Το ψάρι δεν «βρωμάει» από το κεφάλι αλλά από την ουρά
«ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ»
Του κατάσχεσαν το φορτηγό γιατί δεν το «έβλεπε» το τελωνείο, του το έδωσαν πίσω μετά από τρείς χαμένες από την ζωή του ημέρες και απλά του ζήτησαν συγνώμη.
Του το έκλεψαν κάποιοι επιτήδειοι κουβάλησαν λαθρομετανάστες και από τότε το αυτοκίνητο έμεινε κατασχεμένο.
Όταν με δικαστήρια ξαναπήρε πίσω το φορτηγό του ήταν διαλυμένο.
Όταν θέλησε να κάνει μήνυση στο τελωνείο διπλανής πόλης, δεν τόλμησε γιατί οι τελωνειακοί – επειδή έκανε εμπόριο με διπλανές χώρες του είπαν έμμεσα ότι αν τολμήσει να τους μηνύσει, δεν θα ξαναέφερνε φορτίο στην Ελλάδα. Τι εννοούσαν, μα θα του δημιουργούσαν προβλήματα και γνωρίζουν όλοι τι σημαίνει τελωνειακό και φορολογικό πρόστιμο. Αχ Ελλάδα μου καημένη.
Η ιστορία ενός Ξανθιώτη επαγγελματία είναι μία καθημερινή ιστορία που συμβαίνει και μπορεί να συμβεί στον κάθε ένα από μας που «νταραβερίζεται» με το τοπικό κράτος και τους εκπροσώπους του. Αποδεικνύει περίτρανα την αναλγησία του κράτους, όχι όμως των Αθηνών, αλλά της Περιφέρειας, συμπεριλαμβανομένης και της Ξάνθης.
Ο επαγγελματίας της Ξάνθης Σ.Κ. (Τα αρχικά δεν είναι τα πραγματικά για ευνόητους λόγους, θα καταλάβετε ποιο κάτω γιατί.) αγόρασε από το εξωτερικό και ποιο συγκεκριμένα από την Βουλγαρία – Χώρα της Ε.Ε.- ένα φορτηγό για να κάνει την δουλειά του και να μεταφέρει τα εμπορεύματα του από και προς την γειτονική χώρα.
Συνήθως τους χειμερινούς μήνες το αντικείμενο του είναι σε ύφεση οπότε το φορτηγό το είχε παρκαρισμένο σε αλάνα κάπου στην δημοτική αγορά – χονδρεμπόριο- και σε τακτά χρονικά διαστήματα έβαζε μπροστά τον κινητήρα για να μένει «ζωντανή» η μπαταρία και για λόγους συντήρησης.
Ένα παγωμένο πρωινό πριν από αρκετά χρόνια, ο Ξανθιώτης επιχειρηματίας έκανε αυτό που έκανε πάντα τους χειμερινούς μήνες. Πήγε στο φορτηγό του, έβαλε μπροστά και καθόταν μέσα στην καμπίνα παρακολουθώντας τα όργανα του καντράν.
Ξαφνικά, του την «πέφτουν» πρωί τρία άτομα του τελωνείου, ΣΔΟΕ και παρουσία αστυνομικού, σκοτάδι είχε ακόμη, τον συλλαμβάνουν και του κατάσχουν το φορτηγό γιατί λέει το τελωνείο της περιοχής μας δεν το «έβλεπε» στους διεθνής πίνακες κυκλοφορίας παρά του αντιθέτου των παραστατικών που κρατούσε στα χέρια του δηλαδή την άδεια του αυτοκινήτου.
Το τελωνείο ξεκίνησε την διαδικασία του αυτοφώρου. Η κατάσχεση ήδη είχε προηγηθεί και επί τρείς ημέρες ο συμπολίτης μας προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι το φορτηγό του ήταν νόμιμο.
Το τελωνείο της περιοχής μας ανακάλυψε μετά από τρείς μέρες ότι το αυτοκίνητο του επαγγελματία ήταν εντάξει του το επέστρεψαν και όταν ζήτησε να αποζημιωθεί από το κράτος για τις τρείς ημέρες ταλαιπωρίας του, ακούστηκε η έμμεση απειλή ότι επειδή περνάει τακτικά από το τελωνείο που βρίσκεται στα σύνορα γειτονικών νομών με όμορες χώρες, μπορεί να του συμβεί τίποτε απρόβλεπτο. Ο συμπολίτης μας φοβήθηκε και το άφησε να το «πάρει το ποτάμι».
Όμως την δεύτερη φορά ο συμπολίτης μας δεν στάθηκε τυχερός. Κάποιοι έκλεψαν το φορτηγό μέσα από την μάνδρα που διέθετε. Ο ίδιος δήλωσε την απώλεια του και έβαλε μπροστά τις διαδικασίες να αγοράσει άλλο φορτηγό για να κάνει την δουλειά του.
Αγόρασε ένα μικρό προσπαθώντας να μειώσει την ζημιά του και ξαφνικά πληροφορείτε από την αστυνομία η οποία έκανε και προανάκριση, ότι το κλεμμένο φορτηγό του που κουβαλούσε λαθρομετανάστες, κατασχέθηκε και βρισκόταν στο τελωνείο της Αλεξανδρούπολης.
Αποδείχτηκε στο δικαστήριο ότι ο εν λόγω επαγγελματίας δεν είχε καμία σχέση με την μεταφορά των λαθρομεταναστών και κίνησε να πάει στον χώρο φύλαξης του φορτηγού του για να το παραλάβει.
Δυστυχώς η Οδύσσεια του συμπολίτη μας δεν τελειώνει εδώ αφού, δεν έγινε δικαστήριο για να αποδειχθεί ότι το φορτηγό του συμπολίτη μας ήταν «αθώο».
Τελικά για να μην κουράζετε ο αναγνώστης, το δικαστήριο έγινε μετά από τρία χρόνια, «αθωώθηκε» το φορτηγό και πήγε ο συμπολίτης μας να το πάρει από τον χώρο φύλαξης – μία αλάνα κάπου μέσα στα χωράφια – όπου εκτός από το σκελετό του, έλειπαν όλα τα άλλα. «Το ρήμαξαν, λέει ο ίδιος, δεν άφησαν τίποτε μέχρι και τα φλάς ξήλωσαν».
Όταν ζήτησε τον λόγω από τους τελωνειακούς του είπαν το ίδιο πράγμα. «εσύ περνάς από εδώ κάθε μέρα κανόνισε να μην σε βρούμε».
Τελικό συμπέρασμα. Στην Ελλάδα μπορεί να είσαι αθώος αλλά δεν είσαι τόσο αθώος για τον κάθε βολεμένο κρατικό υπάλληλο, ο οποίος για να δικαιολογήσει την παρουσία του, ρημάζει τους πολίτες είτε από άγνοια, είτε γα να βγάλει το «κάτι τις του», είτε απλά για να υπενθυμίζει στον πολίτη ότι μπορεί ο ίδιος ο πολίτης να τον πληρώνει μέσα από τους φόρους αλλά, «το κράτος είμαι εγώ».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
