Του Γιάννη Σιδέρη

Στο δρόμο για τη Δαμασκό, ο απηνής διώκτης των Χριστιανών Σαούλ, είχε την εμπειρία μιας ξαφνικής υπερφυσικής λάμψης η οποία τον χτύπησε στο πρόσωπο και τον έριξε στο έδαφος. Ταυτόχρονα άκουσε τη φωνή του Ιησού «Σαούλ Σαούλ τι με διώκεις;». Έκτοτε ο Σαούλ έγινε Παύλος, έγινε ο ακάματος κήρυκας, μένοντας στη χριστιανική ιστορία ως η κορυφαία φυσιογνωμία του Χριστιανισμού.

Στο δρόμο για την εδραίωση της εξουσίας του ο Αλέξης Τσίπρας μεταμορφώθη παρομοίως, αν και όχι τόσο ξαφνικά. Του χρειάστηκαν 17 ώρες και ένας έρπης, προκειμένου από απηνής διώκτης της go home madam Angela, να μεταμφιεστεί σε φλογερό υμνητή της, καθώς και στον πιο πειθήνιο αποδέκτη των εντολών των δανειστών.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός στη Die Welt, ερωτηθείς για το δημοψήφισμα απάντησε ότι «εκ των υστέρων με τη γνώση που έχουμε, μπορούμε να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα πράγματα. Και αντίθετα με όσα λέτε (ο δημοσιογράφος) δεν επρόκειτο για δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή στο ευρώ».

Προφανώς ο πρωθυπουργός τότε δεν είχε κατανοήσει – και τώρα δεν το παραδέχεται – ότι ήταν ένα δημοψήφισμα για παραμονή στο ευρώ. Ήδη οι Ευρωπαίοι ετοιμάζονταν να στείλουν ανθρωπιστική βοήθεια γατί γνώριζαν την κόλαση πείνας και ζόφου στην οποία θα εισερχόταν βιαίως η Ελλάδα, αν ξαφνικά δεν υποχωρούσε…

(Ειλικρινής παρένθεση: Η στήλη δεν ήταν ανυπερθέτως υπέρ του ευρώ. Απλώς είχε την στοιχειώδη επίγνωση – που δεν την είχε δυστυχώς η κυβέρνηση – να γνωρίζει ότι έπρεπε να έχει προετοιμαστεί ο λαός, να του επεξηγηθούν τα μέγιστα διακυβεύματα, οι κίνδυνοι, η ταλαιπωρία, και τελικώς η πείνα που συνεπάγετο το «Όχι» αν ο κ. Τσίπρας επέμενε σε αυτό. Τότε ο λαός ενημερωμένος και ώριμος, ας αποφάσιζε την τύχη του, διατεθειμένος όμως να υποστεί και να αντέξει τις επιπτώσεις…).

Αντιθέτως η κυβέρνηση, εν είδει δεκαπενταμελούς Λυκείου που δεν καταλάβαινε σε τι είχε μπλέξει, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Πίστεψε και στήριξε τις ονειροφαντασίες του Βαρουφάκη, που μετέτρεψε ένα λαό σε πειραματόζωο εξωτικών πειραματικών θεωριών (όχι βέβαια ότι δεν φταίει ο ίδιος ο λαός που αφέθηκε να πειστεί), με αποτέλεσμα το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψαν απνευστί, τα δεκάδες δις που χρεώθηκε η χώρα, τόσο ως τρίτο μνημόνιο, όσο και ως διαφυγόντα κέρδη της ανάπτυξης, τα οποία στόμωσαν οι ρηξικέλευθες ιδεοληψίες τους.

Η μια πτυχή της ιστορίας ΣΥΡΙΖΑ είναι η ζημιογόνος, μάλλον ολέθρια, επίδραση που είχε στην Οικονομία εκείνο το τραγικό εξάμηνο. Η άλλη είναι η διαίρεση του λαού, το κύμα μίσους, που αναρρίπισε το κοινωνικό σώμα.

Ο καθείς που είχε διαφορετική άποψη από τον ΣΥΡΙΖΑ αρχικά ήταν φασίστας, μετά ήταν προδότης της πατρίδας και του λαού, Γερμανοτσολιάς, Κουίσλινγκ, Νενέκος, προδότης, Μερκελιστής (ναι, οι οπαδοί του Αλέξη, που έκτοτε, με κάθε ευκαιρία, επιδαψιλεύει ύμνους στη Μέρκελ, κατηγορούσαν τους αντιπάλους ως… Μερκελιστές!).

Η στήλη, παρότι γίνεται κουραστική, εμμονικά θα συνεχίσει να αναφέρεται στον αποτρόπαιο διαχωρισμό του λαού που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτή δεν έγινε από αθώα ψευδαίσθηση, επειδή η Αριστερά δήθεν έφερε από γεννησιμιού της, ενσωματωμένη στο DNA της την «πρωτόπλαστη» αρχή της αγνότητας, της τιμιότητας, της θυσιαστικής υπεράσπισης των δικαίων του λαού έναντι των ταξικών, εθνικούς και υπερεθνικών, «καταπιεστών» του. Αυτά τα πίστευαν οι άκριτοι χειροκροτητές οπαδοί τους. Η ηγεσία Τσίπρα μεθόδευσε το μίσος, χρησιμοποιώντας το manual των λατινοαμερικάνικων λαϊκίστικων καθεστώτων, στα οποία έθυε τότε.

Στη Βουλή κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι είχε ψευδαισθήσεις. Δεν φτάνει! Αυτή η παραδοχή δεν αποτελεί συγνώμη. Είναι πολύ λειψή, πολύ αχνή, και καθόλου μεταμελημένη.

Η αρχή επί «μηδενικής βάσης» και η ανάπτυξη μιας νέας σχέσης του κ. Τσίπρα με το λαό θα έπρεπε να είχε γίνει μόνο μετά από μια γενναία συγνώμη. Μόνο που ο χρόνος τη συγνώμης πέρασε. Αυτή θα ήταν ειλικρινής εάν ζητείτο όταν βρισκόταν στην παντοδυναμία του. Τώρα με διψήφιο αριθμό διαφοράς από τη ΝΔ, ακόμη και αν είναι ειλικρινής, δικαίως θα εκληφθεί ως θεατρική και παραπειστική. Ο χρόνος της συγχώρεσης πέρασε…

ΥΓ: Εκτεταμένο υστερόγραφο, σημειολογικής σημασίας για το χωριό Ψαράδες στις Πρέσπες όπου υπεγράφη η συμφωνία με τους Σκοπιανούς για την παράδοση ονομασίας, εθνικότητας και γλώσσας – αντιγραφή μέρους του από τη Βικιπαίδεια:

«Στους Ψαράδες το 1949 διαδραματίστηκε μία από τις τελευταίες πράξεις του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Στην εκκλησία του χωριού στις 25 και 26 Μαρτίου του 1949 συνήλθε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που ήταν διάδοχος του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), με τη συμμετοχή 700 αντιπροσώπων και στο οποίο απήθυνε λόγο ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Για το συνέδριο το ΝΟΦ είχε βγάλει ανακοίνωση όπου ανέφερε:

“Το δεύτερο συνέδριο του ΝΟΦ θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του ΝΟΦ. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του”. Στο τέλος, το συνέδριο διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του “μακεδονικού” λαού».

-Δεν μπορεί να πει κανείς… Σαφώς παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι, αλλά σημειολογικά βρήκαν… το κατάλληλο σημείο!