλοι μου, δεν είμαστε όλοι σαν αυτούς που θεωρούν ότι είμαστε ίδιοι όλοι μας.Ο κάθε άνθρωπος έχει απόλυτο βέβαια δικαίωμα να ζει όπως θέλει και να κάνει τις όποιες επιλογές θέλει στην κρεββατοκάμαρά του. Δεν έχει όμως δικαίωμα να επιβάλλει στον Ελληνικό λαό να υφίσταται την προπαγάνδιση της δικής του όποιας ιδιαιτερότητας και διαστροφής. Στη διαδήλωση ανθρώπων που αποφάσισαν να ζήσουν με άλλο φύλο  είδαμε ανθρώπους να  αρνούνται το φύλο τους και να προσπαθούν να υποδυθούν το διαφορετικό. Η Κοινωνική διαστρωμάτωση είναι η ιεράρχηση ή διαβάθμιση των ατόμων που εκφράζεται με τη δομική ανισότητα στην κατανομή των επιβραβεύσεων, των προνομίων και των πόρων. Οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν αυτοπροσδιορισθεί και αυτοτοποθετηθεί εκτός κοινωνίας και των επιλογών της Φύσης, πρέπει να μένουν εκτός Φύσης και Κοινωνικής συγκρότησης και όχι να απαιτούν να γίνουν δεκτοί σαν μέλη της συγκροτημένης κοινωνίας ισότιμα τα…ανισόρροπα μέλη της. Ασφαλώς η αντιμετώπισή τους όπως αντιμετωπίζοντο από το Σταλινικό καθεστώς είναι ξεπερασμένη και απορριπτέα αλλά και η αποδοχή τους σαν άτομα που δεν διαφέρουν σε τίποτε από όσους δέχονται πως υπάρχουν από τη Φύση και τον Θεό δύο φύλα και όχι και κάτι άλλο, τρίτο, ενδιάμεσο είναι αδύνατη και γελοία…